ตึก ตึก ตึก คีนแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายและไม่พอใจ ก่อนที่จะเลี้ยวรถไปตามทางแยกเส้นทางเล็กๆ ก่อนมุ่งหน้าสู่ถนนหลัก แลมโบกินี่ เวเนโน โรดสเตอร์ ของเขาคงจะไม่ค่อยจะสบายสักเท่าไหร่ ถ้าต้องถูกมัดมือมัดเท้าไว้เบาะหลังที่คับแคบ คีนจอดรถและหันหลังไปมองตะวันที่คุดคู้ สายตาจ้องตอบเขาอย่างเอาเรื่องกับสิ่งที่ตัวเองต้องเจอ แบบนี้
คีนลงจากรถและขยับเบาะ โน้มตัวไปหาตะวันและดึงเธอขึ้นมา และค่อยๆแกะเทปที่ปิดปากให้อย่างเบามือ ตะวันหายใจทันทีด้วยปากแดงที่ยังคงเจ่อบวมนิดหน่อย
อื้มมมมม ตะวันร้องในคอและพยายามหันหน้าหลีกหนีริมฝีปากของคีนที่ประสงค์จะดูดกลืนเธออีกแล้วในที่แคบ ฝ่ามือแข็งแรงกว่าจับศีรษะเธอไว้ ให้รับสัมผัสนั้น ริมฝีปากร้อนชื้นของคีน เขาดูดดื่มเธออีกแล้ว แรงบดขยี้ของริมฝีปากหยัก รุนแรง หนักหน่วงขึ้น เมื่อตะวันต่อต้าน แพ้ แพ้ทุกครั้ง ร่างกายและหัวใจที่ต้องรับลิ้นร้ายที่ผ่านกำแพงริมฝีปากที่ต้องเปิดกว้างให้
