เหลี่ยมพรางรัก

ลูกเสือ ลูกจระเข้

ลูกเสือ ลูกจระเข้

หลายปีต่อมา

เสียงหวีดแหลมไม่ต่างจากนกหวีดดังกรีดก้องหลายต่อหลายครั้ง เสียงนั้นปลุกเด็กนักเรียนที่กำลังหลับในช่วงบ่ายตกใจตื่น เนอสเซอรี่‘บ้านเด็กดี’ เลยอลม่านกันพักใหญ่ กว่าทุกอย่างจะเป็นปกติพี่เลี้ยงต้องวิ่งวุ่น ปลุกปลอบลูกศิษย์ตัวน้อยจนเหงื่อตกไปตามๆ กัน

ในชั้นเรียนที่เกิดเหตุนั้นเด็กหญิงต้นหอมลงไปชักดิ้นชักงอปานหัวใจแตกสลายบนพื้น สาเหตุก็เพราะมีคนใช้กรรไกรตัดหางเปียเธอ ผู้ก่อเรื่องคือเด็กชายทัชชากร รักบ้านเกิด หรือ ‘น้องขนุน’

ขนุนทำปากขมุบขมิบล้อเลียนต้นหอมซึ่งกำลังโกรธจัด ชั่วอึดใจต้นหอมก็ดีดตัวลุกขึ้น เธอสืบเท้าเข้าไปประจันหน้าขนุน ต้นหอมจ้องเขาไม่วางตามือเล็กกุมหางเปียซึ่งถูกตัดออกไปด้วยความปวดร้าว เธอแนบหางเปียไว้ตรงหน้าอก ดวงหน้าเรียวซีดเผือด ริมฝีปากบางโค้งลง แล้วแผดเสียงลั่นใส่เขา

“ขนุน! เค้าจะฟ้องคุณตาตัวต้องเข้าคุก!”เธอโกรธจนตัวสั่น

“เอาเลย ยายผีปอบเชิญขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลยชิ้วๆ”แทนที่ผู้ถูกคาดโทษจะหวาดหวั่น ขนุนกลับสนุกปากแหย่เด็กหญิงไม่เลิก รู้ทั้งรู้ว่าตาของเธอเป็นถึงกำนันซึ่งมีอิทธิพลกว้างแต่เขาไม่กลัวสักนิด

ขนุนยักย้ายส่ายสะโพก ลิงโลดกับความสำเร็จในแผนการที่วางไว้

หลายวันก่อนขนุนเตรียมการเรื่องนี้ไว้ในใจถึงขั้นไม่ยอมนอนกลางวัน เมื่อสบโอกาสเห็นต้นหอมหลับสนิท เขาก็หยิบกรรไกรออกมาจากกระเป๋า ขนุนตัดหางเปียเธอฉับ ไม่มีการลังเล แค่ฉับเดียวหางเปียก็ขาด ขนุนทำผิดเขารู้ดี แต่ความคับแค้นใจซึ่งต้นหอมว่าเขาเป็นลูกไม่มีแม่ก็รุนแรงไม่แพ้กัน!

สิบนาทีจากนั้นหนึ่งฤทัยก็สืบเท้าเข้ามาในชั้นเรียนด้วยความร้อนใจ “น้องขนุน มาหาครูแหม่มสิคะ”เธอเอ่ยเสียงเรียบๆ หากเจือด้วยความตำหนิ

“เล่าให้ครูแหม่มฟังได้ไหม หนูทำอะไรต้นหอม ฮึ”สายตาเธอจับจ้องดวงหน้าขาวใสอมสีชมพู

“ว่าไง...น้องขนุน”เธอถามย้ำแทนที่เด็กชายจะโต้เถียง เขากับนิ่งเงียบ หลุบตาต่ำ แล้วสะอื้นตัวโยน

“...ต้นหอมว่าหนูเป็นลูกไม่มีแม่ ฮื่อๆ”เสียงเขาขาดเป็นห้วงๆ น้ำตาพลันไหลอาบแก้ม หัวใจหญิงสาวอ่อนยวบ เด็กคนนี้เธอเห็นมาตั้งแต่เกิด คอยประคมประงมราวกับเป็นลูกของตัวเอง เมื่อเห็นเขาร้องไห้ เธอก็ปวดหัวใจไปด้วย

“...นิ่งเสียคนดี ต้นหอมไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้น น้องขนุนเชื่อครูแหม่มนะคะ”หนึ่งฤทัยดึงร่างขนุนเข้าไปกอด

“หยุดร้องได้แล้วคนดีของครูแหม่ม”เธอเช็ดน้ำตาให้เขา

“หนูไม่ยอมนะครูแหม่ม หนูจะบอกคุณตา ให้ตาจับขนุนเข้าคุก!”ต้นหอมหวีดอีกหน

“ครูแหม่มจะลงโทษขนุนเอง ต้นหอมไปล้างหน้าล้างก่อนนะคะ เดี๋ยวครูแหม่มจะพาไปส่งที่บ้าน”หนึ่งฤทัยว่าพลางพยักหน้าให้พี่เลี้ยงชื่อจิ๋วพาเด็กหญิงออกไปจากจุดเกิดเหตุ

