พอก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น เสียงของทองภูมิก็ดังฝ่าอากาศพุ่งตรงมายังร่างบอบบางแบบอย่างสายฟ้าแลบ
“มัวทำอะไรอยู่ลูกจันทร์ ฉันให้เวลาเธอห้านาทีไม่ใช่หรือ ทำไมปล่อยให้ฉันรออยู่ตั้งครึ่งค่อนชั่วโมง!”น้ำเสียงกราดเกรี้ยวบาดหัวจิตหัวใจนัก ลินจันทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระอาความไร้เหตุผลของเขา ไม่คิดจะไถ่ถามให้รู้ความ เอะอะก็โวยวาย เขาคิดว่าหล่อนเป็นถังขยะรองรับอามรณ์ขุ่นมัวรึไง ถึงสาดเสียเทเสียความร้ายกาจใส่ไม่ยั้งแบบนี้
เมื่อโยนระเบิดลงตูมใหญ่ สติจึงกลับคืน จากนั้นเขาก็ต้องตกอยู่ในภวังค์แม่หนูนาอย่างเต็มเปา
ดวงหน้าสวยเก๋แต้มเครื่องสำอางพองาม ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบสีหวานสดใส ยามนี้คำร้ายๆ และท่าทางแข็งกร้าวจึงเลือนหาย ลินจันทร์งดงามอ่อนหวาน เนื้อตัวมีกลิ่นหอมรัญจวนใจ ดอกปีบที่ห้อยตุ้งติ้งตรงปลายผมสีน้ำตาลแซมทอง ก็เหมือนจะเชิญชวนเขาให้เอื้อมมือไปสัมผัส!
“มัวแต่เดินอวดโฉมชาวบ้านอยู่หรือไง ถึงไม่รีบ
