CHAPTER 5 ฉันขอแค่ยัยนี่พอ!
1513 คำ
CHAPTER 5
ฉันขอแค่ยัยนี่พอ!
ร่างสูงยืนคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงของห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทำให้ร่างบางที่เพิ่งตื่นนั้นมองเขาอย่างสงสัยในใจก็นึกหาทางหนีแต่ในใจก็กลัวว่าเขาจะจับได้แล้วลงโทษเธออีกแบบคืนนั้น
“เอาไงดีเรา...” โยเกิร์ตยันร่างกายพิงที่หัวเตียงและหยุดคิด
อีกอย่างพรุ่งนี้เธอมีสอบไฟนอลด้วย เธอควรจะพูดกับเขาว่ายังไงให้เขายอมปล่อยเธอไป
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นร่างสูงก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดสายตาคมมองไปที่เธอก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังประตู
“พะ...พี่ลูคัส....” โยเกิร์ตเอ่ยเรียกทำให้ร่างสูงหยุดหันหน้ามองเธอนิ่งๆ “พรุ่งนี้หนู....”
“รีบ ๆ พูดฉันมีงานต้องทำ”
“พรุ่งนี้หนูมีสอบ....”
“ไม่ต้องไป”
“ไม่ได้” เธอรีบตอบเสียงแข็ง “คะ...คือ....สอบไฟนอลด้วย”
“อืม จะไปก็ไป” โยเกิร์ตรีบลุกจากเตียงเดินไปหาเขาด้วยสีหน้าดีใจ
นี่เขาจะปล่อยเธอไปแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย
“จะ...จริงนะคะ”
“ฮึ จะดีใจทำไมฉันให้ไปเรียนไม่ได้ปล่อยเธอไป”
“แล้วเมื่อไหร่พี่จะปล่อยหนูไป....” น้ำเสียงเศร้าทำให้เธอถอนหายใจออกมายาวๆ
“จนกว่าจะเบื่ออะ” พูดจบร่างสูงเดินออกจากห้องไปทิ้งให้เธอยืนเศร้าคนเดียว
ร่างบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงกว้างดังเดิมเธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการอะไรกับเธอในเมื่อเราทั้งสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเรื่องระหว่างเราก็จบไปตั้งนานแล้วและเธอก็ไม่ได้รักเขาแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างบางรีบตื่นเช้ามาอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อตัวโคร่งของเขาและเสื้อคลุมไว้เพื่อปิดรอยบนตัวเธอที่เขาฝากฝังไว้
“พี่ลูคัส....” เธอปลุกคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“…”
“หนูไปนะ” เธอเอ่ยขึ้นและยันตัวหมายว่าจะเดินออกจากห้องไปแต่ถูกมือหนาคว้าข้อมือเล็กอาไว้ทำให้เธอเสียหลักทรงตัวล้มทับร่างของเขา
ตุ้บ!
“...”
“ปล่อยหนูนะ” เธอพยายามดีดดิ้นยันกายให้ลุกออกจากอ้อมกอดของเขาแต่ไม่เป็นผลเพราะแขนของเขากอดเธอไว้แน่นมากจนแทบขยับไม่ได้
“อย่าดิ้น” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นขณะที่ยังหลับตาอยู่ทำให้เธอหยุดดิ้นใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างหวาด ๆ เพราะกลัวว่าเขาจะดุและทำแบบคืนนั้นอีกเธออีก
“หนูจะไปแล้ว....ปล่อย”
“ขออีกนิด”
“จะนอนก็นอนไปสิ หนูจะไปแล้ว ปล่อย” เธอดิ้นอีกครั้งทำให้แขนของเขาโอบรัดเธอแน่นขึ้น
“ถ้าไม่หยุดสงสัยต้องโดนอีกรอบ”
กึก!
