อยากได้
1222 คำ
ตอนที่8 อยากได้
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...
ชนะวินทร์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวหนาในห้องนอนหลังจากที่เพิ่งมาถึงได้ไม่กี่วินาที เขากระชากเน็กไทออกจากลำคอราวกับมันน่ารำคาญเกินทน มุมปากไร้รอยยิ้มเพราะเหนื่อยล้ากับการไปร่วมประชุมใหญ่ประจำปีที่สิงคโปร์มาหลายวันติด
ตืด…
“ว่าไงชัช”
“คุณวินทร์รับอะไรมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ นายพักผ่อนเถอะ” เขาอนุญาตให้เลขาคนสนิทได้หยุดทำงานเสียที ชัชวาลเป็นเลขาที่ทำงานให้ตลอดเวลาแต่ก็ได้ค่าตอบแทนที่คิดแล้วว่ามันต้องคุ้มแน่นอน
ตืด…
สมาร์ทโฟนของเขาสว่างวาบอีกครั้งแต่ไม่ใช่ชัชวาลที่เป็นคนโทรเข้ามาอีก แต่เป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดในบรรดาเพื่อน
“มายังวะจะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“กูเพิ่งมาถึงเหนื่อย ๆ อยากนอน”
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งวางสาย” ชนะวินทร์เอามือถือออกห่างจากหูเมื่อได้ยินสัญญาณขอให้เปิดกล้อง ชายหนุ่มถอนหายใจหนัก ๆ ก่อนจะยอมกดเปิด และเขาก็ต้องขมวดคิ้วมองหญิงสาวผิวขาวสู้แสงจากหลอดไฟที่ตัดกับชุดกระต่ายน้อยบันนี่สีดำ
“เด็กมึงอยู่ที่นี่ และไอ้เพชรก็กำลังจ้องอยู่มึงเห็นมั้ย” พิธานส่ายกล้องไปหาคนที่พูดถึงให้เห็นว่าพรลภัสกำลังเป็นเป้าหมายของณเพชรในคืนนี้
“กูให้เอเจนซี่หามา ไม่คิดว่าจะมีเด็กมึงติดมาด้วยนะ” ชนะวินทร์มองหญิงสาวผ่านหน้าจอมือถือสายตาว่างเปล่าจนพิธานถอดใจว่าวิธีนี้คงดึงเขาไปปาร์ตี้วันเกิดไม่ได้แน่ ๆ
“มีอะไรสำคัญอีกมั้ย”
“มาเถอะวันเกิดกูมีแค่ปีละครั้ง”
“เมื่อไหร่มึงจะตายวะ จะได้เลิกไปไหนก็ต้องเอากูไป” เขาว่าให้พิธานที่ชอบทำตัวติดเขาหนึบ มันเคยบอกว่าถ้ามีเขาไปไหนด้วยแล้วรู้สึกเท่ห์ 'ความคิดอะไรของมันไม่รู้ พ่อแม่เลี้ยงมันมายังไง'
“งั้นกูไม่เซ้าซี้มึงแล้วก็ได้” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่ได้กดวางสาย เสียงโหวกเหวกดังขึ้นราวห้านาทีที่เขาต้องทนฟังกระทั่งจับใจความได้ว่ามีคนให้สาว ๆ ดื่มเหล้าแก้วละหนึ่งพัน แล้วสายก็ถูกตัดไป
ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องทั้งที่ยังอยู่ในชุดเดิมเพียงแต่ถอดเสื้อสูทตัวนอก และเน็กไทออกไป
…..
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“รถใคร?” เจ้าของบ้านที่เมากรึ่มพยายามเพ่งมองรถเข้ามาจอดใหม่ล่าสุด ก็หมอนพดลติดคนไข้วีไอพี ชนะวินทร์อยากนอน เพื่อนคนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นี่กันครบแล้วยังจะมีใครมาอีก
พรลภัสเงยหน้าขึ้นจากแก้วเหล้าที่ณเพชรจ้างแกมบังคับดื่มหน้าแดงกล่ำ เมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้มาใหม่ถ้าตาไม่ฝาดก็แทบจะสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง เขาเดินไปนั่งลงข้างเจ้าของบ้านเหลือบสายตามาที่เธอเล็กน้อยและพูดกับเพื่อนของเขาราวกับไม่เคยรู้จักเธอ ‘ก็ไม่รู้จักจริง ๆ’
“น้องภัสจ๋า จะเอาแค่สองพันจริง ๆ เหรอ” ณเพชรชายผู้มีชื่อเสียงด้านลบเร้าเธอเสียงยานยืด หลายครั้งที่เขาชอบดึงแขนแรง ๆ ทำเธอเจ็บจนเบ้หน้า ทั้งที่ในงานมีพริตตี้อีกเก้าคนก็ไม่ไปสนใจ
“น้องภัสไม่เอาแล้วจริง ๆ ค่ะคุณเพชร”
“น้องภัสไม่ดื่มแต่พวกเรายังดื่มได้อีกนะคะ”
“ถ้าน้องภัสดื่มฉันให้แก้วละหมื่น แล้วพวกเธอไปแบ่งกันเอา” ณเพชรผู้เอาแต่ใจเอาความกดดันใส่มือให้พรลภัส เพื่อน ๆ ของเธออยากได้เงินรางวัลที่เป็นส่วนแบ่ง แต่ถ้าเธอยืนยันที่จะไม่ดื่มก็จะไม่มีใครได้เงินนี้ไป
“น้องภัสอีกห้าแก้วเถอะนะ”
“ครีม…เราไม่ไหวหรอก”
“เดี๋ยวพวกเราหิ้วเธอกลับบ้านเอง” พรลภัสส่ายหน้าพรืดหากไม่มีนาราในงานเธอไม่ดื่มมากขนาดนั้น แค่สองแก้วก็เริ่มไม่เต็มร้อยแล้ว
ชนะวินทร์มองภาพเบื้องหน้าที่ห่างไม่กี่ร้อยเมตรสายตานิ่งเรียบ อยากรู้ว่าผู้หญิงที่เขาเพิ่งซื้อมาเป็นแบบไหน บ่อยครั้งที่เผลอมองตากันและเธอก็เป็นฝ่ายหลบหน้าไป
“แก้วเดียวก็ได้นะ ๆ ๆ” หญิงสาวที่ทนแรงกดดันไม่ไหวยอมยกแก้วขึ้นดื่ม และเมื่อเธอวางแก้วลงเสียงเฮก็ลั่นขึ้น
เย่!!!
