2

1237 คำ

มื่อสาวสวยอย่างพรพระพายก้าวเข้าไปเธอกลายเป็นจุดสนใจของสายตาพวกล่าเหยื่อภายในร้าน เวลาผ่านไปไม่นาน เขาเห็นความผิดปกติของชายสองคนในบาร์พวกมันแต่งกายเหมือนทำงานที่ท่าเรือแถวนี้ เนื้อเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง ในมือถือขวดเบียร์ แล้วเดินเข้าไปขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ก่อนถูกพรพระพายไล่ตะเพิดออกมา แต่เธอคงไม่ทันเห็นว่าหนึ่งในสองคนนั้นแอบใส่อะไรลงในแก้ว ก่อนที่เขาจะตามเธอออกมา แบรดลีย์หันไปสั่งให้ลูกน้องที่ติดตามมาแฝงตัวอยู่ในบาร์ ลากไอ้สองคนนั้นออกจากบาร์ไปเงียบๆ แล้วพาไปกระทืบหนักๆ โทษฐานที่มันบังอาจมาแตะต้องแม่ของลูกๆ เขา สัญญาต้องเป็นสัญญา เขาสัญญากับลูกๆ ว่าแม่สาวคนนี้ จอร์แดนกับจัสติน ต้องได้มาเป็นแม่ แฝดสุดหล่อทั้งสอง รอคอยเธออยู่ คนหล่อใจโหดจัดปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมย้ำลูกน้องว่า ถ้าพวกมันยอมรับสารภาพดีๆ ว่าใส่อะไรลงไปในแก้วก็ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ เอาแค่แขนหัก ขาหัก ปอดฉีก ม้ามแตกก็พอ แต่ถ้ามันไม่สารภาพ ปากหนัก ก็ให้เอาซากศพของมันไปกำจัดให้สิ้นซาก ด้วยการลากไปโยนให้ฉลามกลางทะเลงกินให้อิ่มท้อง จากนั้นแบรดลีย์ก็มองตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่คงยังไม่รู้ตัวว่าโดนอะไรเข้าไป เขารีบถลันเข้าไปในรถคันหรูและขับตามเธอมาติดๆ แต่พรพระพายเหยียบเอาๆ จนประสบอุบัติเหตุเร็วกว่าที่เขาคิดไว้ โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรมาก แขนของเธอถูกกระจกบาดเสียเลือดเล็กน้อย ถ้าคืนนี้แม่ตัวดีจะเสียเลือดมาก คงจะไม่ใช่จากอุบัติเหตุรถชนหรอก ‘แต่คงเกิดจากถูกอย่างอื่นพุ่งเข้าชนมากกว่า’ พรพระพายหัวเราะและยิ้มในวันที่ทุกข์ใจ หัวใจสลาย แต่กัปตันขาก็ไม่เคยทอดทิ้งเธอ โชคยังดีที่เธอตั้งใจจะมอบของสำคัญให้รังสิโรจน์ในวันแต่งงาน จึงยังไม่ต้องช้ำใจหนักมากว่าเสียทั้งตัวเสียทั้งหัวใจ ไอ้คนเลวนั่น พอรู้ว่าครอบครัวเธอถังแตกก็บอกเลิกกันเฉย เธอควรเก็บสิ่งล้ำค่าเอาไว้มอบให้กัปตันขามากกว่า เพราะถึงนาทีที่สำคัญก็มีแต่เขาที่โผล่มาช่วยเธอ มือน้อยๆ เริ่มปาดป่ายไปทั่วแผงอกแกร่งอย่างซุกซน ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา “คุณมาช่วยพาย คุณอยากได้อะไรคะกัปตันขา” แบรดลีย์มองหน้าคนเมายาด้วยสีหน้าอธิบายยาก “เธอมีอะไรจะตอบแทนฉันล่ะสาวน้อย” รอยยิ้มหล่อๆ แกมเจ้าเล่ห์นิดๆ ผุดขึ้น เธอแหงนหน้ามองเขา สีหน้าครุ่นคิด คิ้วเรียวสวยย่นยู่เข้าหากัน ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะยิ้มขึ้นทีละนิด เธอเกลียดและจะไม่เก็บสิ่งสำคัญเพื่อคนรักเก่าอีกแล้วแต่เธอจะมอบมันให้กัปตันขา พรพระพายสบตาคมแช่นิ่ง “พรหมจรรย์!” แบรดลีย์จำต้องสะกดกั้นความร้อนผ่าวแข็งขึง ที่พอได้ยินแล้วดันเนื้อดันตัวออกมา “งั้นดีเลย ถ้าหายเมาแล้วอย่าเสียใจทีหลังละกัน” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ถ้าเธอมอบพรหมจรรย์ให้ฉัน แล้วเธออยากได้อะไรตอบแทน” ดวงตาเหม่อมลอยพูดไปเรื่อยเปื่อยราวกับอยู่ในภวังค์ “ความรัก” “งั้นเธอได้มันไปแล้วสาวน้อย” ก่อนจะขับรถออกมา เขากินยาแก้แพ้อากาศที่ไมเคิลมันส่งมาให้ไปหนึ่งเม็ด ไม่คิดเลยว่ายานี้กินแล้วจะร้อนวูบวาบ เกิดอาการลำคอแห้งผากไปหมด จนอยากจะซดนมสดสักเหยือก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มขึ้น พรพระพายเห็นความปรารถนาลุกโชนในแววตาคู่นั้น ทว่าร่างกายที่ยังไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนกลับยินยอมพร้อมใจเปิดรับสัมผัสแปลกใหม่จากเขา แบรดลีย์พาแม่ของลูกมาที่ห้องเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูส่วนตัว เขาไม่ไว้ใจให้เธอกลับไปทั้งที่มึนเมาแบบนี้ “พวกนายกลับไปพักกันได้แล้ว” แบรดลีย์หันไปไล่บอดี้การ์ดทุกคนออกไป ขณะที่อุ้มร่างอ้อนแอ้นไว้แนบอก “ครับ” เมื่อประตูห้องเพ้นต์เฮ้าส์ปิดลง ร่างสูงก็ตรงไปที่ห้องนอน เขาเปิดประตูก่อนจะใช้เท้าดันปิดแล้วเดินไปวางร่างบอบบางของคนที่ยังมึนเมาไม่ได้สติลงกับที่นอน “อือ” เสียงครางเบาๆ ของคนหลับทำให้แบรดลีย์ยิ้ม “เธอจะให้พรหมจรรย์กับฉันใช่ไหม” “อือ” คนเมาตอบไปส่งๆ เพราะปวดหัวจนอยากหลับเต็มแก่ ยิ่งเมื่อแผ่นหลังได้สัมผัสกับที่นอนนุ่ม แอร์เย็นฉ่ำสบายทำให้ร่างสวยปิดเปลือกตาลงอย่างมีความสุข แต่ความสุขก็ถูกรบกวนเมื่อเจ้าของร่างสูง ก้มลงไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “ยกให้ฉัน ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม” เขาถามเพื่อความแน่ใจ “อือ” เธอก็ยังตอบคำเดิม ทำให้แบรดลีย์พยักหน้าพอใจ ร่างสูงกระซิบกลับ “จักรวาลไม่รู้ไปทางไหน แต่ถ้าเป็นสวรรค์ ฉันพาเธอไปถูกแน่นอนสาวน้อย” บางอย่างที่อตรงกลางร่างปวดตุ้บ ยิ่งเห็นทรวงอกอิ่มที่โผล่พ้นชุดเดรสตัวสวยออกมาก็ยิ่งทำให้เขาปากคอแห้งผาก เส้นความอดทนขาดลง เขาปลดสายชุดเดรสออกช้าๆ ทันทีที่มือหนาไล่ลูบไล้ บีบนวดไปทั่วหน้าอกอวบอิ่ม แล้วไม่พลาดที่จะพาลิ้นร้อนก้มลงมาดูดชิมเม็ดทับทิมสีชมพูนั่นทำให้พรพระพายเผลอครางออกมา แบรดลีย์ครางกระหึ่มในลำคอ ร่างกายของเขาในเวลานี้มันฟ้องว่าต้องการเธอมาก “อือ” มือไม้ของคนตัวเล็กปัดป่ายแต่กลายเป็นว่าแบรดลีย์จับมันมาคล้องคอเขาไว้แทน ก่อนจะค่อยๆ ดึงชุดสวยออกให้พ้นร่างงดงาม ดวงตาคมปลาบทอประกายวาวด้วยความพอใจ แบรดลีย์กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งน่ามองตรงหน้า หน้าอกคัพซีที่มีเพียงบราซิลิโคนปิดตรงยอดทรวง กับจีสตริงตัวจิ๋วสีชมพูหวานจ๋อย ที่แทบจะปิดความอวบนูนไว้ไม่พ้นสายตา เขาปลดปราการทั้งสองชิ้นออก ก่อนจะก้มลงไปดูดชิมความหอมหวานจากยอดทรวงสีสด ราวกับคนที่เดินทางกลางทะเลทรายมานานจนเห็นโอเอซิสอยู่ตรงหน้า “อือ ไม่เอา” เสียงหวานปฏิเสธสั่นพร่า รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เธออยากนอนแต่เหมือนมีบางอย่างคอยกวน บางอย่างที่แข็งร้อนลากผ่าน ดุนดันไปทั่วตัว แบรดลีย์เลื่อนตัวขึ้นไปจูบปิดปาก สอดลิ้นเข้าไปควานหาลิ้นเล็กๆ ทำให้คนนอนต้องเบิกตาขึ้นมา สติที่เหมือนจะหลุดลอยกลับมาอีกครั้ง เมื่อถูกปาดป่าย หยอกเอินในโพรงปาก “อื้อ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more