CHAPTER 7 อิสระ
1971 คำ
CHAPTER 7
อิสระ
LUCUS'S PART ;
ผมเดินโอบประคองยัยลูกแมวน้อยที่ตอนนี้เดินเซเหมือนคนไม่มีแรง ก็แหงดิผมจัดการฉีดยาให้หายดื้อซะขนาดนั้นถ้ายังดื้อได้อีกคงต้องจัดหลายๆ เข็มแล้วล่ะ
ผมพาเธอเดินมายังโซนวีไอพีซึ่งผมได้จัดและจองโต๊ะเอาไว้ให้พวกเพื่อนของผมไว้เรียบร้อยและพวกมันก็มาถึงได้นานแล้วล่ะ
“กว่าจะมาได้นะ”เสียงของไอ้คิมเอ่ยขึ้นพร้อมกันปรายตามองไปที่โยเกิร์ตก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างรู้ทัน
“หนักไปหน่อยว่ะ”ผมตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้านแต่ยัยลูกแมวนี่สิยู่หน้าบึ้งใส่ผมใหญ่
ผมดึงเธอให้นั่งลงที่ตักแกร่งของผมก่อนจะโอบล็อกเอวบางของเธอเอาไว้ไม่ให้หนีซึ่งเธอยอมนั่งนิ่งเป็นหุ่นแต่หน้าเธอนี่จะบึ้งเป็นกอลิล่าแล้วนะ
“หิวมั้ย”ผมเอ่ยถามคนบนตักเมื่อเธอนั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาเอาง่ายๆ แทบจะไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ
“ไม่หิว”เธอตอบเสียงเบา สายตามองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ
เธอคงไม่เคยมาที่แบบนี้สินะ
“ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวคืนนี้ไม่มีแรง”ประโยคสุดท้ายผมจงใจกดเสียงต่ำเอ่ยแนบชิดใกล้ๆ เธอและแตะริมฝีปากลงบนแก้มใสของเธอ ทำเอาเจ้าตัวแก้มออกสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดเธอมองขวางใส่ผมและทุบที่อกของผมแรงๆ หนึ่งที
ผมสั่งอาหารจำนวนมากมาให้เธอไม่ใช่เพราะเรื่องอย่างว่านะแค่เห็นว่าหลังจากสอบเสร็จเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยและเธอค่อนข้างที่จะทานน้อยมากตัวเลยเล็กเป็นลูกแมวแบบนี้ไงล่ะ
“หนูกินไม่หมดหรอก...”เธอเอ่ยขึ้นมองอาหารตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
“ลองกินหรือยังล่ะถึงรู้ว่ามันไม่หมด”
“หนูรู้อยู่แล้วว่ามันไม่หมด มันเยอะมากๆ เลยนะอื้อ!”ผมยัดช้อนเข้าปากเธอเพื่อให้เธอเงียบ
“กินเข้าไปจะได้โตไวๆ”ผมตักอาหารให้เธอจนเต็มจานและบังคับให้เธอทานให้หมด ซึ่งเธอก็ยอมพยายามตักทานให้มันหมดๆ
และในที่สุดก็หมดจนได้ด้วยฝีมือของทุกคนนั่นแหละ
ยัยนี่บ่นผมจนจะเป็นล้านคำได้
จนไอ้คิมกับไอ้ออทัมนึกสงสารเลยช่วยเธอกิน
“อิ่ม อิ่มมาก”เธอผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ และเอนตัวพิงที่อกของผมอย่าลืมตัว
ผมจัดท่าให้เธอพิงผมได้สบายมากขึ้นก่อนจะขยี้หัวเธออย่างมันเขี้ยว กล้าพูดว่าอิ่มกินไปแค่ไม่กี่คำเอง
ยัยลูกแมวน้อยเอ้ย
“วิถีคนอ้วนชัดๆ กินแล้วก็นอน”
