“ทำไมเอวาไม่เข้าเรียนอ่ะวิว หรือว่าไม่สบายรึเปล่า”
เสียงนาวินทร์เอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อคนที่ไม่เคยขาด ลาหรือแม้กระทั่งมาสายอย่างเอวา ขาดเรียนไปแล้วสามคาบเรียน ทำเอาวิวาราที่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงได้แต่นั่งกระสับกระสายพยายามกดโทรออกหาคนที่เงียบหายไปแม้กระทั่งโทรศัพท์ยังติดต่อไม่ได้
‘หรือว่าจะไปตามทีนั่นอีก...ไม่ๆๆๆๆ รอเอวาติดต่อมาแหละ’
วิวาราคิดออกมาในใจ เมื่อใจหนึ่งก็อยากไปตามเพื่อนแต่อีกใจก็กลัวจะเป็นแบบเมื่อวานอีก เลยได้แต่นั่งมองโทรศัพท์รอการติดต่อกลับมาแทน
“โอ๊ะ โอ๊ย! อื้ออออ”
เสียงแหบแห้งของเอวาดังขึ้นในช่วงบ่ายเมื่อเธอพึ่งได้สติหลังจากหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง พบว่าเธออยู่คนเดียวอีกแล้ว ตากลมก้มลงมองตัวเองที่ตอนนี้ทั้งร่างเต็มไปด้วยรอยรักที่บัสเตียนฝากเอาไว้ ก่อนน้ำตาหยดใหญ่จะไหลอาบลงมา เธอทำมันอีกแล้ว ทำมันทั้งๆที่ไม่ต้องการ
