KILLER DARK 1
1257 คำ
ตอนนี้น้ำไปหาเหยี่ยวไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ
“เหอะ! เอาเหล้ามาอีกดิ๊”
ร่างสูงโยนโทรศัพท์ไปที่บาร์อย่างแรงเมื่ออ่านข้อความที่คนรักของเขาส่งมาให้
ยกเลิกนัดครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง
...จะอะไรนักหนากับงานเดินแบบวะ
“ผมว่าคุณเมาแล้วนะ พอก่อนมั้ย”
เหยี่ยวตวัดสายตาไปมองบาร์เทนเดอร์อย่างไม่พอใจ
เขาต้องการที่จะเมาและถ้าใครมาขวางมันก็คือหาเรื่องตายให้ตัวเองนั่นแหละ
“อย่าไปขวาง ...ให้มันแดกไป”
เสียงทะเล้นแบบที่กวนประสาทได้ระดับขั้นสุดยอดดังจากด้านข้าง
แทบไม่อยากจะหันหน้าไปมองแม่งเลย
หนีจากที่นู่นมาแล้วยังมาเจอมึงที่นี่อีกนะบาร์ตัน
“โว้วๆ ไม่ต้องทำหน้าคิดถึงผมขนาดนั้นก็ได้
...นี่ก็ร้านของผมนะ” เขากรอกตามองบนก่อนจะหันมาสนใจเหล้าในมือของตัวเองแทน
“ไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยไป” ร่างสูงคว้าขวดเหล้ามาถือแล้วเดินหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
เขาไม่อยากให้พวกเจ้านายรู้ว่าอยู่ไหนตอนนี้ ไม่งั้นคงได้ยกโขยงมาตามเขากลับไปทำงาน
ตึกๆๆๆ พลั่ก!
“แฮ่กๆ ขอโทษค่ะๆ
คุณเป็นอะไรมากมั้ย ...ตามมาเร็วจริงๆ!!”
ยังไม่ทันที่เหยี่ยวจะตอบอะไรเด็กคนนั้นก็วิ่งหนีหายไปกับเงามืดซะแล้ว
...แต่ใครจะสนวะ?
พลั่ก พลั่ก
“แม่งเอ๊ย วิ่งทำเหี้ยอะไรกันนักหนา
...ขยันมากไปวิ่งสนามสิวะ!” เหยี่ยวเริ่มหัวเสียเพราะตอนที่ยัยนั่นชนเหล้าก็หกไปเกือบครึ่งขวด
แล้วไหนจะไอ้ยักษ์ฝรั่งสองตัวนี่อีก
“มึงพูดว่าไงนะ?” พวกมันคนนึงกระชากคอเสื้อเขาอย่างแรงแล้วตะคอกใส่หน้าอย่างเอาเรื่อง
“หนีไปแล้ว หายไปกับคนที่เต้นอยู่”
“มึงรู้มั้ยว่าตามตัวเธอมันยากแค่ไหน!!” มันตะคอกใส่เขาอีกครั้งก่อนจะง้างหมัดเตรียมจะต่อยหน้าหล่อๆอย่างเต็มแรง
แต่ทว่า
เพล้ง! ฉึกๆๆๆ!!
“มึงเป็นใครกูไม่สนใจ จะตามใครอยู่ก็เรื่องของพ่อมึงดิ
แต่มาทำเหล้ากูหกกูไม่ชอบ!!” เหยี่ยวเอาขวดเหล้าฟาดที่หัวของคนที่กระชากคอเสื้ออย่างแรงก่อนจะกดหัวมันลงแล้วใช้ปากฉลามแทงเข้าที่หน้าอกมันหลายแผลจนสิ้นใจตายตรงนั้น
“ละ ลูกพี่ มึง
...มึงเล่นผิดคนแล้ว!!!” ตอนแรกเขานึกว่าจะได้ฆ่าอีกศพแต่ไอ้นั่นมันดันวิ่งหนีไปซะก่อน
แล้วศพไอ้ห่านี่จะเอายังไงวะ
“ทิ้งไว้ตรงนั้นแหละครับ เดี๋ยวให้คนลากไปทิ้ง”
ช่วงที่กำลังใช้ความคิดไอ้บาร์ตันก็ดันมายืนอยู่ข้างหลังของเขาแล้ว
ทำตัวเหมือนผีไม่มีผิด
“อืม ฝากด้วย”
ร่างสูงเดินโงนเงนเข้าไปที่ห้องพักก่อนจะหลับตาลงและคิดถึงภาพของสายน้ำคนรักของเขา
ไม่เจอกันตั้งสองเดือนคงผอมไปเยอะเลย
...คิดถึงชิบหายเลยว่ะ
“โทรไปจะรับมั้ยวะ” ไวกว่าความคิด
กระทิงกดโทรศัพท์โทรหาเธอแต่ก็เหมือนเดิมเธอไม่รับสายเขา
ไม่เลยแม้แต่สายเดียว
…..ทำงานอยู่
“สั้นๆแค่นี้เหรอวะ? ไม่มีเวลารับสายแต่มีเวลาส่งข้อความ”
เขาเปิดภาพที่เคยถ่ายกับเธอไว้แล้วมองรูปนั้นจนหลับไป
ในฝันให้เขาได้มีเธอเหมือนเมื่อก่อนก็คงจะดี
อีกด้านนึง
“แฮ่กๆ ตามไม่ทันแล้วมั้ง
เหนื่อยเป็นบ้า!!” ร่างบางนั่งลงที่ข้างทาง
เหงื่อเม็ดโตผุดจากหน้าผากมนสวยหลายต่อหลายเม็ด
ปากสีชมพูดซีดเพราะขาดน้ำ