ณเพชรยกยิ้มก่อนจะเอาเงินสดหนึ่งหมื่นบาทวางข้างแก้วเหล้าที่พรลภัสเพิ่งวางลง หนึ่งในสาวสวยรีบหยิบมันขึ้นมาแบ่งกันคนละหนึ่งพันบาท
“เหลือเงินสดอีกสองหมื่น ได้อีกสองแก้วทำให้เพื่อนเธอดื่มมันให้หมดซะ”
“ไม่เอาแล้วนะ!” พรลภัสเริ่มโลกหมุนแต่ไม่มีใครฟังเสียงเธอแม้แต่คนเดียว คนหนึ่งบีบคาง คนหนึ่งล็อกแขน คนหนึ่งเอาเหล้ากรอกปากเธอ
แค่ก ๆ ๆ
เย่!!!
“เธอเก่งมากเลยน้องภัส” พวกเธอคว้าเงินจากณเพชรมาแบ่งกันอย่างดีใจ แต่เจ้าตัวกำลังสู้กับความพะอืดพะอมอย่างหนัก ในมือของณเพชรเหลือเงินอีกหนึ่งหมื่นแต่เธอไม่เอาแล้วแม้ว่าจะพาคนอื่นอดเงินนั่นด้วยก็ตาม
“ไอ้เพชร...มันอยากได้จัด”
“แล้วมันรออะไรอยู่”
“รอเด็กมึงเมาแล้วค่อยลากไป มึงก็รู้ว่ามันชอบทำ” พิธานพูดความจริงที่ไม่จริงเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ณเพชรทำแบบนั้นเฉพาะกับผู้หญิงที่ไม่เล่นด้วย...อย่างเช่นคืนนี้
เย่!!!
“ดีมากน้องภัส” พรลภัสถูกจับกรอกเหล้าแบบเดิมอีกจนคราวนี้เธอฟุบหน้าลงบนโต๊ะ และก็ไม่ได้มีใครจะเข้าไปดูแลเธออย่างที่รับปากไว้ตอนแรกเลยสักคน
พรึ่บ
เจ้าของวันเกิดลุกขึ้น และเดินลงไปในสระน้ำเพื่อเล่นสนุกกับเพื่อนที่ไล่ต้อนสาว ๆ กันอยู่ เขามองณเพชรที่ยืนกอดอกจ้องผู้หญิงของเขาอีกครู่หนึ่งก็ยังไม่เห็นทีท่าว่ามันจะทำอะไรเสียที
“ฮัลโหล!” ณเพชรรับสายแล้วคุยเสียงดังพักหนึ่งก็เดินหายไปทางหลังบ้านเหลือไว้แต่แม่สาวกระต่ายเซ็กซี่ที่ฟุบหน้าหมดสภาพ
“ไง”
“คุณ..วินทร์...” เธอเงยหน้าขึ้นแววตาก็ดูเปลี่ยนไปเป็นหวานเชื่อม บวกกับน้ำเสียงยืดยานหวาน ๆ นั่นเหมือนเขากำลังถูกอ้อน
“ยังดีที่จำฉันได้”
“น้องภัส...มึนค่ะ”
“แล้วกินเข้าไปทำไม”
“โดนบังคับค่ะ...” ชายหนุ่มประคองใบหน้าที่โอนเอนไปมาให้หยุดนิ่ง เธอหรี่ตามองเขา และเมื่อเห็นดวงตาคมเข้มก็ต้องกลืนน้ำลายลง ‘ทำไมถึงได้กลัวเขานักก็ไม่รู้’
“อยากนอนกับไอ้เพชรหรือเปล่า”
“ไม่นะคะ น้องภัส...บอกเขาไปแล้วว่าไม่ไป” ชนะวินทร์บิดยิ้มมุมปากครั้งแรกในรอบสัปดาห์ อยู่ ๆ ก็รู้สึกชนะทั้งที่ยังไม่ต้องลงแข่ง
- ผู้เขียน
