ตอนที่20 ตัดไฟ
พรลภัสนึกอยากหยิกตัวเองที่อาการมันเหมือนน้ำตาจะไหลอยู่ตลอด เธอไม่ควรร้องไห้ที่ต้องจากมา แต่ควรร้องไห้เพราะเผลอไปเป็นผู้หญิงคั่นเวลาของคนที่มีเจ้าของแล้วต่างหาก
“หนู ถึงแล้วนะ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอกอดเป้ลงมาจากรถแท็กซี่ และต้องซ่อนนัยน์ตาที่แดงระเรื่องเอาไว้เมื่อน้องชายนั่งดูทีวีที่ชั้นล่างของบ้านอยู่ และณัฐดนัยก็หันมามองอย่างสงสัย
“อ้าว พี่ภัส”
“ขึ้นห้องก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน”
พลั่ก
เป้สะพายสีชมพูถูกปล่อยหล่นพื้นราวกับว่าเธอพยุงมันไว้ไม่ไหวอีกแล้ว แผ่นหลังบางพิงกับประตูไม่อยากเดินอีกแม้แต่ก้าวเดียว เมื่อก้มหน้าหยดน้ำใส ๆ ก็ร่วงเผาะเหมือนรอจังหวะนี้มานาน เรียวคิ้วสวยขมวดแน่นพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ออกมา แต่พอได้ร้อง...ก็คงต้องให้พอ
.....
ชนะวินทร์วางปากกาลงเมื่อไร้จิตใจจะทำงานที่กองตรงหน้า สองเดือนมานี้แทบไม่เข้าบริษัทแต่ขนงานมาทำที่นี่เพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพราะพรลภัส และวั