ร่างบางหยุดการกระทำทันทีเมื่อเสียงเข้มเอ่ยเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวเธอเชื่อว่าเขาทำจริงและไม่ได้แค่ขู่ด้วย
“หนูต้องรีบกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดนะ ไม่งั้นจะไปไม่ทัน”
“อืม”
“แล้วจากที่บ้านไปมหาลัยก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง หนูต้องไปไม่ทันแน่ ๆ”
“อืม”
“หนูต้องรีบไปจริง ๆ นะ”
“น่ารำคาญ” ร่างสูงยอมปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระทำให้เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากตัวเขา
โยเกิร์ตจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เขาที่ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังประตูด้วยท่าทางที่ร้อนรน
“เดี๋ยวไปส่ง” ก่อนที่เธอจะเดินออกไปเสียงเข้มเอ่ยขึ้นเรียบๆ เธอจึงพยักหน้าหงึก ๆ และเดินไปนั่งรอเขาที่ห้องนั่งเล่น
ไม่นานร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จโยเกิร์ตลุกขึ้นเดินตามร่างสูงต้อยๆ ออกไปจากห้องเมื่อเขาเดินนำไปที่ลิฟต์
“เสียเวลาคนจะนอนจริง ๆ”
“ไม่ได้ขอให้ไปส่งนี่ หนูไปเองได้”
“อวดดี”
“ไม่ได้อวดดี!”
“อวดดี!” ร่างบางหยุดเถียงและกอดอกหายใจฟึดฟัดด้วยความโมโห อยากจะเถียงเขาแทบตายแต่ต้องกัดกลั้นเอาไว้เพราะไม่รู้ว่าเกิดเขาโมโหเธอขึ้นมาเขาจะทำร้ายเธออีกมั้ย
YOGURT'S PART ;
“หลังนี้แหละค่ะ” ฉันชี้ไปที่บ้านหลังข้างหน้าเมื่อเขาขับรถเขามาเรื่อยๆ จนถึงจุดหมายก็คือบ้านของฉัน ไม่สิบ้านของป้าฉันต่างหาก
“ฉันให้เวลาสิบนาทีถ้าเกินฉันจะไปลากตัวเธอออกมา”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะรีบวิ่งลงจากรถเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
ใจจริงฉันก็อยากจะแอบหนีตั้งแต่ตอนนี้นั่นแหละแต่ฉันกลัวว่าถ้าเขารู้และเขาเกิดอาละวาดใส่ป้าฉันขึ้นมาจะแย่เอาน่ะสิ ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน
ฉันขึ้นไปบนห้องหยิบชุดนักศึกษาและเปลี่ยนชุดออกอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่นาทีและหยิบกระเป๋าผ้ากับหนังสือขึ้นมาก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
ฉันเดินลงมาข้างล่างก็พบว่าป้าของฉันยืนกอดอกมองขวางมาที่ฉันอย่างเอาเรื่องอยู่
“หายหัวไปไหนตั้งหลายวัน”
“คะ...คือ...หนูไปค้างบ้านเพื่อนมาค่ะ”
“ตอแหล! ไปค้างบ้านผู้ชายมาน่ะสิ”
“ปะ...เปล่านะคะ โอ๊ย!!” ฉันร้องขึ้นเมื่อป้าเดินเข้ามาจิกที่ผมฉันอย่างแรง
“เอาเงินมาให้ฉัน!”
“แต่หนูเพิ่งโอนไปให้เมื่อวานเองนะคะ”
“มันหมดแล้ว! เอามาเดี๋ยวนี้”
“โอ๊ย! ฮึกหนูเจ็บฮือออ” ฉันร้องไห้อ้อนวอนเพื่อให้เขาปล่อย
“ฉันบอกให้เอาเงินมาไง”
“หนูไม่มี ฮึกนี่เพิ่งต้นเดือนเองเงินหนูยังไม่ออกเลยค่ะโอ๊ย”
“โกหก!”
เพียะ!
ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบจนร่างของฉันล้มลงกับพื้น
“ทำอะไรวะ!” ฉันหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นพี่ลูคัสที่เดินเข้ามาห้าม
“แกเป็นใคร”
“ออกไปรอหนูข้างนอกนะคะเดี๋ยวตามออกไป”
“ผัวแกเหรอ ฮึ...ร่านเหมือนแม่จริง ๆ”
“มะ...ไม่ใช่....”
