เถียงกับคุณป๋าเหมือนเถียงกับเด็กน้อยเลย คนแก่อะไรเอาแต่ใจ ขี้หวง ขี้น้อยใจ ลูกสาวโตจนจะเรียนจบอยู่แล้วนะคะคุณป๋า ทำเป็นงูจงอางหวงไข่ไปได้
พอเถียงกันเสร็จคุณป๋าก็ลุกออกจากโซฟาแล้วตรงไปที่ห้องนอนของฉัน คงไม่ต้องบอกว่าไปหาใคร
“นายเก็บกระเป๋าแล้วไปนอนห้องข้างๆ เลยนะ ห้ามเข้ามาในห้องยัยหนูของฉัน” คุณป๋าออกคำสั่งพร้อมกับทำสีหน้าแง่งอน
ฉันกับพีทหันมองกันแทบจะอดยิ้มไม่ได้ ลองคิดดูสิ คนแก่ทำหน้างอนน่ะ มันดูตลกไหมล่ะ
“คุณป๋าอะ” แล้วก็เริ่มหันไปมองค้อนคุณป๋าและเปิดศึกทางวาจากันอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาคุณป๋าเลยนะ คืนนี้ป๋าจะนอนห้องนี้”
“อยากนอนก็ได้ค่ะ งั้นหนูจะไปนอนกับพีทที่ห้องนั้นเอง”
“นี่ยัยหนู”
“เรียกทำไมคะ หนูโตแล้วนะคะ จะมานอนกับหนูเหมือนหนูเป็นเด็กได้ยังไงกัน ไม่เอาหรอกค่ะ ถ้าคุณป๋าอยากนอนห้องนี้เดียวหนูกับพีทไปนอนห้องข้างๆ ก็ได้ ไปกันเถอะพีท” พีททำท่าจะหยิบกระเป๋าแต่ก็ไม่ทันได้หยิบ
“ก็ได้
