หลังจากที่ผมไปหานิชาที่สนามบาสไม่เจอ ผมก็กลับมาหาเพื่อนที่ห้องพยาบาล คุณหมอบอกว่าน้องไม่เป็นอะไรมากให้กลับไปพักได้
"เอ่อ พี่รุจคะต้นเตย รบกวนหน่อยได้ไหมคะ พอดีต้นเตยจะกลับบ้าน แต่ว่ารถที่บ้านต้นเตยมารับไม่ทัน จะเป็นไรไหมคะถ้าจะรบกวนพี่รุจไปส่งต้นเตยที่บ้าน"น้องเขา โทรหาที่บ้านคุยอะไรกันก็ไม่รู้และมีเสียหน้าหม่นลงเล็กน้อย ผมเห็นว่าน้องเขาเจ็บ น่าจะได้กลับไปพักผ่อนจึงไปส่งน้อง มีไอ้ตาต้าไปด้วย ส่วนเตกับดิวกลับด้วยกัน
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้" ผมคิดว่าที่บ้านน้องเขาน่าจะติดธุระ และมันเริ่มเย็น ถ้าปล่อยให้กลับเองกลัวจะเกิดอันตรายกับน้องเขา
"ขอบคุณพี่รุจมากๆค่ะ พี่รุจใจดีจัง แบบนี้ต้นเตยถึงชอบพี่รุจมาก ฃปไหนไม่ได้สักที" ผมคิดถูกใช่ที่ไปส่งน้องผมเขา เหมือนเป็นการให้ความหวัง ทั้งที่ผมไม่คิดอะไร แต่น้องกลับคิดไปไกล
"พี่ช่วยในฐานะรุ่นพี่คนหนึ่งในโรงเรียน ถ้าเป็นคนอื่นคงช่วยแบบพี่ หวังว่าน้องค
