EP01 แรกเจอ
1209 คำ
"แต่งตัวเสร็จหรือยังคะคนสวย" เสียงหวานของเวนิการ์เอ่ยเรียกเธอที่กำลังตัวแต่งตัวเพื่องานในคืนนี้เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันเกิดครบ 20 ปี ของเธอและเป็นวันที่เธอเพิ่งกลับมาจากไปเรียนต่างประเทศกลับมาเยี่ยมครอบครัวในรอบหลายปี
"เสร็จแล้วค่ะคุณแม่ เอมมี่สวยมั้ยคะ?" เด็กสาวเอ่ยยิ้มๆ แล้วหมุนตัวให้มารดาเชยชม
"สวยมากเลยค่ะคนสวย ไปกันเถอะเด็กดี" มารดาของเธอเอ่ยเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเข้ามาจับมือเธอเดินลงไปชั้นล่างเมื่อทุกคนในครอบครัวรออยู่
"มาแล้วเหรอคนสวยของป๊า" น้ำเสียงอบอุ่นของบิดาทำให้เธอยิ้มกว้างแล้ววิ่งไปสวมกอดบิดาอย่างรักใคร่และสักพักทุกอย่างก็อยู่ในความมืดจนเธอนึกกลัว
Happy birthday to you Happy birthday day to you Happy birthday happy birthday happy birthday to you ~~
"เป่าเค้กสิคะคนสวย" เสียงของมารดาของเธอทำให้เธอคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเป่าเค้กตรงหน้าพร้อมกับอธิฐานขอพรแล้วไฟก็กลับมาสว่างอีกครั้ง
คืนนี้ครอบครัวมีแต่รอยยิ้มความสุขเพราะเป็นวันที่ดีและเป็นวันที่แฮปปี้และรอคอยกันมาโดยตลอดโดยเฉพาะใครบางคน
"หึ โตเป็นสาวแล้วสินะ" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ย ดวงตาคมเข้มเหลือบไปมองร่างเล็กที่กำลังคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับแกะของขวัญในมืออย่างตื่นเต้นจนเขาหลุดคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
"เอาไปให้เลยมั้ยครับ"
"อืม สักพักเอาไปให้เธอ" เขาเอ่ยเพราะเขามีของขวัญไว้ให้ว่าที่เมียเด็กของตัวเอง
"คุณหนูคะมีคนฝากของมาให้ค่ะ" ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุกแม่บ้านก็ถือของบางอย่างมาซึ่งเธอเห็นดังนั้นก็ต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ใครคะ? เขาได้แจ้งไว้รึเปล่า?" เธอเอ่ยก่อนจะรับของในมือมาดูเพราะมันก็ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกนอกจากกล่องเครื่องประดับและช่อดอกไม้กุหลาบสีแดงสด
"ใครหล่ะลูก หนูรู้จักเหรอ?" มารดาเอ่ยถามซึ่งเธอขมวดคิ้วอย่างงุนงงก่อนจะส่ายหน้าและเปิดของขวัญมันเป็นกำไรข้อมือฝังเพชรล้อมรอบและสลักชื่อว่า happy birthday day Emmy
"ไม่เลยค่ะ แต่หนูจะรับไว้จะได้ไม่เสียน้ำใจเขาแล้วกันค่ะ" จากนั้นทุกคนก็ปล่อยผ่านเจ้าของของขวัญและกลับมาสนใจปาร์ตี้ครอบครัวอีกครั้ง
วันต่อมาเด็กสาวที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศในรอบหลายปีวันนี้เธอนึกอยากออกไปเที่ยวเล่นก่อนกลับให้หายคิดถึงสักหน่อยทว่าวันนี้ไม่สามารถมีใครพาเธอไปเที่ยวได้เลย
"คุณแม่ขาเอมมี่อยากไปเที่ยว" เด็กสาวเอ่ยเสียงออดอ้อนมารดาทว่าต้องหุบยิ้มเมื่อมารดาคลี่ยิ้มส่ายหน้าเบาๆ แล้วเอ่ยบอกเธอว่าวันนี้มีธุระสำคัญ
"คุณแม่ต้องขอโทษด้วยนะคะเด็กดีวันนี้คุณแม่ติดธุระจริงๆ" มารดาเอ่ยออกมาแบบนั้นเธอก็ต้องยอมรับและพยักหน้าเบาๆ เพราะเธอโตแล้วจะงอแงไม่ได้
"โอเคค่ะ งั้นเอมมี่ให้วินท์พาไปก็ได้วินท์อาจจะว่าง" เธอเอ่ยเพราะน้องชายของเธอยังคงตามใจพี่สาวอย่างเธอเสมอ
"จ้ะ งั้นแม่ไม่ก่อนนะ" มารดาพูดจบก่อนจะกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากเล็กของเธออย่างอ่อนแล้วออกไปกับป๊าเธอเห็นบอกว่ามีงานติดธุระด่วน
เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางเมืองกรุงเทพฯมหานครเธอก็ชวนน้องชายเข้า shop นั้น shop นี้เพราะบิดาทิ้งบัตรเครดิตเอาไว้ให้และบอกว่าใช้ได้ไม่อั้น เข้าทางเธอเลย
"พี่ไปเข้าห้องน้ำแป็บนึงนะเดี๋ยวมา" เธอเอ่ยบอกน้องชายก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางห้องน้ำเพราะปวดฉี่มากๆ
"โอเค วินทร์จะรอตรงนี้แล้วกัน" อนาวินเอ่ยตอบพี่สาวก่อนจะก้มหน้ากดมือถืออยู่หน้าร้านเครื่องสำอางค์ผู้หญิงด้วยท่าทีสบายใจ
"ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ" ทว่าระหว่างที่กำลังเดินไปทางห้องน้ำก็มีผู้หญิงบางคนวิ่งผ่านออกไปด้าวความเร่งรีบเหมือนหนีอะไรบางอย่างทว่าเธอกลับไม่ได้มองทางและพลาดท่าหงายหลังกำลังจะก้มลงพื้น ดวงใจน้อยๆ เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งและยอมรับแล้วว่าตัวเองกำลังจะลื่นล้มแต่ทว่าดวงตามกลมโตค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เมื่อบางสิ่งบางอย่างกำลังโอบเอวเล็กของเธอเอาไว้แทนการล้มลงพื้นแข็งๆ
หมับ!
"อ๊ะ!"
"หึ เดินไม่ระวังเลยนะเด็กน้อย" ระหว่างที่เธอหลับตาปี๋เธอได้ยินบางอย่างกระซิบข้างใบหูเล็กของเธอจนเธอลืมตาโพลงด้วยความตกใจเพราะตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อและน้องชายไม่เคยมีชายอื่นแตะเนื้อต้องตัวเธอมากขนาดนี้
"อ๊ะ ขอบคุณนะคะ!" ทว่าพอลืมตาขึ้นมากลับเห็นใบหน้าหล่อเหลา สมาร์ท เขาตรงสเปกเธอทุกอย่าง เหมือน Sagar daddy อย่างที่เธอใฝ่ฝันเหมือนในนิยายที่เคยอ่านมาโดยตลอด
หมับ!
"จะรีบไปไหน หื้ม" ทว่าจังหวะที่กำลังจะเดินออกไปเขากลับรั้งเอวบางเธอเข้ามาแนบชิดจนหน้าท้องแบนราบประชิดหัวเข็มขัดจนเธอตกใจกับการประชิดตัวผู้ชายแนบชิดขนาดนี้
"ปะปล่อยหนูนะคะ" เธอพยายามประคับสติตัวเองดีๆ เพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีคน
"ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?" เขาเอ่ยถามพร้อมจ้องมองร่างเล็กที่ตัวสั่นเทาราวกับลูกไก่ในกำมือ
"เปล่าค่ะ แต่คุณปล่อยมือจากเอวหนูก่อนสิคะ" เธอเอ่ยซึ่งก็ต้องถอยหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเขายอมปล่อยเธออย่างว่าง่าย
"หึๆ น่ารักจริงๆ ฉันหวังว่าจะได้เจอเธออีกครั้งนะสาวน้อย" เขาคลี่ยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทีอารมณ์ดีซึ่งเธอมองแล้วดูไม่น่าไว้ใจเพราะเขาเหมือนจะคุกคามเธอมากเกินไป แต่ทว่ามีเสี้ยวหนึ่งในความคิดของเธอเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นของชายแปลกหน้ามันคุ้นเคยจนน่าแปลกใจ
"ทำไมพี่เข้าห้องน้ำนานจัง" อนาวินเอ่ยเมื่อเห็นพี่สาวเดินออกมาหลังจากที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำแต่ทว่าไปนานกว่าปกติ
"เปล่าหรอกคือพี่หาห้องน้ำไม่เจออ่ะ" เธอโกหกเพราะถ้าจะให้บอกเรื่องเมื่อตะกี้มีหวังพ่อและน้องชายต้องอยากรู้มากแน่ๆ และคงตามไปหาเรื่องเขาแน่นอน
"อ๋อ เค แล้วพี่จะไปไหนต่อรึเปล่า?" อนาวินเอ่ยถามเพราะมีธุระที่จะจัดตั้งบริษัท แม้ว่าเขาจะ 18 แต่ก็สามารถจัดการเรื่องธุรกิจได้บ้างนิดหน่อยแต่ก็ต้องให้บิดาช่วยด้วยและวันนี้ก็เหมือนกันที่ต้องมาเที่ยวเป็นเพื่อนพี่สาวเพราะพี่สาวเพื่งมาจากต่างประเทศซึ่งเขาก็จะตามไปเรียนในอีกไม่ช้า
"ไม่แล้ว กลับบ้านกันเถอะ"
- ผู้เขียน