“ไม่ได้นอนสักหน่อย”เธอเถียงเสียงแข็งใส่ผม
“เหรออ ตาปรือขนาดนี้อ่ะนะ”
“ฮึ่ย!”เธอสะบัดหน้าใส่และพิงผมอย่างแรงจนหลังเธอกระแทกกับอกผม
นี่ตั้งใจใช่ป่ะเนี่ย
ผมกอดเธอเอาไว้หลวมๆ อีกไม่นานเธอคงต้องหลับแน่ๆ ก็บอกแล้ววิถีคนอ้วนเขาทำกัน
“กูไปนะ”เสียงของไอ้คิมหันต์เอ่ยขึ้นโดยมีร่างของเอวาน้อยพาดบ่ามันอยู่
“อย่าหนักมากนะมึง สงสารเอวาน้อยหน่อย”ไอ้ออทัมพูดเสริมอย่างรู้ทัน
“ไปบอกไอ้ลูคัสเถอะ”ไอ้คิมหันต์บุ้ยหน้ามาทางผมซะงั้น
“เสือก”ผมตอบกลับไปอย่างทันควัน ทำเป็นรู้ดีจริงๆ ไอ้เพื่อนเวร
“ทิ้งกูไปคนละ มึงอย่าทิ้งกูนะเว้ย”
“ไม่รับปาก”ผมไม่รับปากเพราะยัยลูกแมวน้อยนอนหลับคาอกผมซะแล้วสิ
“ดี! ดีจริงๆ เพื่อนรักทั้งสองคนของกู”
“กูกลับนะ”ผมช้อนร่างโยเกิร์ตอย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะตื่นและลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เชี่ย จะทิ้งกูจริงอ่ะ”
“ฝากยัยเบลด้วย ดูสภาพแล้วน่าจะเละว่ะ”พูดจบผมก็อุ้มร่างบางออกไปข้างนอกทันที
ผมพาเธอมายังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ที่ประจำของผมโดยเฉพาะ ผมจัดการวางร่างบางที่เบาะข้างคนขับอย่างเบามือก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถและขับรถออกจากที่นี่ไปยังคอนโดของผมทันที
@THE LOFT LUXURY CONDO
ผมอุ้มร่างบางเดินเข้าไปในคอนโดโดยไม่สนสายตาขอวผู้คนที่จ้องมองมาที่ผม หลายๆ คนคงจะชินตากับการที่ผมควงสาวๆ มาจัดการแต่วันนี้กลับเห็นผมอุ้มผู้หญิงมาซะงั้นพวกเขาคงคิดว่าผมดักฉุดมาชัวร์
ก็คนมันเลวจริงอ่ะ
คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่าง
ผมหยิบคีย์การ์ดแตะสแกนที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกและเดินตรงไปยังห้องนอนของผม ผมวางร่างบางลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะตื่นแล้วโวยวายขึ้นมาอีก
เลิกพยศไปบ้างก็ยังดี
Rrrrr Rrrrr
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าคุณพ่อบังเกิดเกล้าโทรมา
เหอะ! คงจะเรื่องเดิมๆ
เบื่อฉิบหายเลย!
"ว่าไงครับท่านประธาน”กดผมรับโทรศัพท์และกรอกเสียงประชดอย่างที่ชอบทำ
[แกเรียนจบแล้วใช่มั้ย ได้เวลาที่แกต้องทำเพื่อฉันเพื่อบริษัท....]
"ผมบอกไปกี่ครั้งแล้วพ่อ! ว่าผมไม่ทำ!”ผมพูดแทรกเสียงดังด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด
เมื่อไหร่จะเลิกคิดเรื่องนี้สักที
ผมว่าผมพูดไปหลายรอบแล้วนะ
[ถ้าแกไม่ทำฉันจะสั่งปิดผับของแก!]
"พ่อแม่งจะมากเกินไปแล้วอะ"
[ฉันทำได้มากกว่าที่แกคิดอีกลูคัส]
ติ๊ด!
