28
อาทิตย์กว่าแล้วที่ฉันไม่ได้เจอหน้าพี่เธียเพราะโรงเรียนหยุดยาวถึงห้าวันและหลังจากหยุดยาวเขาก็ไม่มาโรงเรียน ข้อความที่ส่งไปเขาก็ไม่แม้แต่จะเปิดอ่านขณะที่ฉันเข้าดูทุกชั่วโมงว่าเปิดดูมันหรือยัง ดูเหมือนฉันจะเป็นบ้าอยู่คนเดียวในขณะที่เขาไม่แม่แต่จะสนใจเลยด้วยซ้ำ
“ยัยพราววันนี้พี่เธียมาเรียนนะ ฉันเพิ่งเดินผ่านตอนไปซื้อน้ำ” ยัยธัญญ่าเข้ามากระซิบบอกขณะที่กำลังนั่งลงเพราะตอนนี้ครูกำลังสอนอยู่หน้าห้อง
คำบอกเล่าของมันทำให้ฉันตื่นขึ้นจากความง่วงแล้วถามย้ำด้วยสายตามันก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
ฉันรอจนหมดชั่วโมงเรียนช่วงพักเที่ยงจึงปลีกตัวจากเพื่อนเพื่อไปห้องประจำของพี่เธีย ถึงไม่แน่ใจว่าเขาจะอยู่หรือเปล่าแต่มันก็น่าจะเป็นที่เดียวที่ฉันจะมีโอกาสเจอเขามากที่สุด เขามักจะขึ้นมาอยู่ที่ห้องนี้เสมอเพราะไม่ค่อยมีใครมารบกวนและมันเป็นส่วนตัว เขาเคยบอกว่าอย่างนั้น
ตอนที่เดินมาถึงชั้นสี่ขาของฉันมันก็ก้าวช้าลงเ
