พอได้ยินชื่อของน้องสาว อีกทั้งถูกผู้เป็นพ่อเค้นเสียงขู่กลายๆ ด้วย ทำเอาอักษราภัคต้องเดินไปเดินมา ใบหน้างามขาวซีด เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่คนละซีกโลก
“น้องพิมเป็นยังไงบ้าง อาการดีขึ้นบ้างไหมคะ”
“ห้าสิบห้าสิบ”
ชัยพงศ์เอ่ยตอบเสียงราบเรียบ ก่อนจะหลอกล่อให้อักษราภัคดีใจกับประโยคต่อมา
“ตอนนี้ฉันหาคนที่บริจาคไขกระดูกสันหลังให้กับอักษราพิมได้แล้ว”
“จริงหรือคะคุณพ่อ”
อักษราภัคเอ่ยถามด้วยความดีใจ ใบหน้างามมีสีเลือดซับขึ้นมาบ้างกับข่าวดีที่ได้ยิน ซึ่งถือว่าเป็นข่าวดีที่สุดของเธอกับน้องสาว เพราะพวกเธอรอคนบริจาคที่มีไขกระดูกเข้ากันได้กับอักษราพิม มานานหลายเดือนแล้ว
“จริงสิ อักษรา ฉันจะโกหกเธอทำไม”
“น้องพิมคงดีใจมากที่ได้ยินเรื่องนี้ ว่าแต่ว่าทำไมคุณพ่อถึงหาคนบริจาคที่มีไขกระดูกตรงกันกับน้องพิมได้เร็วจังเลยล่ะคะ”
“ก็หาจากตลาดมืดยังไงล่ะ อักษรา”
ชัยพงศ์เอ่ยตอบเพียงสั้นๆ
