“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ปรินทร์พูดขึ้นเมื่อเห็นพ่อกับแม่เดินเข้ามาภายในห้อง มองแค่สีหน้าและท่าทางที่แสดงออกก็รู้แล้วว่าไม่ได้เพิ่งมาถึง
“มานานแล้วแต่รอแกอยู่ข้างนอก เห็นแกมีธุระกับแขกเลยไม่อยากขัดจังหวะ”
ปีแสงผู้เป็นพ่อคือเจ้าของประโยคพูดนั้น เรติกาผู้เป็นแม่กอดอกแล้วหรี่ตามองลูกชายอย่างจับผิด
“ไม่ใช่แขก...เด็กรับใช้ที่บ้าน” ปรินทร์พูดกับผู้เป็นพ่อเสียงเรียบพร้อมมองพะพายที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ไกลๆ ปีแสงหันไปมองเด็กสาวเพียงนิดก่อนหันมามองลูกชายตัวเอง
“แกมีรสนิยมชอบกินเด็กรับใช้ในบ้านเหรอ” ปีแสงพูดออกมาเสียงเบา ก่อนจะเหลือบตาไปมองเรติกาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เฮีย! พูดแล้วมองหนูแบบนี้หมายความว่าไง” เรติกาพูดเสียงแข็งเมื่อถูกปีแสงมองราวกับจะโยนความผิดให้
“ก็แล้วใครมันเคยนัวกับคนใช้ในบ้านละ”
“เฮีย!!..เอาเรื่องนี้มาพูดใส่หนูอีกแล้วนะ”
“อย่าส่งเสียงดังที่นี่โรงพยาบาลนะ” ปีแสงพูดปรามเรติกาเม
