เหลี่ยมพรางรัก

คุณร้องไห้

อ่อนระทวย วาบหนึ่งอยากจะโผเข้าไปซุกตัวกับอกกว้าง กอดจูบชายหนุ่มตามแรงปรารถนาซึ่งขับออกมาจากส่วนลึก

“เฮีย...ลูกจันทร์ร้อน หายใจไม่ออก”หล่อนหวาดกลัวความรู้สึกนั้น มันไม่ใช่แค่อาการร้อนในอก หากไล่ไปจนถึงชุดชั้นในซึ่งปกปิดเรือนร่างอันเย้ายวน หล่อนอยากปลดเปลื้องทุกพันธนาการ และเพียงเขาช่วยดับไฟกิเลสที่กำลังแผดเผา ลินจันทร์ก็พร้อมเป็นนางบำเรอให้รหัทอย่างไม่เกี่ยงงอน

“หือ... ว่าไงนะคะ”เขาแสร้งไม่ได้ยิน รหัทยิ้มหวานจับใจ ดวงหน้าเขามีเสน่ห์ล้นเหลือ

ลินจันทร์พยายามควบคุมตนเอง เมื่อมือข้างหนึ่งกำลังปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง หล่อนเสียววาบที่ต้นคอ...นี่คงไม่ได้หมายความว่า เขาวางยาหล่อนอย่างที่คิดไว้แต่แรกหรอกนะ...

พอคิดได้ดังนั้น สติที่เหลืออยู่น้อยนิดจึงรวบรวมเข้าด้วยกัน ลินจันทร์อดกลั้นอำนาจแห่งราคะที่แผดเผา หล่อนขยับตัวชิดประตูรถกลัวชายหนุ่มฉวยโอกาสในยามที่หล่อน อ่อนแอ ควบคุมตนไม่ได้

“ลูกจันทร์ปวดหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว เฮียช่วยด้วย”เสียงของหล่อนน่าสงสารยิ่งนัก

รหัทซึ่งหวังให้ฤทธิ์ยากล่อมประสาทปลุกพลังความต้องการของหญิงสาวออกมา เพื่อเขาและหล่อนจะได้ร่วมรักกันดูดดื่มสักครั้ง ก่อนเขาจะปล่อยหล่อนไปจากชีวิต

แต่แล้วชายหนุ่มก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขากล้าทำลายคนรักได้ลงคอเชียวหรือ แค่อยากจะเชยชมเรือนร่างงดงาม ถึงกับปล่อยให้ จิตใจถลำจมไปอยู่กับสิ่งเลวร้ายที่ยั่วกิเลส

“ลูกจันทร์ เอียขอโทษ”กระแสเสียงเจือความเจ็บปวด ท้ายที่สุดเขาก็รักหล่อนเกินกว่าจะทำร้ายผู้หญิงซึ่งคอยดูแลทะนุถนอมตลอดระยะเวลาหลายปีได้ลงคอ

ชั่วเวลานั้นถึงสมองมึนงง และร่างกายร้อนวูบ แทบระเบิดเป็นเสี่ยงๆ แต่ลินจันทร์ยังรับรู้ถึงสิ่งที่เขาเอ่ยชัดแจ้ง ดวงหน้าชายหนุ่มขาวราวกับกระดาษ รหัทไม่เคยโกหกหล่อนได้สักครั้ง “เฮียเชน...ทำอย่างนี้กับลูกจันทร์ทำไม ? ”

ดวงหน้าหล่อนแดงก่ำ ไม่คาดคิดว่า เขาจะวางแผนร้ายกับตน ลินจันทร์กลั้นเสียงสะอื้น ขอบตาผะผ่าวร้อน หล่อนให้สัญญาแล้วว่าจะไม่ยอมพลาดท่าและเสียน้ำตาให้ผู้ชายหน้าไหนอีก

กระทั่งรถเคลื่อนชิดริมฟุตบาท หล่อนก็ชูกระป๋องสเปรย์พริกไทยขึ้น หากรหัทคิดรวบหัวรวบหาง ข่มเหงกันง่ายๆ หล่อนก็พร้อมปกป้องศักดิ์ศรีตน “ลูกจันทร์อย่าทำบ้าๆ นะ วางลงเถอะเฮียไม่ทำอะไรลูกจันทร์แล้ว”เขาพูดจริง ความใคร่พลันมอดดับเมื่อเห็นคนเคยรัก ตอบกลับด้วยสายตาชิงชัง

“ไม่...มันสายเกินไปแล้ว แค่คิดชั่วๆ ก็ทำให้ลูกจันทร์เจ็บๆ จากการถูกคนรักหักหลัง”ลินจันทร์รวบรวมแรงกายเท่าที่มีต่อสู้ให้พ้นจากบ่วงราคะของรหัท