“เออ! ผัว! มีไรมั้ย” ฉันรีบดึงแขนของเขาเป็นการห้ามนี่เขาพูดแบบนี้ได้ยังไงเดี๋ยวป้าฉันก็เข้าใจผิดกันพอดี
“แกจะมีผัวหรืออะไรก็เรื่องของแก เอาเงินมาให้ฉัน! ถ้าไม่เอามาฉันไล่แกออกจากบ้านแน่”
“ฮึกหนูไม่มีแล้วหนูให้ป้าไปหมดแล้วฮือ”
“จะเอาเท่าไหร่”
“น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาเท่าไหร่เชียวเหอะ!” ร่างสูงหยิบกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะหยิบเงินสดจำนวนหนึ่งและปาใส่หน้าป้าของฉันอย่างแรง
“สองหมื่น! มีปัญญาพอมั้ย”
“!!!”
“อยากได้เท่าไหร่ก็เขียนไป ฉันขอแค่ยัยนี่พอ!” ไม่ว่าเปล่าเขาหยิบเช็คขึ้นมาปาใส่หน้าป้าฉันอีกครั้งก่อนจะพูดทิ้งท้ายด้วยประโยคเจ็บแสบทำให้ฉันรีบหันไปมองหน้าเขาทันที
“มะ...ไม่นะ”
“แกจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของแก! รีบออกไปจากบ้านฉัน”
“ฮึ ได้ยินชัดแล้วนะ”
“ไม่! ไม่ไป อ๊ะ...ปล่อย!!” ร่างของฉันถูกฉุดกระชากลากถูออกมาจากบ้านอย่างแรงด้วยฝีมือของเขาแม้ว่าฉันจะต้านแรงมหาศาลของเขาแค่ไหนก็ตามแต่ไม่สามารถทำให้เขาหยุดการกระทำลงได้เลย
เมื่อร่างของฉันมาถึงหน้าบ้านเขาดันตัวของฉันให้เขาไปในรถยนต์คันหรูของเขาก่อนที่เขาจะขึ้นตามมาและกระชากเกียร์ออกไปในทันที
“ค่าตัวเธอสูงเหมือนกันนะฮึ”
“หนูไม่ต้องการปล่อยหนูเดี๋ยวนี้ฮึก”
“ไม่ทันแล้วว่ะฉันจ่ายให้เธอไปแล้วสิสาวน้อย”
“หนูจะหามาคืนให้ ปล่อยหนูไปเถอะนะฮึก”
“ไม่อยากได้คืน แต่อยากเอามากกว่า”
“!!!”
@มหาวิทยาลัยA
ร่างสูงขับรถมาส่งฉันจนถึงมหาลัยของฉันเขาขับไปจอดเทียบฟุตบาทหน้าตึกคณะของฉัน 1ฉันหมุนตัวหมายว่าจะเปิดประตูแต่ถูกมือเขาคว้าไว้เสียก่อน
“สอบเสร็จกี่โมง”
“สี่โมง”
“เลิกแล้วมารอฉันที่นี่ แล้วอย่าคิดหนี” เขาชี้หน้าฉันคาดโทษ “ถ้าหนีเจอดีแน่!”
ฉันรีบสะบัดข้อมือออกอย่างนึกรังเกียจนอกจากเขาจะทำท่าทางเป็นเจ้าของฉันแล้วเขายังเจ้ากี้เจ้าการบงการชีวิตของฉันอีก
“ค่ะ!” ฉันรีบเปิดประตูและวิ่งลงจากรถเข้าไปในตึกทันที
ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลๆ ไม่อยากจะเห็นหน้าหรือนึกถึงเขาอีกฉันรู้สึกเกลียดขยะแขยงเขาทุกทีที่เข้าใกล้เข้าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของฉันทั้งๆ ที่มันไม่ใช่!
ฉันต้องทำยังไงให้เขาเลิกยุ่งกับฉัน....
- ผู้เขียน