ปลายสายกดวางสายไปนั่นทำให้ผมแทบอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งแต่สายตาของผมกลับเหลือบไปเห็นร่างบางที่นอนมองผมตาแป๋วเงียบๆ
ผมทำให้เธอตื่นสินะ
ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เธอจะได้ยินที่ผมคุยโทรศัพท์มั้ย
"มองอะไร นอนได้แล้ว”ผมเอ่ยเสียงดุทำให้เธอรีบหลับตานอนคลุมโปงหันหลังให้ผม ผมจึงหันหลังไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จผมเดินออกมาโดยมีเพียงผ้าขนหนูผินเดียวคลุมอยู่ ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบาง
ผมสอดแขนไปใต้ผ้าห่มดึงร่างนุ่มเข้ามากกกอดแนบอกอย่างที่ชอบทำทุกคืน
"อือออ”เธอร้องเบาๆ ในลำคอเมื่อผมฝังใบหน้าลงที่แก้มใสของเธออย่างมันเขี้ยว
"ยังไม่นอนอีก"
"ก็กำลังจะนอนนี่ไง”โยเกิร์ตลืมตาขึ้นเธอขมวดคิ้วเล็กก่อนจะมองที่ผม”ละ...แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อ"
เธอทำตาโตทันทีและรีบผลักตัวผมออกแต่ไม่เป็นผม ยิ่งเธอผลักผมออกมากเท่าไหร่ผมยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นมากเท่านั้น
"อย่าขยับเยอะ เดี๋ยวคืนนี้เหนื่อยหรอก”ทันทีที่ผมเอ่ยออกทำเอาร่างบางหยุดชะงักเธอรีบหยุดการกระทำยอมนอนนิ่งเป็นหุ่นนั่นทำให้ผมเผลอหลุดยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
"มะ...มันแน่นไปอื้อหายใจไม่ออกแล้ว”ผมรวบเอวบางให้ประชิดตัวก่อนจะกดริมฝีปากฝังลงที่ซอกคอขาวๆ ของเธอ
"ฮึ่ม! อยากอะ”ผมไม่ได้พูดเล่น นี่เรื่องจริงเลย
"ไม่นะ หนูง่วงหนูจะนอนแล้ว”เธอรีบส่ายหน้าพัลวัน ใบหน้าหวานตื่นตกใจจึงผลักผมออกห่าง
"ก็ยังไม่ทำเลย อย่าดิ้นดิ"
"ก็เมื่อกี้..."
"ถ้ายังไม่หยุดพูดคืนนี้เหนื่อยแน่”ร่างบางหยุดพูดทันที เธอยู่หน้าใส่ผมก่อนจะหลับตาลง ผมจึงลูบที่เรือนผมของเธอแผ่วเบา
"Goodnight my girl"
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันซึ่งเช้านี้ผมตั้งใจจะไปบริษัทเพื่อไปตกลงข้อเสนอที่ผมจะเข้ามาดูแลธุรกิจนี้อย่างเต็มตัว โคตรจะน่าเบื่อเลยเพิ่งเรียนไปได้วันเดียวก็ต้องมาชดใช้กรรมเป็นผู้บริหารบริษัทบ้าบอนี่อีก
ผมล่ะเบื่อ อยากจะหนีไปไกลๆ
“ทำไมวันนี้ตื่นไวจัง...”เสียงเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียเดินดุ่มๆ ออกมาในสภาพที่เพิ่งตื่น
“มีธุระ”ผมตอบเธอนิ่งๆ
วันนี้ผมมีข่าวดี (สำหรับเธอ) จะบอกเธอโดยเฉพาะ
“ทานอะไรมั้ยคะ หนูจะได้ไปทำ”