จากนั้นนิ้วเรียวก็กดปุ่มเต็มแรง สเปรย์พริกไทยพลันรดหน้าชายหนุ่มเต็มรัก ลินจันทร์ไม่แน่ใจว่ารหัทร้องโอดโอย หรือเจ็บปวดแค่ไหน ห้วงเวลานั้นหล่อนรู้แต่ว่าต้องหนีจากเขาให้เร็วที่สุด ก่อนที่สติจะวูบดับ

กระทั่งความเงียบสงบเข้ามาเยือน พร้อมกลิ่นยาฉุนจมูก หล่อนก็เห็นดวงหน้าพุดตานผุดขึ้น เพียงแค่นั้นน้ำตาก็ไหลกลบตา สัมผัสจากพี่สาวทำให้หญิงสาวอุ่นใจ อย่างที่พุดตานเคยบอก หากในโลกนี้ไม่เหลือใครหล่อนยังมีพี่สาวคนนี้เสมอ...

ภายในขบวน รถไฟนอนปรับอากาศชั้น 2

ปลายทาง จังหวัดหนองคาย

ลินจันทร์ลูบผมซึ่งถูกตัดเป็นบ๊อบเทด้วยความเสียดายผมที่เคยยาวสลวย ความอ่อนแอทำให้หล่อนลุกขึ้นมาปฏิวัติตนเอง แปลงโฉมผู้หญิงช่างฝันมองโลกในแง่ดีเป็นสาวมั่นพราวเสน่ห์

หญิงสาวสัมผัสผมซึ่งตัดสั้นแล้วดัดเป็นลอนทำสีโทนสว่างสวยเฉี่ยวด้วยใจเลื่อนลอย

ขณะที่จมอยู่กับความทุกข์ เสียงวี้ดวิ้วก็ดังขึ้นเป็นระยะๆ หล่อนค้อนควักให้ผู้ชายพวกนั้นทว่าพวกเขากลับฮาครืน ยั่วแหย่กลับอย่างคึกคะนอง

ลินจันทร์นิ่งอยู่เกือบอึดใจ จนมีอาการปั่นป่วนในช่องท้อง ยามมีความคับแค้นร่างกายจะเกิดอาการต่อต้าน เหตุนี้หล่อนจึงมีร่างอวตารเป็นคุณนายจอมเหวี่ยง เพราะหากเก็บความโกรธเกรี้ยวไว้ในใจ ก็รังแต่จะแผดเผาร่างหล่อนให้เป็นจุณ

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ลินจันทร์มิทราบ หล่อนเอาแต่นั่งก้มหน้าย้ำคิดกับข้อความในสมุดบันทึก ซึ่งระบายความเจ็บช้ำไว้มากมาย หญิงสาวเคยคิดเล่นๆ หากสวยแต่โง่คงไม่ต้องมาเสียน้ำตาอย่างไรเสียผู้ชายกับความเจ้าชู้ก็เป็นของคู่กัน ประสบการณ์ชีวิตมีให้เห็น ทั้งพ่อ พี่เขย หากจะเหมารวมรหัทอีกคนหล่อนจะแคร์ทำไม ผู้ชายก็เหมือนงูย่อมมีพิษทุกตัว

ภาพคุ้นเคยซึ่งเคยมีรหัทย้อนกลับมา พลอยให้ดวงตาพร่างพรมด้วยหยาดน้ำตา

หล่อนถอนสะอื้นเบาๆ จวบจนมีสัมผัสหนึ่งแตะที่ไหล่ หล่อนจึงปรี๊ดแตก บ้าจริง ใคร? กล้าแต๊ะอั๋งนางสิงห์ เดี๋ยวได้เจอชุดใหญ่แน่

“มีอะไรให้ช่วยไหมฮะ”เสียงทุ้มๆ เอ่ยทักทายหล่อน

หล่อนมองเขาแวบเดียว คนดีๆ ที่ไหนจะเดินเข้ามาทักทายแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้

“...ครับ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”

ลินจันทร์ก้มหน้าต่ำ มือซึ่งกุมกันไว้หลวมๆ ต้องรีบคว้าเสื้อกันหนาวขึ้นเช็ดดวงหน้า เขาเพ่งพิศอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ หล่อน

“เอ๊ะ...คุณร้องไห้!”

“เปล่า ฉันไม่ได้ร้อง”ปากบอกว่าไม่ หากสีหน้าหล่อนดูได้ที่ไหน

จากนั้นเขาก็รุกต่อด้วยการยื่นผ้าเช็ดหน้าให้หล่อน “ผ้าเช็ดหน้าผมสะอาดไร้เชื้อโรค...หอมด้วยนะ พิสูจน์กลิ่นก่อนก็ได้ถ้าไม่ไว้ใจ”เขาเอ่ยพลางยิ้มเห็นแก้มบุ๋ม

ลินจันทร์รับมาอย่างว่าง่าย มองหน้าเขาอยู่ประเดี๋ยวก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตาตนเอง