Chapter -Five-
1512 คำ
ตะวันเม้มปากแน่น เก็บความตื่นเต้นตื่นกลัวกับสิ่งที่เธอได้สัมผัสอยู่ตอนนี้ คีน กำลังข่มขวัญเธอ เขายิ้มมุมปาก เขากำลังหัวเราะเยาะเธอมากกว่าที่จะพึงพอใจ เพราะเธอตัวสั่นด้วยความกลัว กลัวเขาจริงๆ เพราะเธอกำลังจะเจอกับของจริง ไม่มีการล้อเล่นจากคีน
“คุณจะทำกับฉันจริงๆ เหรอคะ?”
“จริง”
“แล้วถ้าฉันไม่ยอมละคะ คุณจะบังคับฉันมั้ย?”
“ขึ้นอยู่กับสถานการณ์”
“สถานการณ์แบบไหนคะ”
“แบบที่ฉันหาตัวสำรองไม่ได้ และฉันไม่จบความรู้สึกของฉันด้วยตัวฉันเองด้วย”
“ตัวสำรอง...คุณหาได้เหรอคะ ตอนนี้”
“ได้แน่นอน แต่ฉันจะอยากหาเหรอเปล่า ปัญหามันอยู่ตรงนั้น”
“แล้วปัญหานั้น เป็นปัญหาเหรอเปล่าคะ?”
“เป็น เพราะฉันอดทนไม่มากพอที่จะแก้ปัญหาแบบนั้น”
“งั้น! คุณก็จะบังคับฉัน”
“เชื่อเถอะว่าการร่วมมือกันมันดีต่อเธอมากกว่าเยอะ” ตะวันยิ้มออกมา แบบที่ไม่เต็มใจนัก เพราะคีนประกาศชัดว่ายังไงเขาก็ต้องได้เธอ และในอีกไม่นานต่อจากนี้ด้วยเพราะเขาภายใต้อุ้งมือเธอกำลังตื่นตัวจนน่ากลัว ตะวันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แค่เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ เธอต้องเป็นผู้หญิงร่านกับเขา คีนชอบแบบนั้น เขาคงไม่ชอบผู้หญิงไร้เดียงสาเป็นแน่ แต่เธอจะทำได้มั้ย นี้ต่างหากปัญหา เธอไม่เคยเลยสักครั้ง แล้วถ้าเขาได้เธอแล้วเขาไม่ประทับใจ เธอก็ทำได้เพียงนอนกับเขาแค่ครั้งเดียว มีอะไรกับเขาแค่ครั้งเดียว คิดแบบนี้แล้วเธอรู้สึกเจ็บปวดชะมัด
“เสี่ยง!...ลองสักครั้งกับคุณ”
“เสี่ยง?...” คีนเลิกคิ้วด้วยความเหลือเชื่อ เจอมาก็หลายรูปแบบ แต่แบบ ‘เสี่ยง’ เขาก็พึ่งจะเจอ เซ็กส์กับเขามันเสี่ยงมากเลยเหรอ คีนต้องกลับมาถามตัวเอง อย่างน่าสงสัย
“ฉันเลือกใช้คำผิดเหรอคะ?”
“ผิด และมากด้วย ฉันไม่ชอบ!!!” ตะวันทำหน้าแบบสำนึกผิดให้คีนได้เห็น ทั้งๆที่ในใจเธอคิดตรงกันข้าม ผู้ชายแบบคีนอะไรก็ได้ แต่อะไรก็ได้ต้องไม่อยู่ภายใต้คำนิยามความหมายเชิงสบประมาท คีนไม่ชอบมันจริงๆ
“ถ้างั้นฉันขอโทษนะคะ เอาเป็นว่า คืนนี้ ฉันกลับห้องก่อนดีมั้ยคะ?”
“เธอทำได้ดีกว่าการเดินจากไป ตะวัน!!!”
“คุณโกรธอยู่นะคะ ฉันทำให้บรรยากาศไม่ดี ฉันควรกลับดีกว่าค่ะ” ตะวันยืนยัน เพราะเธออยากกลับจริงๆ มือเล็กขยับออกมาจากที่อยู่เดิมที่อยู่มาได้พักหนึ่งแล้วในทันที
“เราควรเน้นปฎิบัติ มากกว่าพูด” คีนยอมปล่อยตะวัน ที่เธอได้ยืนบนขาของตัวเองในที่สุด ตะวันถอยออกห่างจากคีน
“ฉันจะกลับแล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์” ตะวันพูดจบขยับเดินไปยังประตูทางออก อย่างไม่ลังเล เพราะสุดท้ายเธอเองที่ไม่พร้อม ไม่กล้า ขี้ขลาด ทั้งๆที่จะคิดเพียงว่ามันแค่เซ็กส์ เพราะสำหรับเขาแล้วมันแค่นั้น ไม่ว่าจะกับใครสำหรับคีนมันแค่เซ็กส์ เท่านั้น
ปัง!!!
“อ๊ะ!”
“ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่า ห้องนี้เข้าง่ายแต่ออกยาก” ตะวันตาโตขึ้น เพราะเธอตกใจ คีนเปลี่ยนไปเขาคงโกรธเธอมากจริงๆแล้ว
“เอ่อ! ฉันคิดว่าคุณอาจจะไม่มีอารมณ์ต้องการฉันแล้ว” ตะวันพยายามอย่างมากที่จะให้เสียงมั่นคง แต่เท้าเล็กๆในรองเท้าใส่ในบ้าน ขยับถอยห่างจากประตู เมื่อฝ่ามือแข็งแรงของคีนทาบทับบนประตูนั้น ด้วยเสียงที่ดังก้องในห้องเพียงแค่ครั้งเดียวของการฝาดฝ่ามือลงไปของคีน เพื่อขัดขวางการเปิดประตูของเธอ
“ถ้าเธอแคร์อารมณ์ของฉันถึงขนาดนั้นก็ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นสิ”
“ยะ...ยังไงคะ”
“ชุดที่เธอใส่มันก็สวยดี ทำให้เธอดูเซ็กส์ซี่น่ารัก น่ากอดและน่าจะร่วมรักด้วย แต่...ถ้าไม่มีมันบนตัวเธอจะดีกว่า” ตะวันกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งอย่างยากลำบาก
“คุณกำลัง.../เลิกพูดสักที!!!!” ตะวันหยุดคำพูดลงทันทีเพราะคีนเริ่มเสียงดังใส่เธอ วางอำนาจ ออกคำสั่ง แบบที่เขาถนัดและเป็นตัวเขา
ตะวันถอยหลังรักษาระยะห่างมากขึ้น สายตาของคีนไม่หลงเหลืออารมณ์ หยอกล้อขี้เล่นก่อนหน้านี้แล้ว
คีนมองตะวันด้วยแววตาในแบบกวางผาเพศผู้กำลังจะจับกวางเพศเมียในช่วงฤดูผสมพันธ์ คีนไม่รีรอให้เสียเวลา เขาถอดเสื้อกล้ามออก ปล่อยมันล่วงลงพื้นอย่างไม่สนใจ ตะวันกลืนน้ำลายตัวเองอีกครั้ง วงแขนแข็งแรงกล้ามเนื้อที่ ขึ้นรูปอย่างสวยงามของคีน มันดึงพลังงานบางอย่างในตัวเธอออกมา ...อีกก้าวที่คีนเดินเข้ามาใกล้ตัวเธอ มือเขาจับขอบเอวกางเกงไว้
พระเจ้า! เขาถอดมันออกไปแล้ว ตะวันหอบหายใจและหลับตาลงทันที ขาเธอแข็งขยับไม่ได้ ไออุ่นความร้อนจากตัวเขา จนเธอรู้สึกได้ว่าเขาอยู่ตรงนี้แล้วห่างตัวเธอเพียงนิดเดียว ตะวันปิดดวงตาที่ปิดอยู่แล้วมากขึ้น เมื่อเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาสัมผัสที่แก้มของเธอ
ฟอดดด คีนหอมแก้มเธอ เขาทำแบบนั้นแล้ว หัวใจเธอกำลังจะหลุดออกมาจากตัวเมื่อตอนนี้มันเต้น เต้น และเต้นแรงขึ้น ตะวันขนอ่อนตามร่างกายอีกครั้งเมื่อมือของคีนกำลังดึงเชือกเส้นเล็กที่มัดไว้อย่างหลวมๆ ปกปิดความงดงามภายในนั้น
พรึ่บ เสื้อคลุมของเธอล่วงลงพื้นแทบเท้าของเธอ มือของคีนลูบไล้อยู่บนต้นแขน ไหล่ ของเธอเขาจับสายเสื้อนอนด้านในอีกตัวและลดตำแหน่งของมันลงไปตามท่อนแขนของเธอข้างหนึ่ง และทำแบบเดียวกับอีกข้าง พรึ่บ ชุดนอนที่ตะวันจัดมาเพื่อคีน ล่วงลงพื้นแทบเท้าเธออีกครั้ง ชิ้นสุดท้ายบนตัวเธอบิกีนี่เนื้อบางเบาที่ไม่ปกปิดอะไรเลย คีนกำลังจับมัน
“อื้มมมม...” ตะวันร้องครางออกมา เมื่อฝ่ามือสองข้างของคีนอยู่ห่างกัน ข้างหนึ่งเขาครอบครองความอวบอูมที่เปิดเผยต่อหน้าต่อตาเขาไปแล้วอย่างไร้ซึ่งสิ่งขวางกั้น ส่วนอีกข้างเขาลูบไล้ความงดงามด้านล่างระหว่างขาเธอที่เธอพยายามเบียดขาของตัวเองไว้อย่างสุดกำลังเท่าที่เธอจะทำได้
“เธอยังไม่เคยเลยใช่มั้ย” เสียงกระซิบริมใบหู ทำให้ตะวันลืมตาขึ้นมา เธออ่อนหัดมากจนเขาจับได้ในที่สุด แต่ตะวันกลับได้เห็นรอยยิ้มของคีนอีกครั้ง เธอทำไงต่อดี หน้าทนไม่ยอมรับ หรือพยักหน้ารับข้อกล่าวหานั้นไปซะ จะได้จบๆ
“แล้วคุณ ต้องการแบบไหน” เสียงเบามากจากตะวัน
“ความจริง ที่ฉันคงไม่ต้องค้นหาแล้ว”
“ตะวันสารภาพก็ได้ ตะวันยังไม่เคย ตะวันกลัวว่าคุณคีนจะไม่ชอบแบบนั้น” คีนยิ้มออกมา และหัวใจดวงโตของเขาอดไม่ได้ที่จะต้องดึงร่างเกือบเปลือยของตะวันเข้ามาโอบกอดแนบเนื้อกันอย่างแนบแน่น
“ฉันกำลังกลืนน้ำลายตัวเอง” คีนพูดในสิ่งที่ตะวันไม่เข้าใจ
“อะ อะไรคะ?” ตะวันโอบตอบการกอดของคีน เพราะแบบนี้ดีต่อใจมาก
“ที่ฉันจะไม่นอนกับคนใช้ในบ้าน”
“คุณจำได้!” ตะวันผละออกจากอ้อมกอดที่เธอรอคอยมานานแสนนาน
“จำได้! ต้องจำได้อยู่แล้วเพราะฉันไม่เคยแสดงกริยาแบบนั้นกับใครมาก่อน”
“คุณเกลียดตะวัน”
“ก็คงเกลียดจริงๆ และที่ฉันกำลังจะร่วมรักกับเธอก็เพราะว่าฉันเกลียดเธอ” เสียงราบเรียบบอกรายละเอียดของคีน ทำให้ตะวันงง เกลียดแบบไหนของเขานะ ตะวันถูกดึงเข้าอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นอีกครั้ง “พร้อมจะรับความเกลียดของฉันเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเธอเหรอยัง”
“คุณคีนเกลียดตะวันมากมั้ยคะ?”
“เธอประเมินเอาเองดีกว่า” คีนพูดจบ เขาก้มหน้าสูดดมความหอมบนเส้นผมสีดำยาวของตะวัน มือขยับเกลี่ยเส้นผมให้ไปอยู่ด้านหลัง เปิดให้เห็นใบหน้าหวานที่ลักษณะบ่งบอกถึงความดื้อเงียบไว้ จมูกโด่งเป็นสันไต่ไล้ไปตามแนวลำคออย่างช้าๆ
คีนดันตัวตะวันให้ถอยหลังอย่างช้าๆ และล้มลงบนเตียงใหญ่ที่แข็งแรง ซึ่งคีนตามตะวันไปอย่างไม่อยากห่างกายแสนบอบบางน่าทนุถนอมนี้เลย ดวงตาคมเข้มมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลแบบเอเชีย ตะวันเกิดความประหม่าอย่างเห็นได้ชัด มือที่ใหญ่กว่าข้างหนึ่งเลื่อนไปกอบกุมมือเล็กที่งอพับอยู่ที่ข้างศีรษะบนหมอนใหญ่ของเขา คีนอ่อนโยนและใจเย็นกว่าที่ตัวเองคิดไว้
- ผู้เขียน
