ของรักของยักษ์ 3 ฉันจะทำให้เธอรักฉัน

601 คำ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงฉันเดินมาเปิดประตูให้ยักษ์ เขามาพร้อมข้าวสองกล่องแล้วก็น้ำผลไม้ปั่น “ไปซื้อที่ไหนมา” “ข้างมอเรา ร้านที่เธอชอบกินบ่อย ๆ” “โห ไปไกลขนาดนั้นเลย แถวนี้ก็มีไหม” “ก็มันร้านที่เธอชอบ เดตครั้งแรกก็อยากให้ประทับใจ” “เดตอะไร กินข้าวในห้อง” “อืม ก็เดตไหม ไม่นับเหล้าเมื่อคืนก็เท่ากับว่าเรากินข้าวด้วยกันครั้งแรก” อือ อยากพูดอะไรก็เรื่องของเขาเถอะ “ได้น้ำอะไรมา” “น้ำผลไม้ที่เธอชอบดื่มไง ผลไม้รวม” “รู้มาก” “ก็เพราะชอบมาก ๆ ถึงได้รู้เรื่องของเธอ” “เหมือนโรคจิตเลยยักษ์ ฉันไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องของฉันขนาดนี้” “ฉันรู้ทุกอย่างที่เป็นเรื่องของเธอ” “งั้นก็รู้ว่าฉันรักไทม์” “ไม่รู้ได้ยังไง สายตาเธอมันฟ้องทุกอย่าง” “นั่นสิ” ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง “ใครมา” เออ ฉันก็สงสัยเหมือนยักษ์ “ไม่ได้นัดใครไว้นะ” ยักษ์อยู่ในห้องแบบนี้ฉันจะกล้านัดใครล่ะ ครืด ครืด (ไทม์) “ไม่ใช่ว่าเป็นไอ้ไทม์ที่อยู่หน้าห้องนะ” ยักษ์ชะโงกหน้ามาดูหน้าจอโทรศัพท์ฉัน “ชู่ว์ เงียบก่อน” ฉันเดาว่าอาจจะใช่แบบที่ยักษ์พูดเพราะไทม์โทรเข้ามาหลายสาย แต่ว่าฉันไม่ได้กดรับและไม่ได้ติดต่อกลับไป ฉันสั่งให้ยักษ์เงียบ จากนั้นกดรับสายของไทม์ “ว่าไง” (เปิดประตูห้องให้หน่อย) “รักไม่อยู่ห้อง” (ไม่อยู่ห้องได้ไง แอร์เปิดอยู่) “รักไม่อยากคุยกับไทม์” (รัก รักฟังไทม์นะเราต้องคุยกัน ไทม์ก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างลงเอยแบบนี้) “...” (เปิดประตูให้ไทม์หน่อย ไทม์อยากคุยกับรัก) “อืม” ฉันกดวางสายแล้วหันมองหน้ายักษ์ ด้วยนิสัยของไทม์ถ้าไม่ตอบตกลงไทม์ก็จะยืนอยู่แบบนั้น “เฮ้ย เธออืมได้ไง ยักษ์อยู่ในห้องรักคิดอะไรอยู่ ไหนบอกห้ามยักษ์ทะเลาะกับมัน นี่ตั้งใจจะทำอะไร” ยักษ์ได้ยินเพราะเขาแนบหูฟังอยู่ข้าง ๆ “ยักษ์เข้าไปแอบในห้องนอนก่อนได้ไหม” “เดตแรกของฉัน” เขาทำหน้าบึ้ง “นะ รักอยากคุยให้จบ ไม่คุยไทม์ก็ไม่ไปหรอก เคลียร์ให้จบไปเลย ไม่อยากเคลียร์หลังจากที่ไทม์แต่งงานแล้ว” “มีอะไรต้องคุย” “ยักษ์...” “คืนนี้นอนด้วยไหม” “ยักษ์นี่ไม่ใช่เวลา” “งั้นไม่ไป เธอก็ไปเปิดประตูเลย ดีเหมือนกัน รีบไปเปิดสิมันกดใหญ่แล้ว” นั่นไง มันเชื่อฟังฉันซะที่ไหน “ยักษ์อย่าเพิ่งงอแง” “ไม่อยากให้งอแงก็ตอบตกลงสิ” “ก็ได้ เข้าไปหลบก่อนเร็ว” ฉันรีบลากยักษ์เดินมาที่ห้องนอน ยัดเขาไว้ในห้องนอนกำลังจะปิดประตูแต่ว่ายักษ์รีบเอามือดันไว้ “บอกว่าอย่าเพิ่งงอแงไง” “ข้าวเราอะ” “เดี๋ยวเก็บไว้ให้ ขอเคลียร์แป๊บเดียว” “แป๊บเดียวนะ” “อืม แป๊บเดียวจริง ๆ” “หอมแก้มก่อน” “ยักษ์” “หอมแก้มก่อน” “เฮ้อ” ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มของยักษ์ให้จบ ๆ ไป หอมแก้มยักษ์แล้วฉันก็รีบปิดประตูห้องนอน เดินมาเก็บข้าวกล่องเข้าตู้ทั้งสองกล่อง จากนั้นเดินมาหน้าประตูห้อง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเปิดประตู ไทม์มองหน้าฉันด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ฉันจึงถอยหลังกลับ ไทม์เดินเข้ามาในห้อง ปิดประตูลง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม