“คิเรย์! ตามมาที่ห้องทำงานหน่อยดิ”
เสียงคอรินธ์พี่ชายที่มีอายุห่างกันกว่าหกปีของผมดังขึ้นขณะกำลังเดินเข้าบ้าน หมอนั่นเพิ่งลงจากรถมาและเดินผ่านผมไปด้วยท่าทางหงุดหงิด
เอาแล้ว! หางตาผมเริ่มกระตุกเมื่อถูกคอรินธ์เรียกไปพบแบบนี้คงต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีอีกเป็นแน่ ก็ปกติแล้วหมอนี่เคยพูดกับผมซะที่ไหน พี่น้องหันหน้าคุยกันทีก็ตอนที่มีเรื่องมีราวเท่านั้นล่ะ
“มีอะไร?” ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานของคอรินธ์ทันที หมอนั่นเพิ่งจะถอดเสื้อสูทออกแล้วหันมามองผมนัยน์ตาขวาง
“ทำไมแกถึงได้ขยันหาแต่เรื่องมาให้ฉันกลุ้มใจนักห๊ะ”
ผมชักสีหน้าถมึงทึงขึ้นมาทันควัน ผมไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้พอที่จะทำให้หมอนี่ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งบอสยากูซ่าถึงกับเดือดเนื้อร้อนใจได้เหรอไง
“หมายความว่าไง” ผมจ้องหน้าคอรินธ์อย่างไม่รู้เรื่อง
“แกไปทำลูกสาวบ้านธาราพิลักษณ์บาดเจ็บแบบนั้นยังจะลอยหน้าลอยตาถามอีกเหรอ!!” คอรินธ์ตวาดใส่ผมเสียงเข้ม จ้อ
