อุ้มรักเมียซาตาน

5

พันไมล์กดโทร. หาโมรินด้วยหมายเลขที่เขาจำได้ขึ้นใจ โทรศัพท์ราคาแพงเครื่องนี้เขาเป็นคนซื้อให้เธอ เพราะเครื่องเก่ามันพัง

เธอปฏิเสธไม่อยากรับ แต่ในที่สุดก็รับ คงแกล้งปฏิเสธไปแบบนั้นเอง ตอนนี้เขาเห็นธาตุแท้ของเธอแล้ว นึกย้อนไปถึงเรื่องราวมากมายที่ผ่านมาไม่กี่เดือน เธอมักปฏิเสธเสื้อผ้าข้าวของที่เขาซื้อให้ ซึ่งแท้ที่จริงมันเป็นแผนการของเธอเท่านั้นเอง

ทำเป็นไม่อยากได้ ทั้ง ๆ ที่อยากได้จนตัวสั่น เลวทั้งน้าทั้งหลาน คงคิดจะจับเขาด้วยล่ะสิ

“สวัสดีค่ะพี่พัน” เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นขณะรับสายทำให้พันไมล์เหยียดริมฝีปากอย่างรังเกียจ กิริยาอ่อนหวานเอาอกเอาใจที่เธอทำกับเขา มันคือมารยาที่เธอเสแสร้งแกล้งทำว่าตนเองเป็นคนดีหนักหนา เขาเห็นธาตุแท้ของเธออย่างแจ่มแจ้ง และจะไม่หลงเชื่อเธออีกแล้ว

“สวัสดีครับ ทำอะไรอยู่ครับ คิดถึงจัง พี่อยากจะรับโมมาที่แกลอรี่ครับ พี่เพิ่งวาดภาพใหม่เสร็จ อยากให้น้องโมได้เห็นเป็นคนแรก” พันไมล์เอ่ยกลับไป แผนร้ายในใจผุดขึ้นมาในทันที

“กำลังทำขนมอยู่ค่ะ โมอยากให้พี่พันได้ชิมขนมของโมอยู่พอดีเลย” เธอชอบทำอาหารและขนม เขาเคยได้ลองชิมอยู่หลายครั้ง ถือว่าฝีมือดี คงฝึกเอาไว้มัดใจผู้ชายสินะ พันไมล์เหยียดยิ้มเมื่อคิดว่าตัวเองรู้ทันเธอ

“งั้นพี่ไปรับนะครับ อยากชิมฝีมือของโมจังเลยครับ คิดถึงโมด้วย อยากเห็นหน้าใจจะขาด”

เขาพูดก่อนจะกดวางสาย รีบขับรถยนต์คันหรูราคาแพงลิ่วมุ่งหน้าไปยังบ้านพักของเธอ

พันไมล์เป็นทายาทเจ้าของโชว์รูมรถนำเข้าที่ร่ำรวยติดอันดับของประเทศ อีกทั้งธุรกิจในเครืออีกมากมาย เขาจึงมีรถให้ขับไม่ซ้ำในแต่ละวัน เพราะต้องการโปรโมทรถหรูของตัวเองไปในตัว

พันไมล์ขับรถมารับโมรินที่หน้าบ้านของหล่อน เธออยู่ในชุดเดรสสีชมพูหวานแหวว ในมือถือตะกร้าขนมที่แพ็กใส่กล่องอย่างสวยงาม เขาเดินลงไปเปิดประตูรถให้เธอ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับเธอเสมอต้นเสมอปลาย

วันนี้พันไมล์มองโมรินเปลี่ยนไป แต่หญิงสาวไม่มีโอกาสได้เห็น เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเหยียดยิ้มด้วยสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ เกลียดชังไปถึงน้าสาวของเธอด้วย

“ขนมหน้าตาน่ากินจังเลยครับ” พันไมล์เอ่ยบอกหญิงสาวข้างกาย เหลือบมองขนมในตะกร้าที่เธอวางเอาไว้บนตักด้วยรอยยิ้ม

“น่ากินก็ต้องกินเยอะๆ นะคะ โมทำให้พี่พันโดยเฉพาะเลยค่ะ”

