“รอยดูดที่คอ”
“รอย...ดูดเหรอ”
“ใช่รอยดูด อย่าปฏิเสธว่าไม่ใช่เพราะกายไม่ได้เป็นเด็ก แค่ตอบมาก็พอว่าใครทำ!”
เขามองรอยที่คอฉัน ซวยแล้วค่ะฉันนอนซมจนลืมไปเลยว่าผู้ชายคนนั้นทิ้งรอยเอาไว้ตั้งหลายรอย เมื่อวานกับวันนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะส่องกระจกดูสารรูปของตัวเองก็เลยลืมไปซะสนิทเลย
“รอยดูดอะไรเพ้อเจ้อรอยมดกัดต่างหาก” ฉันเอามือมาปิดแล้วก็ทำท่าเกากลบเกลื่อน แต่สายตาของเขาบ่งบอกให้รู้ว่าไม่เชื่อที่ฉันพูดสักนิด
“เป็นไข้เพราะอะไร โดนใครทำอะไรมาเพลง โดนใครทำร้ายมาเพลง!” กายมองหน้าฉันแล้วแววตาเขาก็เริ่มสั่นไหว เสียงเขาก็สั่น เขากำมือแน่นเหมือนกำลังระงับความโกรธ
“กาย กายเข้าใจผิดแล้ว” ฉันพยายามยิ้มกลบเกลื่อน แต่เขาเองก็รู้จักฉันมากพอที่จะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังโกหก
“กายไม่ได้โง่นะเพลง” เขาจ้องฉันไม่วางตาสุดท้ายก็เป็นฉันเองที่จะกลั้นน้ำตาไม่ได้
“ฮึก!” ฉันกลั้นเสียงสะอื้นแล้วก็รีบเอามือปิดปากเอาไว้ กาย
