“อืม...ผมให้บริกรที่นั่นพาเธอไปหาคุณ คุณจำไม่ได้เหรอดีแลน?” อดัมพูดอ้อแอ้ อาการลิ้นไก่สั้นเพราะเส้นเลือดถูกแทนที่ด้วยแอลกอฮอล์เสียแล้ว
ความทรงจำรางๆ แจ่มชัดขึ้นมา หลังอดัมเปิดเผยให้รู้ ม่านหมอกบางๆ ที่ดีแลนพยายามเพ่งมองถูกลมพัดใส่แรงๆ จนควันสีขาวขุ่น เปิดเป็นช่อง
‘คุณดีแน่ใจแล้วเหรอคะ ที่จะทำแบบนี้กับเชย?’
เสียงหวานคุ้นหู กับคำถามที่เขาตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ
‘แน่ใจสิ!’
ดีแลนอมยิ้ม ปริศนาที่เขาพยายามไขคลี่คลายออกมาแล้ว ความจริงที่เขาดีใจที่สุด เขาไม่ได้หลงชอบหญิงอื่น ความสุขล้นปริ่มนั่น เกิดขึ้นได้เพราะ...อบเชย
“ทรงพล จัดการส่งอดัมกลับด้วยนะ”
ดีแลนสั่งเลขานุการคู่ใจเสียงเคร่ง
เขาจะต้องไปคาดคั้นยัยเด็กดื้อนั่น หล่อนเก็บงำความลับนี่ไว้ได้ยังไงตั้งหลายเดือน ไม่เคยมีพิรุธให้เขาจับได้เลยสักนิด และอบเชยก็ได้ยินเช่นกัน เธอกำลังนำกับแกล้มจานที่สองมาเสิร์ฟ แต่ได้ยินอะไรบางอย่างเสียก่อน อบเช