หนึ่งฤทัยถอนหายใจ ไม่รู้จะเริ่มต้นว่าความกับขนุนอย่างไร แต่ผลจากการกระทำวันนี้เกินที่จะปล่อยให้เขาลอยนวล อย่างคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า “รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี”แต่ขนุนไม่ใช่ลูกเธอ หนึ่งฤทัยจึงกลุ้มใจอยู่อย่างนี้

“ครูแหม่มจะโทร.หาพ่อทิก วันนี้ขนุนทำผิด ทำผิดก็ต้องรับโทษ เข้าใจไหมคะ”

‘พ่อ!’ เด็กชายหน้าซีดเผือด อาการหวาดกลัวทำให้ยืนไม่ติด ขนุนมองหาทางหนีทีไล่กลัวแสนกลัวยามที่พ่อโกรธ พ่อทิกเกอร์ขึ้นชื่อว่า‘ดุเสียยิ่งกว่าเสือ’ แม้แต่ลูกพ่อก็ไม่เคยเว้น

“ไม่เอาหนูไม่หาพ่อ ครูแหม่มหนูไม่หาพ่อทิก! ขนุนย่าน!”เขาร้องกรี๊ด แล้ววิ่งวนไปมารอบๆ ชั้นเรียน ทำให้ครูสาวต้องไล่ปล้ำตามจับกันอยู่นาน

“ขนุน ! ฟังครูแหม่ม อย่าดื้อไม่อย่างนั้นครูแหม่มจะไม่รัก!”

ใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น เขาเบ้ปากไม่กล้าลองดี หากเธอไม่รัก เด็กชายคงไม่เหลือใคร

ขนุนทรุดลงบนพื้นห้องก้มหน้าต่ำ ภาพนั้นทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าไปหาพี่เลี้ยงคนอื่น ซึ่งได้แต่ยืนมองเด็กเจ้าปัญหาด้วยความระอา

“ใครก็ได้...พาน้องขนุนไปส่งที่บ้านที เอื้อยปวดหัวเหลือเกิน”หนึ่งฤทัยสั่งพี่เลี้ยงสามสี่คนซึ่งยืนอยู่ในห้อง แต่ก็ไม่มีใครขยับ ทุกคนต่างขยาดบ้านหลังนั้น คิดดูเถิดขนาดลูกเสือยังฤทธิ์เยอะเพียงนี้ แล้วพ่อเสือจะขนาดไหน!

“งั้น จิ๋วเธอไปส่งน้องขนุน เดี๋ยวเอื้อยจะไปส่งต้นหอมเอง”เมื่อเห็นทุกคนกลัวแสนกลัวพ่อทิกเกอร์ หนึ่งฤทัยจึงจำใจต้องใช้จิ๋ว จริงอยู่ว่าจิ๋วคล่องแคล่วเกินใคร แต่การทำตัวเป็นฆ้องปากแตกก็สร้างความปวดหัวให้หนึ่งฤทัยมาตลอด

“โธ่...ครูแหม่ม หนูไม่อยากไป ‘เฮือน ฮอม ฮัก’ เล้ย กลัวเจออ้ายทิก เดี๋ยวแกอาละวาดขึ้นมา จิ๋วต้องตายแหงๆ”จิ๋วไม่ได้กลัวตามอ้าง ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้ไปเห็นหน้าหล่อๆ หุ่นกำยำของทิกเกอร์ แต่ก็แกล้งเล่นลิ้นพูดยั่วหนึ่งฤทัยไปอย่างนั้น

“ไม่มีอะไรหรอก เอื้อยจะโทรไปบอกอ้ายทิกเอง จิ๋วไม่ต้องห่วง”เสียงครูแหม่มเนือยๆ

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จิ๋วก็ยังกลัวอยู่ดี...”จิ๋วพึมพำไม่หยุด

“ถ้าอย่างนั้น เธอก็รับหน้าลุงกำนันกับแม่ต้นหอมแทนเอื้อยได้ไหม คิดดูนะว่าเรื่องไหนน่ากลัวกว่ากัน”

“....งั้นจิ๋วไปส่งน้องขนุนก็ได้ ดีจะได้เห็นหน้าอ้ายทิกถึงจะดุยิ่งกว่าเสือ จิ๋วก็ยอม บางทีถ้าอ้ายทิกหน้ามืดขึ้นมา จิ๋วอาจจะได้เป็นแม่เลี้ยงน้องขนุนก็ได้ ฮิๆ”จิ๋วแกล้งพูดแซวหนึ่งฤทัย เธอรู้ว่าครูสาวมีใจทองภูมิอยู่!

จากนั้นหนึ่งฤทัยก็จูงมือขนุนไปส่งที่รถ เธอมองเขาด้วยความเอ็นดู ถึงจะเจ้าเนื้อไปนิด แต่น่ารักน่ารักน่าชัง ขนุนมีเรือนผมสีน้ำตาลหยักสลวย คิ้วเข้ม ริมฝีปากได้รูป จมูกโด่ง โตขึ้นสาวๆทั้งหมู่บ้านคงเทใจให้ไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อ ผิดแต่เมื่อมองไปยังดวงตาเขา หนึ่งฤทัยก็ต้องครั่นคร้ามใจ สายตาดุกร้าวของเขาทำให้เธอนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง !?!