นับตั้งแต่กราบไหว้ฟ้าดินเสร็จฮ่องเต้ผัวรักก็ไม่เคยย่างก้าวเข้ามาในตำหนักอีกเลย ทั้งที่ตำหนักแห่งนี้พระองค์พักมาตลอด แท้ ๆ พอนางเข้ามาอยู่ด้วยกลับหายหน้าหายตาไม่มาเข้าหอ ให้เสร็จพิธีทิ้งให้นางรอเก้อมาเสียหลายวัน นึกแล้วช่างน่าโมโหนักทำกับนางเช่นนี้มันถูกต้องที่ไหนกัน
“หายเงียบไปเลย ข้าชักทนไม่ไหวแล้วนะ”
เสียงหวานดุจน้ำผึ้งตัดพ้อต่อว่าคนเป็นสามีด้วย ความน้อยใจ เกิดมาไม่เคยมีใครหมางเมินใสนางดังเช่นฮ่องเต้ โม่อี้หยางสักคน ทำไมถึงได้พระทัยแข็งนักก็ไม่รู้
“ฮองเฮาอย่าเพิ่งร้อนพระทัยเลยเพคะ ฝ่าบาททรงงานหนักเพราะราษฎรเจ็บไข้เพคะ”
นางกำนัลร่างผอมบางเอ่ยขึ้นเพื่อให้เจ้านายของตน สบายใจ
“แล้วเสด็จพี่อยู่ที่ใดข้าจะไปหา”
ไป๋หลี่ฮวามองนางกำนัลก่อนจะเอ่ยถามขึ้นเมื่อนึกอะไร ดี ๆ ออก ไม่มาหานางก็ไม่เป็นไรเพราะนางจะไปหาเอง อยากรู้นักว่าจะหลบหนีไปทางไหนได้อีก
“ห้องทรงงานเพคะฮองเฮา”
นางกำนัลแอบยิ้มเมื่อ
