“พี่เอาเงินมาจากไหน...พี่ไม่ได้ไปทำสิ่งผิดกฎหมายนะ”
“โอ๊ย!...ยิหวา...พี่ไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอก” ยอดชายครางก่อนพูดต่อ “พี่บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ พวกท่านเลยจะให้พี่เอาเงินมาชดใช้ให้คีรินทร์ แต่พี่ไม่ได้บอกเรื่องที่ยิหวาเป็นเชลยอยู่ในไร่ของนายคีรินทร์กับพวกท่านหรอกนะ ขืนบอกพ่เอาพี่ตายแน่”
“แต่ก็ยังดีกว่าโดนนายคีรินทร์ฆ่า แล้วพี่จะมาเมื่อไหร่...พี่รีบมารับยิหวานะ ยิหวาอยากกลับบ้าน ยิหวาคิดถึงบ้านมาก”
“อีกวันสองวันพี่จะไปรับยิหวา พี่จะเอาเงินไปคืนให้คีรินทร์หมดทุกบาททุกสตางค์ โอเคนะ”
เสียงอีกฝั่งขาดหายไปแล้ว ยิหวาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะและถอนใจด้วยความโล่งที่สุดในชีวิต แต่แล้วเมื่อหญิงสาวหันหลังกลับเพื่อจะเข้าครัวก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคีรินทร์ยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว
“คุณคงอยากกลับบ้านมากสินะ...ยิหวา”
เขาถามขึ้น น้ำเสียงเหมือนไม่สบอารมณ์และหญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงความฉุนฉียวที่เจืออ