“ดีจัง” เขาพูดแล้วยิ้มหวานให้เธอ

“โมทำไม่หวานจนเกิดไปเพราะรู้ว่าพี่พันไม่ชอบกินหวาน” เธอยิ้มตอบกลับไป

“ขนมอะไรครับ” พันไมล์แกล้งเอ่ยถามคล้ายสนใจ แต่เขาสนใจอย่างอื่นในตัวของเธอมากกว่า

“เป็นคุกกี้ธัญพืชค่ะ ให้ประโยชน์กับร่างกายด้วยนะคะ” เธอตอบอย่างภาคภูมิใจเพราะคิดสูตรขึ้นมาใหม่ ดัดแปลงจากสูตรที่เคยมีคนทำมาแล้ว ผสมน้ำผึ้งแทนน้ำตาล ทำให้มีรสหวานแต่ให้ประโยชน์มากกว่า

“พี่ว่าวางตะกร้าไว้ด้านหลังเบาะรถดีกว่าครับ พี่จะได้รัดเข็มขัดนิรภัยให้” เขาจัดการหยิบตะกร้าบนตักของเธอไปวางเอาไว้ทางด้านหลัง ก่อนที่จะขยับเข้าไปหาและจัดการรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ลมหายใจร้อนๆ ของเขาที่เป่ารดอยู่ตรงพวงแก้มสาว ทำให้โมรินถึงกับเขินอาย เขาขยับเข้าไปใกล้ ทำท่าจะจูบเธอ แต่เธอก็เบี่ยงหลบทำให้เขาหอมแก้มเธอแทน

“อุ๊ย!” เธอยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง รู้สึกเขินอายเป็นอันมาก

“แก้มหอมจริง แฟนใคร”

“พี่พันน่ะ ปากหวานนะคะนี่”

“ไปกันเถอะครับ พี่หิวแล้ว จะมารับไปทำอาหารให้พี่กินด้วย” เขามีบ้านพักอีกหลังตรงชานเมือง ซึ่งที่นั่นเป็นแกลอรี่วาดภาพ พันไมล์มีความสามารถด้านการวาดภาพ เขามีพรสวรรค์ตั้งแต่เกิด นอกจากการดูแลธุรกิจของครอบครัวแล้ว เขายังขายภาพวาดจากฝีมือของตัวเองให้เศรษฐีมีเงินอีกด้วย ชื่อเสียงของเขาโด่งดังและเป็นที่รู้จักในแวดวงศิลปะ หากภาพวาดนั้นมีลายเซ็นของเขาเขียนเอาไว้จะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า บางครั้งประมูลได้หลักสิบล้านบาท

“พี่พันอยากกินอะไรคะ” โมรินเอ่ยถาม ไม่ได้เห็นสายตาร้ายกาจของแฟนหนุ่มข้างกายเลยสักนิด

“อยากกินโมจะได้ไหมครับ” เขาขยับใบหน้าเข้าหาพลางเอ่ยถาม มองเธอตาหวานหยด คำพูดทีเล่นทีจริงนั้นทำให้โมรินใจสั่น

“อุ๊ย! พี่พันน่ะ” เธอเขินอายหน้าแดง ก่อนที่พันไมล์จะหันไปสนใจกับการขับรถ มุ่งหน้าไปยังบ้านพักนอกเมืองของเขาอย่างหมายมาด

“พี่พัน อุ๊ย! อย่าค่ะ ไม่เอาค่ะ” ร่างที่กอดรัดเธอตั้งแต่เข้ามาในบ้านทำให้โมรินร้องประท้วงแต่ปากร้อนของเขาก็บดจูบเธอไม่ยอมละห่าง

“พี่คิดถึงโม รักโมที่สุด เป็นของพี่เถอะนะคนดี” เขารวบใบหน้าของเธอเอาไว้ บดจูบเธออย่างดูดดื่ม โมรินพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ทำไม่สำเร็จ

“พี่พันบอกว่าจะรอให้โมเรียนจบก่อน”

“พี่รอไม่ไหวแล้วครับ พี่เห็นว่ามีผู้ชายมาจีบโมเยอะไปหมดเลย พี่หวงพี่ห่วง” เขาตวัดอุ้มร่างของเธอไปที่เตียงนอนกว้าง

