ตรวนใจนายหัว

เปิดตัวสู่ป่าใหญ่

มิ่งเดินเคียงข้างกานต์ขณะที่พวกเขาเดินไปตามทางมืดที่มีไฟฉายส่องนำทาง ท้องฟ้าสีดำยามค่ำคืนถูกปกคลุมไปด้วยดาวระยิบระยับที่ดูเหมือนจะส่องแสงระยิบระยับทั่วทั้งท้องฟ้า

"ดาววันนี้สวยจังนะครับคุณกานต์" มิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสขณะเดินไปตามทางดินที่นำไปสู่บ้านพัก

"พอดีว่าวันนี้อากาศดีมาก คุณอาจจะต้องรู้สึกดีขึ้นหน่อยนะครับ"

กานต์ยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขายังเต็มไปด้วยความคิดถึงและความรู้สึกที่ซับซ้อนจากค่ำคืนที่ผ่านมา

"ครับ มิ่ง ดาวสวยจริง ๆ" เขาตอบเบา ๆ ขณะที่มองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

"แต่วันนี้ผมรู้สึกว่ามันจะสวยขึ้นมาก ถ้ามันไม่ได้มีบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกซับซ้อน"

มิ่งหันมองกานต์ด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย "มีอะไรหรือเปล่าครับ? ดูเหมือนว่าคุณกานต์จะไม่ค่อยสดใสนัก"

มิ่งถามด้วยความสงสัย ขณะเดินไปยังประตูบ้านที่เปิดกว้าง "คิดถึงบ้านเหรอครับคุณกานต์? เคยอยู่แต่ในเมืองใหญ่ ต้องมาทำงานอยู่กลางป่าอย่างนี้คงเหงาน่าดู"

กานต์หันไปมองมิ่้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึง "ใช่ครับ มิ่ง ตอนแรกมันก็ดูแปลกใหม่และน่าตื่นเต้น แต่บางครั้งผมก็คิดถึงความสะดวกสบายและความคุ้นเคยของเมืองใหญ่"

มิ่งยิ้มบาง ๆ และพยักหน้า "ผมเข้าใจครับ แต่ยังไงก็ตาม ถ้าคุณรู้สึกว่าอะไรที่ขาดหายไปหรือไม่สบายใจ ก็อย่าลืมบอกให้เรารู้ เราจะพยายามทำให้ที่นี่เป็นที่ที่คุณรู้สึกสบายใจได้มากที่สุด"

“พรุ่งนี้สินะที่มิ่งบอกว่านายหัวจะกลับมา” กานต์พูดกับมิ่งด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะมีความคาดหวังซ่อนอยู่ เขาหันไปมองบ้านพักที่ตนเองพักอยู่ รู้สึกถึงความรู้สึกหลากหลายที่ก่อตัวขึ้นในใจ

มิ่งพยักหน้าและตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “ใช่ครับ นายหัวธนินจะกลับมาพรุ่งนี้ หลังจากที่ไปดูแลเรื่องต่าง ๆ ที่เมืองใหญ่ เขาจะมาที่นี่เพื่อตรวจงานและพูดคุยกับเรา”

กานต์รู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ปะปนไปกับความวิตกกังวล

มิ่งยังจำได้ดีถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปเมื่อกานต์เดินเข้ามาที่ปางไม้เป็นครั้งแรก เสียงพูดคุยและกระซิบกันดังขึ้นทั่วทั้งบริเวณ คนงานแต่ละคนที่เคยชินกับภาพของผู้จัดการที่มีรูปร่างบึกบึนและแข็งแรง ตอนนี้ต้องมาพบกับผู้จัดการคนใหม่ที่มีร่างเล็กบอบบาง ผิวขาวละเอียดและหน้าตาหล่อเหลาแบบที่ดูสะอาดสะอ้าน

ทุกคนในปางต่างเฝ้ามองกานต์ด้วยความสงสัยและความประหลาดใจ บางคนถึงกับพูดคุยกันว่า “ผู้จัดการคนใหม่หล่อจริง ๆ แต่จะทำงานได้ดีแค่ไหนกันนะ?”

มิ่งก็ไม่ต่างจากคนอื่น เขามองกานต์อย่างสงสัยในใจ เขายังคิดว่า “คนแบบนี้จะทนกับงานหนัก ๆ และสภาพแวดล้อมในป่าลึกได้จริงหรือ? จะสามารถทำงานได้ดีอย่างที่เราคาดหวังหรือไม่?”

ในช่วงแรกที่กานต์เข้ามาในปาง ทุกคนต่างรอดูว่าเขาจะปรับตัวเข้ากับชีวิตในป่าที่เต็มไปด้วยความท้าทายได้อย่างไร แต่แม้จะมีความสงสัยและคำถามมากมายในใจของพวกเขา ความอดทนและความมุ่งมั่นที่กานต์แสดงออกก็เริ่มทำให้พวกเขาต้องเปลี่ยนความคิด

กานต์ไม่เพียงแค่ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ แต่ยังนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกให้กับปางไม้ การทำงานที่เข้มงวดและการจัดการที่ดีของเขาทำให้ทุกคนเริ่มเห็นคุณค่าของเขาอย่างแท้จริง แม้จะมีการพูดถึงในตอนแรก แต่ความจริงกลับพิสูจน์ให้เห็นว่ากานต์เป็นผู้จัดการที่สมควรได้รับความไว้วางใจและความเคารพจากทุกคน

..............................................................................