เธอหนีคนของพี่ชายมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้วแต่ดันมาซวยตอนที่กำลังจะกินข้าวแล้วไอ้สองคนนั้นมาเจอพอดี
“ข้าวมื้อแรกตลอดสองวันของฉันหายไปเพราะไอ้ยักษ์บ้า”
ร่างบางเอามือกุมท้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยก่อนจะต้องชะงักเพราะขาเรียวยาวของใครบางคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“เล่นสนุกพอแล้วหรือยัง? พี่มารับเธอกลับบ้าน”
แววตาเฉยชาของริโอมองร่างบางที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยสายตาสนุกสนาน
เขารู้ตั้งแต่เธอคิดจะวางแผนหนีเขาไปแต่เขาก็ไม่ได้เข้าไปทำลายแผนนั้นทิ้ง
...ปล่อยให้วิ่งหนีแบบนี้ไปก่อนแล้วค่อยออกล่าสนุกกว่าเยอะ
“แฮ่กๆ ไม่
ไม่กลับ ไม่
...โอ๊ย!! ปล่อยนับลงเดี๋ยวนี้นะ!!”
เขาไม่รอให้เธอพูดจบ ร่างสูงเหวี่ยงนับขึ้นบ่าก่อนจะเดินขึ้นรถคันหรูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว
พลั่ก!
“มันเจ็บนะโยนมาได้!!” ร่างเล็กร้องประท้วงเมื่อริโอโยนเธอเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างแรง
นับถอยกรูดไปติดผนังห้องแทบจะในทันทีเพราะเธอไม่รู้ว่าริโอจะทำเรื่องบ้าๆกับเธอเหมือนวันนั้นอีกหรือเปล่า
“ไปอาบน้ำใส่ชุดที่วางอยู่บนเตียงแล้วออกไปเจอพี่ในหนึ่งชั่วโมง”
ริโอพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องของตัวเองไป
เขายอมให้เธออยู่ในห้องของเขายังปลอดภัยกว่าให้อยู่ห้องของเธอเอง
...เดี๋ยวก็ได้ปีนหน้าต่างหาเรื่องตายอีก
ปัง!
“โดนจับกลับมาอีกแล้วฉัน ...เอายังไงดีห้องนี้เอาเก้าอี้ทุบกระจกก็ไม่แตกอีก”
นับขยี้ผมตัวเองจนฟูฟ่องแต่มันก็ไม่ช่วยให้เรื่องทุกอย่างมันมีทางออกมากขึ้น
“ชุดบ้าอะไรเนี่ยปิดยันคอ” ก็ได้แต่บ่นไปงั้นแหละแต่สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามไม่งั้นริโอคงมาจับร่างเธอยัดใส่ชุดบ้านี่ด้วยตัวเอง
“เป็นอะไรคะ คุณหน้าบึ้งอีกแล้ว”
ร่างสูงเพรียวของสายน้ำเดินมาโอบคอหนาของริโออย่างเอาใจ
ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เมื่อสามวันก่อนเขาก็ไม่ได้สนใจเธอเท่าที่ควร
มัวแต่สนใจเด็กบ้านั่นอยู่ได้
“นอนอยู่บ้านผมมาสามวัน ...ไม่มีงานเดินแบบหรือยังไง”
ใบหน้าสวยชาไปครึ่งซีกเมื่อเจอคำพูดแรงๆของเขา
แต่เธอทนได้และไม่ถือเอามาใส่ใจ
...เพราะเงินของเขามันน่าสนใจกว่าที่จะมาโกรธเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
“ใจร้ายจัง ...พูดแบบไม่มีเยื่อใยเลยนะคะ”
ริโอรู้ดีว่าคำพูดของเขามันร้ายกาจแต่เธอไม่ใช่คนที่เขาควรจะใส่ใจซะหน่อย
“หรือไม่จริง?”
“ก็สายน้ำคิดถึงคุณนี่นา” ยังไม่ทันที่เธอจะโผกอดเขาก็เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วกลับไปนั่งเซ็นเอกสารบนโต๊ะของตัวเองต่อ
“หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ต้องตามมา” ริโอสั่งสายน้ำเสียงนิ่งโดยที่ไม่เงยหน้ามามองเธอเลย
แกร๊ก
“เสร็จแล้ว ...อ้าวมีแขกนี่นา
ไปละนะ” สายน้ำยืนมองยัยเด็กนับสลับกับริโอ
เขาดูมีปฏิกิริยากับเธอมากเกินกว่าพี่ชายที่ควรมีให้น้องสาว
แต่ถึงให้มันเป็นอย่างนั้นจริงคนอย่างเธอก็ไม่มีวันยอมหรอก!!
“คิดผิดแล้วที่แกจะแย่งของของฉัน”
- ผู้เขียน