“เพื่อน ๆ พี่ ๆ กันทั้งนั้นค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกัน โมรักพี่พันคนเดียว” เธอพยายามดันอกกว้างของเขาเอาไว้ ไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมเช่นนี้

“รักพี่ก็เป็นของพี่คนเดียวนะครับ” พันไมล์รุกหนัก คลุกเคล้าเล้าโลมบดเบียดร่างกายเข้าไปหาร่างน้อยแนบชิดไปกับเตียงนอนกว้าง

“พี่พันเป็นอะไรคะ ทำไมถึงได้รุกหนักแบบนี้” เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติจะสุภาพอ่อนโยนกับเธอ แต่คราวนี้เขารุกหนักจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่รักโมมากๆ เลยคนดี” เขาเบียดชิดเข้าหา ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเปลือยเปล่าล้อนจ้อน ไม่ว่าเธอจะประท้วงเช่นไร เขาก็จัดการรวบรัด รวมร่างประสานกับเธอได้เป็นผลสำเร็จในที่สุด

“พี่พันคะ โมเจ็บค่ะ” ความเจ็บแปลบแล่นเข้ามาจู่โจมอย่างรุนแรง พันไมล์เองก็ชะงักที่ได้ความสาวของเธอเป็นคนแรก แต่พอคิดได้ว่าเธอมันร้ายกาจเพียงใด และไม่เคยคิดเรื่องบาปบุญคุณโทษของการผิดผัวผิดเมีย แย่งได้เป็นแย่ง ร่วมมือกับน้าสาวของตัวเองเพื่อแย่งสามีคนอื่น ทำให้ครอบครัวของเขาต้องแตกแยก เขาก็หมดความปรานีกับเธอในทันที

ร่างกายของเธอโยกคลอนไปตามแรงขยับของเขา เธอทั้งเจ็บทั้งไม่มีความสุขเอาเสียเลย แต่พันไมล์ก็พร่ำบอกว่าเขารักเธอสุดหัวใจ ทำให้ในช่วงที่เขาใกล้จะเสร็จสม เธอก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา

“พี่รักโมนะ พี่จะพาโมไปกราบคุณพ่อคุณแม่เร็ว ๆ นี้ โมเตรียมตัวเอาไว้นะ” เขากระซิบเบาๆ อยู่ที่ริมหู โมรินไม่ได้ตำหนิอะไรเขา เพราะเสียตัวไปแล้ว จะโวยวายร้องห่มร้องไห้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น

เมื่อพันไมล์เห็นว่าโมรินไม่โวยวายเรียกร้องอะไร แถมยังยินดีเมื่อเขาบอกว่าจะพาไปกราบบิดามารดาเขาก็เหยียดปากดูถูกเธอในทันที แท้ที่จริงเธอก็อยากตกเป็นของเขาตั้งนานแล้ว ถ้าคนไม่อยากคงโวยวายร้องห่มร้องไห้ไปแล้ว รู้อย่างนี้เขาสนองเธอไปตั้งแต่ครั้งแรกที่คบกันเมื่อหลายเดือนก่อน เธอจะได้ไม่ต้องรอนาน เขาไม่ต้องเสียเวลาทนุถนอมเธอแบบนี้

"พี่หิวจังเลย” เขายังอ้อนต่อ ทำให้โมรินต้องรีบเร่งไปทำอาหารให้เขา แม้จะเจ็บแปลบไปหมดกลางร่าง แต่เธอก็ฝืนมันเอาไว้อย่างเต็มที่

“ทำอะไรให้พี่กินครับ หอมจัง” เขาโอบกอดมาทางด้านหลัง จุมพิตเธอซ้ำ ๆ ขณะเอ่ยถาม มือหนาก็ล้วงควักเข้าไปในเสื้อของเธอเพื่อฟอนเฟ้นเต้านมอวบอิ่มที่ไร้บราเซียร์ห่อหุ้ม

พันไมล์ให้เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวของเขาเท่านั้น เพื่อจะได้เข้าหาเธอได้ง่าย ๆ ยอมรับว่าโกรธเกลียดทั้งเธอและน้าสาว แต่ร่างหอมกรุ่นของเธอก็เย้ายวนใจเขาเหลือกำลัง