ของ ของเขา เขาหวง ใครหน้าไหนก็ห้ามมาแตะต้อง ของ ของเขาใครก็ห้ามแย่งไปจากเขา เธอเป็นของเขา เป็นของเขาเท่านั้น
ฝ่ามือหนายังกำสองแขนของพริณตาแน่น เขาโมโห เขาโกรธ เขาหึงและตอนนี้เขาหวง ทุกอย่างประสมปนเปกันไปหมดจนพฤกษ์เองก็สับสน
“พี่พฤกษ์ เป็นบ้าอะไรเนี่ย” พริณตาโวยวายเมื่อแรงที่ข้อมือของเขากดแรงขึ้น นี่เขาเป็นอะไรไปแล้ว แสงของโทรศัพท์ที่หล่นลงข้างเตียงก็ยังมีข้อความกระหน่ำส่งมาไม่หยุด
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นเด็กเลี้ยงของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ไปมีใคร”
“หวานรู้ดี หมอไม่ต้องย้ำ” น้ำเสียงของเธอตัดพ้อในที น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ถ้าไฟในห้องสว่างกว่านี้เขาคงเห็นน้ำตาของเธอ แต่แรงสะอื้นของเธอก็ทำพฤกษ์รับรู้ เขาเอื้อมมือเปิดไฟตรงหัวเตียง มองเห็นน้ำตาเด็กของเขา ใจก็อ่อนยวบขึ้นมาทันที
“หวานเจ็บ ปล่อยแขนหวาน” พริณตาดึงแขนออกจากการเกาะกุม เธอหันหลังให้เขาพร้อมทั้งร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
“หวาน โกรธที
