ทั้งสองพากันไปนั่งกินน้ำมะพร้าวตรงโซนนั่งเล่นของทางโรงแรม เพราะถ้าเล่นน้ำทะเลตอนนี้มีหวังไหม้เกรียมด้วยกันทั้งคู่
“หมอมาเที่ยวทะเลบ่อยไหมคะ”
พริณตาเอ่ยถามเพราะตลอดสี่เดือนเกือบห้าเดือนที่อยู่กับเขา เขาไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยส่วนมากก็อยู่กับเธอที่บ้านมากกว่า ส่วนเธอการเรียนปีหนึ่งก็วุ่นวายพอสมควรเพราะต้องปรับตัวเธอเลยไม่เคยคิดจะไปเที่ยวที่ไหน
อีกอย่างในฐานะอย่างเธอ เธอไม่กล้าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยต้องเก็บเงินไว้ให้พอจะอยู่ได้โดยที่ไม่มีเขา
“ไม่ค่อยได้เที่ยวหรอก งานฉันยุ่งเธอก็รู้” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งใช้นิ้วมือเกี่ยวผมให้เธอทัดหู เขาอ่อนโยนเสมอ เธอยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มให้เธอ เธอไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของเขา ไม่รู้ว่าเขามีครอบครัวไหม เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นอาจารย์หมอที่เธอเรียน เธอรู้ชื่อจริงของเขา นอกนั้นเธอไม่รู้อะไรอีกเลย
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” พฤก