กานต์นั่งอยู่บนเตียงในห้องพัก มองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ให้รับแสงจันทร์ เขาหวนคิดถึงอดีตที่ยังคงฝังแน่นในความทรงจำ

"พ่อกับแม่บังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง..." เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเขามีแววเจ็บปวดแฝงอยู่

ในความทรงจำของเขา ความกดดันที่มาพร้อมกับการถูกบังคับให้แต่งงาน กลายเป็นความฝันที่แตกสลาย เขาไม่เคยอยากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่พ่อแม่วางแผนให้เขา เขาต้องการอิสรภาพและเลือกเส้นทางของตัวเอง

"ตอนที่เห็นประกาศหางานที่นี่..." เขายิ้มเหยียดตัวเอง "ที่ที่ห่างไกลและน่าจะไม่มีใครตามพบ... ผมตัดสินใจหนีออกมาและซ่อนตัวในป่าลึก"

ความรู้สึกของการหนีไปยังที่ห่างไกลไม่ใช่แค่การหลีกหนีจากการแต่งงานที่ไม่ต้องการ แต่ยังเป็นการตัดขาดจากทุกสิ่งที่เขาเคยรู้จัก เขาให้คำมั่นว่าจะใช้ชีวิตที่นี่อย่างเป็นอิสระ แม้จะต้องเผชิญกับความท้าทายใหม่ ๆ

เขาเอนตัวลงบนเตียง มองไปยังเพดานและลมหายใจของเขาค่อย ๆ สงบลง "ตอนนี้ที่นี่ อาจจะเป็นที่ที่ผมจะเริ่มต้นใหม่ เริ่มต้นชีวิตที่เป็นของผมจริง ๆ"

ในขณะที่เขาหลับตาและคิดถึงสิ่งที่ผ่านไป เขาเริ่มรู้สึกถึงความสบายใจที่เริ่มจะเกิดขึ้นในชีวิตใหม่ของเขา แม้จะมีความเจ็บปวดและการตัดสินใจที่ยากลำบาก แต่เขาก็รู้ว่าการที่เขาได้มาอยู่ที่นี่นั้นเป็นการเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา

...................................................................

ธนินก้าวลงจากรถจี๊บเปิดประทุน ดวงตาคมหลังแว่นกันแดดดำเข้มมองตรงไปยังกลุ่มคนงานที่ยืนรออยู่หน้าสำนักงานของปางไม้ ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อสีเขียวมะกอกที่ติดกระดุมต่ำเผยให้เห็นอกกว้างแข็งแรง และผิวแทนที่บอกถึงความคุ้นเคยกับงานหนักกลางแจ้ง คนงานทุกคนยืนตัวตรง พูดคุยกันเสียงเบาๆ เมื่อเห็นนายหัวมาถึง

กานต์ที่ยืนอยู่ท้ายแถวสุด รู้สึกไม่สบายใจ ร่างเล็กบอบบางของเขาดูแปลกแยกไปจากคนอื่นๆ มาก ทั้งรูปร่างและผิวขาวละเอียด ทำให้เขาโดดเด่นออกมาจากเหล่าคนงานทั้งหลาย

กานต์มองนายหัวธนินที่ก้าวลงจากรถด้วยความรู้สึกที่เก็บไม่อยู่ เผลอกลืนน้ำลาย มองอย่างไม่อาจละสายตาได้

“ทำไมหล่อเข้มได้ขนาดนี้” เขาคิดในใจ

ทันใดนั้น สายตาของธนินหันมาเจอเขา ธนินหยุดยืนนิ่ง พลางถอดแว่นกันแดดออก สายตาคมกริบของนายหัวสบกับดวงตาของกานต์เพียงชั่วขณะ กานต์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนทำให้หัวใจเต้นแรง

มิ่งเดินเข้ามาใกล้ธนิน พลางเอ่ยแนะนำด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

"นายหัวครับ นี่คุณกานต์ ผู้จัดการคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ"

ธนินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหา กานต์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกตรึงอยู่กับที่ ทั้งๆ ที่ขาทั้งสองข้างแทบสั่น ความสูงใหญ่และท่าทีสง่างามของธนินทำให้เขารู้สึกตัวเล็กลงไปทันที

“คุณคือผู้จัดการใหม่?” เสียงทุ้มของธนินดังขึ้น ขณะที่เขายืนจ้องกานต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและสำรวจ

กานต์พยักหน้าเบาๆ “ครับ ผม... กานต์”

ธนินยิ้มมุมปากเล็กๆ ดวงตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยหวานของกานต์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแฝงนัย

“ยินดีต้อนรับนะ... กานต์”

ธนินหันไปมองกานต์อีกครั้ง สายตาคมใต้แว่นตาดำจ้องมองใบหน้าของหนุ่มน้อยตรงหน้าอย่างพิจารณา ใบหน้าของกานต์ที่สะอาดสะอ้านและดูหล่อหวาน ชวนให้คนที่เห็นรู้สึกสะดุดตา ธนินยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงเข้มทุ้ม

"หวังว่าคุณจะทำงานที่นี่ได้นานนะ" เขากล่าวเบาๆ แต่แฝงด้วยความนัยบางอย่าง

กานต์ "ครับ นายหัว"

แม้จะพยายามทำตัวนิ่ง แต่เขารู้สึกถึงความตึงเครียดบางอย่างจากการสบตาธนิน ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นภายในจากการเผชิญหน้าครั้งแรกกับชายผู้เป็นนายของเขา