ธิเบตและสายชลประสานสายตาก่อนยิ้มให้กันทั้งน้ำตา รู้สึกหัวใจอันเหี่ยวเฉาได้พองฟู ความรู้สึกผิดมลายหายไป ความรู้สึกแบบใหม่เข้ามาแทนที่ นั่นคือมิตรภาพของความเป็นเพื่อนอันมั่นคงยืนนาน ไม่ทำร้ายกันและกันดังเช่นความรู้สึกของหนุ่มสาว
“ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณที่ไม่เกลียดชล ขอบคุณที่เข้าใจ ”
“ พอได้แล้วมั้ง จะอะไรกันนักกันหนา ” สงครามโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด ก่อนจะบ่นอุบอิบ
“ ผัวนั่งเจ็บอยู่ตรงนี้ทั้งคน ยังจะมีเวลาห่วงคนอื่นมากกว่าอีก ” สายชลฟาดเพี้ยะเข้าที่แขนอย่างแรงจนเขาสะดุ้ง
“ พูดจาอะไรให้มันดี ๆ หน่อยสงคราม สถานการณ์แบบนี้ยังจะมาพูดเล่นพูดหัว ”
“ พูดเล่นพูดหัวที่ไหน พูดจริง หึง ไม่อยากให้ไปสนใจคนอื่นมากกว่า เข้าใจไหม รักมาก หึงมาก ” ธิเบตยิ้มมุมปาก นี่ละมั้งเสน่ห์ของสงคราม รู้สึกอย่างไรก็โพล่งออกไปอย่างนั้นไม่มีเล่ห์ ไม่มีการรักษาภาพพจ
