ร่างบอบบางของสาวน้อยวัยยี่สิบปีเดินออกมาจากห้องพักแพทย์อย่างคนหมดแรง ดวงตากลมโตที่มีชีวิตชีวาอยู่เสมอตอนนี้กลับแห้งผาก ริมฝีปากอวบอิ่มเป็นสีชมพูระเรื่อโดยธรรมชาติไหวระริก หากแต่พยายามกัดมันไว้เพื่อกดข่มความรู้สึกอยากร้องไห้โฮออกมา
“ แม่ของคุณเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะที่สาม ”
คำนั้นมันก้องอยู่ในหัว แม้ว่าแพทย์จะอธิบายว่ายังคงรักษาได้ จากยาปกติที่ทางโรงพยาบาลจะจ่ายให้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย แต่หากอยากได้ยาที่ดีกว่านั้นก็มียานอกบัญชี และแน่นอนว่าหมายถึงเธอต้องหาเงินมาจ่ายในส่วนนี้ ซึ่งฟังจากที่หมอแจกแจงนั่นมันมากโข นักศึกษาปีสองคณะบัญชีอย่างเธอจะเอาเงินที่ไหนมานักหนา ลำพังจะกินไปวัน ๆ จากการที่สามแม่ลูกช่วยกันทำน้ำเต้าหู้และโจ๊กขายตอนเช้าก็แค่พอกินพอใช้ พอจ่ายค่าเช่าห้อง และพอส่งตัวเองและรอนผู้เป็นน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า ได้ร่ำเรียน ร่า
