อบเชยกะพริบเปลือกตาปริบๆ รีบกุลีกุจอทำตามที่ดีแลนสั่ง เธอวางจานขนมตรงหน้าเขา แล้วจึงหมุนตัวไปจัดการชงกาแฟให้ “ไม่มีกาแฟสดนะคะคุณดี มีแต่กาแฟซอง” หากดีแลนต้องการดื่มด่ำกับกาแฟที่เขาเคยกิน เขาต้องย้ายก้นออกไปที่ร้านขายกาแฟโดยเฉพาะ บ้านของเธอมีแค่กาแฟซองที่วางขายตามท้องตลาด เป็นเศษกาแฟ ไม่ใช่เมล็ดกาแฟคั่วนำเข้า
“ถ้าฉันจะกินกาแฟอย่างที่เธอว่า ฉันจะมาที่นี่ทำไมล่ะ” ดีแลนหลุดปากพูด เพราะความคิดถึงเขาเลยให้หัวใจนำทาง
อบเชยย่นจมูก ประคองแก้วกาแฟควันกรุ่นเดินมาวางไว้ข้างๆ จานขนม
“คุณดีว่างเหรอคะ?”
ดีแลนสะดุดหู คำนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหน น้ำเสียงแบบนี้ก็เช่นกัน
“ฉันมาธุระ” ดีแลนตอบ หลังยัดข้าวเหนียวมูนหน้ากะฉีกเข้าไปเต็มปาก รสมือของเทียนยังเหมือนเดิม ข้าวเหนียวนุ่มหวานกำลังดีตัดกับรสหวานกลมกล่อมของมะพร้าวห้าวขูดที่คลุกกับน้ำตาลปีบเคี่ยว ดีแลนชั่งใจระหว่างข้าวเหนียวหน้าปลาแห้งกับหน้ากุ้ง เขาจะชิ
