“พี่พฤกษ์ขา ให้หวานไปนะคะ คืนเดียวเองเดี๋ยวรีบไปรีบกลับกันเลยนะคะ ไม่แวะเที่ยว ไม่นอกลู่นอกทาง ใส่นาฬิกา เท่านี้พี่พฤกษ์ก็รู้แล้วว่าหวานอยู่ที่ไหน” พริณตาพยายามใช้เสียงสองอย่างใจเย็น วันก่อนเขายังบอกว่าให้เธอไป พอตอนนี้ที่เธอกำลังจะเดินทางเย็นนี้กับเพื่อน ๆ เขากลับไม่ยอมให้เธอไป
“ไปด้วยได้ไหม” เสียงทุ้มพูดขึ้นพร้อมทั้งก้มหน้ามองมือตัวเอง เขารู้ว่าเขางี่เง่า เขาไม่อยากทำแบบนี้ แต่เขาทำใจไม่ได้จริง ๆ อย่างน้อยไปกับเธอ ก็คงทำให้เขาสบายใจขึ้น
“พี่พฤกษ์ ไม่ติดงานเหรอคะ”
“ไม่ติด พี่ลาได้ พี่ลาแล้ว” พริณตามองหน้าคนที่ขอไปด้วยกับเธอ แต่ตอนนี้บอกว่าลางานแล้ว
“ที่ไม่ได้ไปทำงานวันนี้คือลางานแล้วเหรอคะ” พริณตามองหน้าเขาอย่างมีคำถาม ใช่ เขาลางานแล้ว ลาก่อนที่จะมาขอเธอไม่ให้ไป
แผนแรกของเขาคือขอร้องไม่ให้เธอไป แต่แผนนี้ไม่สำเร็จ เขาก็เลยต้องใช้แผนสอง
แผนสอง คือ ถ้าแผนแรกไม่สำเร็จ ก็ขอเธอไปด้ว
