“หมอ” พฤกษ์มองคนในอ้อมกอดที่ยังคงหลับตาพริ้ม นี่คงละเมอสินะ เขากอดกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น ปีนี้เขาอายุย่างสามสิบห้าเธอเพิ่งจะอายุยี่สิบย่างยี่สิบเอ็ด อายุที่ต่างกันถึงสิบสี่ปี มันมากเกินไปหรือเปล่านะ
“หวาน..” เขาอยากบอกรักเธอ แต่กลัวเหลือเกินว่าคำนี้จะเป็นคำที่ผูกมัดเธอไว้
ภาพในอดีตยังคงหลอกหลอนเขา ความรักจะมีจริงและจะอยู่ตลอดไปจริงไหมนะ เขาดีพอที่จะรักเธอจริง ๆ ไหมนะ ดีพอจริงหรือเปล่า
ทั้งสองหลับด้วยความอ่อนเพลียในรสรักขั้นบันได ไม่คิดว่าแค่ขั้นบันไดก็ทำให้เสียวและเหนื่อยได้ขนาดนี้ พริณตาตื่นขึ้นมาในตอนเกือบรุ่งสางเธออยู่ในชุดนอนเรียบร้อย พฤกษ์คงเป็นคนใส่ให้เธอเอง คิดแค่นี้เธอก็ยิ้มออกมา ทุกครั้งที่เธอหลับไปเพราะความเหนื่อยไม่ว่าจากการเรียนหรือจากการร่วมรัก เขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอแบบนี้ทุกครั้ง
แม้แต่เครื่องสำอางเขาก็เช็ดออกให้เธอทุกครั้ง ก็เป็นแบบนี้แล้วเธอจะไม่รักเขาได้อย่าง