อ้อ! ลืมบอกไปนอกจากจะเป็นนักโทษเธอก็เหมือนแม่บ้านนั่นแหละเธอมีหน้าที่ทำอาหารให้ผมทานทุกมื้อและทำความสะอาดห้อง
“ไม่อ่ะ”
“ค่ะ”
“ผูกให้หน่อย”ผมยื่นเนกไทให้ เธอทำหน้างงใส่ก่อนจะเดินมาตามคำสั่ง
ผมนั่งบนโซฟาตัวยาวด้วยใบหน้านิ่งเรียบในใจก็พลางคิดถึงข่าวดีที่จะบอกเธอ ผมคิดมาทั้งคืนแล้วล่ะนี่คงเป็นหนทางเดียว ผมรวบเอวบางให้นั่งลงบนตักแกร่งของผม เธอยอมนั่งนิ่งและตั้งใจผูกเนกไทให้ผมเงียบๆ
“เสร็จแล้ว”เธอเอ่ยก่อนจะทำท่าลุกออกจากตักผม ผมจึงคว้าเอวบางให้และสวมกอดหลวมๆ
“ไปอาบน้ำแต่งตัว ให้เวลาสิบนาที”
“ไปไหน”
“พูดมาก ไปได้แล้ว”ผมคลายอ้อมกอดและดันเธอให้ลุกขึ้น เธอมองผมอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
ไม่นานเธอก็ออกจากห้องนอนด้วยชุดที่ผมซื้อให้เธอซึ่งเป็นชุดเดรสสีฟ้า ผมรู้ว่าเธอชอบสีฟ้าก็เลยซื้อมาให้
“จะบอกหนูได้ยังว่าจะไปไหน”
“วันนี้เธอเป็นอิสระแล้ว”
“คะ? พี่จะ...”
“อืมฉันเบื่อเธอและ เดี๋ยวจะไปส่ง”
“จะ...จริงนะคะ! พี่พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจจนออกหน้าออกตา
เห็นแล้วหมั่นไส้
ตอนอยู่ด้วยกันไม่เห็นจะดีใจแบบนี้เลย
“น้อยๆ หน่อย ไปได้แล้ว”ผมดึงแขนเธอให้เดินตาม เธอรีบเดินตามผมแม้ว่าขาของเธอมันจะสั้นจนตามไม่ทันก็เถอะ
“เดินช้าๆ หน่อยหนูตามไม่ทัน”
“อยากขาสั้นเอง หัดกินนมเยอะๆ บ้างนะ”
“อื้อไม่ต้องจับ เดินเองได้”เธอสะบัดมือผมออกและเดินนำเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะยืนกอดอกทำหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่คนเดียว
นี่ผมคิดดีแล้วใช่มั้ยวะที่ปล่อยไป
คิดแล้วใจโหวง ๆ ไงไม่รู้ดิ
รถยนต์คันหรูจอดที่บ้านหลังเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของผมมากนัก ผมมองไปยังทางข้างหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมายืดยาวทำเอาคนข้าง ๆ หันมามองด้วยความสงสัย
“ขยับมานี่”
“ทะ...ทำไม”เธอขยับตัวหนี
“บอกให้ทำอะไรก็ทำดิ อย่าถามมากได้ป้ะ”
“กะ...ก็พี่...ก็ได้”ก็ถอนหายใจก่อนจะยอมขยับตัวเข้ามาใกล้ผมตามคำสั่ง
ผมจับใบหน้าและเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจทั้งสองคนเป่ารดกันอยู่ไม่ห่าง ผมจับใบหน้าหวานเงยขึ้นก่อนจะประกบริมฝีปากชิดที่ริมฝีปากบางของเธออย่างแผ่วเบา ผมกดลงซ้ำๆ อย่างเอาแต่ใจอยากจะหยุดแต่มันก็ทำไม่ได้
“ไปได้แล้ว”
“ค่ะ...ขอบคุณนะคะ”
“ถ้าฉันเบื่อเมื่อไหร่จะมาหาถึงที่เลย”
- ผู้เขียน
