'ยัยนี่ไม่ใช่เมียกูว่ะ อยากได้ก็เอาไป แลกกับปืนนี่นะ'
ในคืนนั้นหลังจากที่เขายิงไอ้ยักษ์นั่นจนเจ็บทั้งแขนทั้งขาจนมันลุกขึ้นมาสู้ไม่ได้ก็เดินหนีออกมาจากตรงพร้อมกับปืนเก็บเสียงนั่นโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น รวมถึงฉันที่อุตส่าห์หวังดีไปช่วย (โทรแจ้งตำรวจ) พอตั้งสติได้ฉันจึงรีบวิ่งตามพี่เธียไปด้วยความโมโห จากที่กลัวอยู่มันก็หายไปจนหมดสิ้นเพราะความโกรธ
ไอ้ที่บอกว่าไม่ใช่เมียฉันไม่ว่าหรอกแต่ประโยคหลังมันน่าเจ็บใจ
ปึก!
'โคตร...! คนอุตส่าห์ช่วย พูดแบบนั้นได้ไงวะ!' พอวิ่งออกมาได้ฉันก็ถอดรองเท้านักเรียนปาใส่แผ่นหลังของไอ้คนใจดำนั่นด้วยความโมโห
เขาหยุดเดินแล้วค่อยๆ หันมามองเหมือนหงุดหงิดก่อนจะเดินกลับมาแล้วผลักฉันติดกำแพงและตามมาดึงคอเสื้อฉันต่อด้วยมือข้างเดียว
'เธอคิดว่าพวกมันมีคนเดียวเหรอ อย่าทำตัวโง่ๆ'
ฉันฟังคำพูดของเขาแล้วก็ยังไม่เข้าใจ สรุปที่ฉันโทรเรียกตำรวจมาช่วยคือโง่ใช่ไหม
'หมายความว่า..
