"แล้วอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ พ่อแม่พี่ล่ะอยู่ไหน" ระหว่างที่รอพี่เธียทานเสร็จฉันก็แกล้งถามอะไรเรื่อยเปื่อยเราจะได้ไม่ตกอยู่ในความเงียบจนเกินไป
"อือ คนเดียว" เขาเลือกตอบเพียงคำถามเดียวส่วนอีกเรื่องก็เลือกที่จะเงียบ บางทีมันคงเป็นเรื่องที่ฉันไม่ควรรับรู้ล่ะมั้ง เรื่องบางเรื่องถ้าเขาอยากให้รู้เขาจะเล่าให้เราฟังเอง เรื่องที่คนส่วนใหญ่ไม่ยอมเปิดปากบอกใครง่ายๆ มันมักเป็นเรื่องสำคัญเสมอ คนที่ไว้ใจและเชื่อใจเท่านั้นถึงจะได้รับฟังมัน
"แล้วไม่เหงาเหรอ มันกว้างมากเลยนะ กว้างเกินกว่าจะอยู่คนเดียวอะ ถ้าเป็นพราวคงอยู่ไม่ได้" ฉันเท้าคางมองไปรอบๆ เพนเฮ้าส์แห่งนี้ อย่างกับอยู่ในซีรีส์เกาหลีที่พระเอกรวยๆ แต่โลกส่วนตัวสูง มีหน้าต่างกระจกทั้งแถบด้านทิศตะวันตกมองเห็นวิวเมืองที่มีตึกสูงระฟ้าเต็มไปหมด มีสระว่ายน้ำส่วนตัวและโซนจัดเลี้ยง เรียกได้ว่ามันคือบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่อยู่บนตึกสูงๆ และมันกว้างเกินกว่าที่
