10
“พี่บังคับให้ต้นหลิวเชื่อไม่ได้ แต่ถ้าต้นหลิวคิดทำอะไรแผลงๆ อีกละก็...พี่ยอมให้เราโกรธและเกลียด แต่พี่จะไม่ยอมให้คุณย่าต้องเสื่อมเสียเกียรติเพราะลูกหลานไม่รักดีคนนี้แน่” คมน์ตอบกลับอย่างไม่สนใจ
รอยยิ้มเล็กๆ ผุดตรงมุมปากข้างหนึ่งเมื่อเห็นพรรณธรเริ่มมีอาการหวาดกลัวและไม่แน่ใจ ชายหนุ่มสตาร์รถพามันเคลื่อนไปสู่ถนนปกติ คมน์ตวัดตามองพรรณธรแวบหนึ่งแล้วก็หันไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป
พรรณธรหงุดหงิดฮึดฮัด ถึงจะบอกว่าไม่กลัวคำขู่ที่ได้ยิน แต่ก็อดใจสั่นไหวไม่ได้ ด้วยเพราะรู้นิสัยคมน์มาตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มพูดคำไหนย่อมเป็นคำนั้น หญิงสาวหายใจหอบแรงและเร็วอยู่ครู่หนึ่ง เธอพยายามนับเลขในใจจากหนึ่งถึงสิบ เพื่อระงับโทสะและหวาดกลัวที่มี แต่มันก็ยังไม่ยอมจางหายไปง่ายๆ จนต้องนับเพิ่มมากขึ้น ก่อนอารมณ์โกรธจะจางหายไปกับสายลมเย็นๆ ใบหน้านวลที่เคยบูดบึ้งก็แย้มยิ้ม เหมือนกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้มีเหตุการณ์ใดเข้
