ขอนอนด้วยนะ
1279 คำ
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันมันหนักๆ เปลือกตาก็หนักๆ อาจเพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันดื่มเยอะขนาดนี้ก็เพราะปกติฉันจะคุยกับเพื่อนแต่ครั้งนี้ฉันแทบไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนเลยมีแต่เสียงผู้ชายคุยกัน ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก็คือยายเอมิลี่ฟุบไปกับบ่ากว้างของไรอันเรียบร้อยแล้ว
"งั้นไอฝากใบเฟิร์นด้วยนะครับคุณวาคีน"
"เฟิร์นเป็นแฟนผม ผมต้องดูแลเธออยู่แล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ"
นั่นคือเสียงที่ฉันได้ยินแว่วๆ แต่ฉันกลับเปิดเปลือกตาขึ้นมาไม่ได้เลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองกำลังโคลงเคลงอยู่ในท่อนแขนของใครไม่รู้แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรเลย แม้ในใจฉันมันจะกำลังประท้วงแต่ร่างกายกลับสงบนิ่งอย่างบอกไม่ถูก
ฉันไม่รู้ว่าระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างหรือหลับไปนานแค่ไหน แต่ก็คิดว่ามันนานพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกตัวและสร่างเมาถึงแม้ว่าในร่างกายของฉันจะยังมีฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หน่อยๆ ก็ตาม ร่างกายของฉันยังโคลงเคลงอยู่ในอ้อมแขนของใครคนนั้นและฉันก็เริ่มลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงติ๊ด~
ร่างกายของฉันถูกใครบางคนวางเอาไว้ที่ไหนสักแห่งที่มันนุ่มนิ่มและกลิ่นนี่ก็ช่างคุ้นเคยจนรู้สึกผ่อนคลาย กลิ่นเหมือนกับห้องนอนของฉันและร่างกายของวาคีน ทันทีที่ฉันนึกถึงวาคีนขึ้นมาฉันก็ลืมตาขึ้นได้โดยง่าย เห็นว่าวาคีนกำลังดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายให้ฉัน
"วาคีน!"
วาคีนชะงักแล้วมองที่ดวงตาของฉัน เขายังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายฉันแต่ฉันก็ลุกขึ้นนั่งแล้วปัดออก พร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะของฉันเอาไว้ มันเวียนหัวยังไงไม่รู้ค่ะวาคีนเขาก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน
"เวียนหัวเหรอ นอนเถอะ"
"ไม่ค่ะ คีนกลับไปได้แล้วขอบคุณที่มาส่งเฟิร์นนะคะ"
ฉันรีบปฏิเสธ นี่ห้องฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะให้ใครอยู่หรือให้ใครไปก็ได้ วาคีนไม่ยอมขยับตัวเลยค่ะเขายังมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ยอมขยับไปไหน จนฉันต้องลุกขึ้นยืนค่ะ แล้วดึงมือของวาคีนให้ลุกขึ้นจูงมือเขาออกจากห้องนอนแล้วดันร่างเขาให้ไปที่หน้าประตูห้องพักของฉัน
"กลับไปได้แล้วค่ะ เฟิร์นจะพักผ่อน"
"ขอคีนนอนด้วยนะ ให้คีนนอนข้างนอกก็ได้"
ฉันไม่ยอมหรอกค่ะ ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์จะตายไปหากทำอะไรฉันขึ้นมาฉันจะแย่เอาได้ วาคีนเขาหันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับฉันแล้วจับข้อมือของฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง
"เฟิร์นมึนหัวอยู่นี่ครับ ถ้ามีอะไรคีนจะได้ช่วยทัน"
"ไม่เป็นไรค่ะ" ถึงแม้ว่ามันจะจริงอย่างที่วาคีนพูดก็ตามแต่ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้เขาอยู่ด้วยหรอกค่ะ
"นะครับ" ทำไมถึงขี้ตื๊อขนาดนี้นะ
"นะเฟิร์นนะ"
"อย่ามาตื๊อนะวาคีน นายก็กลับไปที่โรงแรมนายสิ" ใช่กลับไปสิจะมาตื๊อฉันทำไม
"เลขาของคีนเขาจองห้องพักให้ไม่ครบวันน่ะครับ คีนเลยไม่มีที่นอน" น่าตีคุณเลขาจริงๆ ทำให้เจ้านายลำบากแล้วพาลมาทำให้ฉันลำบากด้วยเนี่ย
"นะเฟิร์นนะ" ฉันเม้มปากแน่น ไม่กล้าตอบวาคีนไปค่ะ กลัวเขาเข้าใจว่าฉันยังรักเขาอยู่ ที่จริงฉันเลิกรักเขาแล้วนะคะแต่เพราะว่าเราเคยรู้จักกันมานานเลยทำให้ฉันแค่สงสารเขาน่ะค่ะ ที่จริงเราไม่ควรมาเจอกันอีก เราควรที่จะต่างคนต่างอยู่กันไป แต่เรื่องมันก็สี่ปีมาแล้วฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงได้ไม่โกรธเขามากเหมือนเดิม
"ขอคีนนอนด้วยนะ"
"..." ฉันไม่ตอบผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนี้หรอกค่ะ ครั้งที่แล้วทำฉันเจ็บปางตายมาครั้งนี้ก็ขนความเจ้าเล่ห์แพรวพราวมาจนฉันตามไม่ทัน
"คีนไม่คุ้นถิ่นนี่ครับ นะครับ ขอคีนนอนด้วยนะ" เห็นมั้ยคะ ออดอ้อนเหมือนเด็กสามขวบ
"นะเฟิร์นนะ ตอนนี้คีนหิวข้าวมากด้วยยังไม่ได้กินอะไรเลย" ฉันเริ่มอยากรู้แล้วล่ะค่ะใครกันที่บอกที่อยู่ฉันนะอยากจะเดินไปตีปากจริงๆ
"คีนไม่รู้จักใครที่นี่เลยนะครับ นะเฟิร์นนะถือว่าสงสารลูกหมาลูกแมวก็ได้"
"คืนเดียวนะคะ" ต๊าย! ดูตาเป็นประกายวิบวับของวาคีนสิ มันน่าเอานิ้วจิ้มให้ตาบอดนัก หมั่นไส้
วาคีนยิ้มร่าเดินเข้ามาในห้องพักของฉันเขาวางกระเป๋าแล้วเดินดูนั่นดูนี่ไปทั่วก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาที่ห้องรับแขกอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว
"เดี๋ยวเฟิร์นไปเอาผ้าขนหนูให้นะคะ"
"ค้าบบ~" ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างระแวงถ้าวาคีนทำอะไรฉัน ฉันจะไม่ให้อภัยและไม่ยอมคุยด้วยอีกเลยคอยดูสิ ฉันหยิบเอาผ้าขนหนูออกมาเห็นว่าวาคีนหลับไปแล้วคงจะเหนื่อยกับอะไรบางอย่างที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเหนื่อยจากอะไร ฉันไม่ปลุกเขาหรอกค่ะ ถ้าปลุกคนที่อันตรายน่าจะเป็นฉันแน่ แต่ฉันเลือกที่จะเดินไปถอดรองเท้า แล้วคลายชุดของเขาให้พอหายใจได้ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กๆ ไปชุบน้ำแล้วมาเช็ดตัวให้วาคีนในส่วนที่ฉันทำได้ เมื่อเสร็จแล้วฉันก็ใช้ผ้าห่มที่ขนออกมาคลุมไปที่ร่างกายของวาคีนเพื่อคลายความหนาวให้เขา
"ฝันดีนะคะ" ฉันนั่งลงแล้วมองใบหน้าของวาคีน
"ฝันดีครับ" ขะ เขาบอกฝันดี แล้วยิ้มมุมปาก นี่แกล้งหลับเหรอ ไม่ได้หลับจริงใช่มั้ย
"ว วาคีน!"
"จุ๊ๆ มานอนกันครับ มา"
ฉันรีบผละตัวออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอน ฉันปิดประตูอย่างรวดเร็วป้องกันคนเจ้าเล่ห์ตามเข้ามา ฉันยังยืนพิงประตูอยู่ค่ะ หัวใจของฉันมันเต้นรัวพลางนึกไปว่าแท้จริงแล้วคนที่บอกที่อยู่ของฉันให้กับเขาก็คือตัวของฉันเอง และฉันก็ไม่ทันได้สังเกตด้วยว่าวาคีนเอากระเป๋ามาตอนไหน ก็ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาฉันก็อยู่ในห้องนอนแล้ว
ฉันเดินไปนั่งที่ขอบเตียงค่ะลืมไปว่าตัวเองต้องออกไปอาบน้ำ อาการเมาน่าจะสร่างไปแล้วเหลือเพียงแค่อาการเวียนศีรษะนิดหน่อย ฉันยังไม่กล้าเดินออกไปค่ะ เพราะว่าฉันต้องออกไปอาบน้ำนี่คะ ที่ห้องพักของฉันมีห้องน้ำแค่ห้องเดียวอยู่ที่ด้านนอกค่ะ ฉันลืมไปเลยว่าต้องอาบน้ำก็เลยต้องนั่งอยู่ในห้องนอนไปก่อนเพื่อให้วาคีนเขาหลับไปก่อนรอเวลาไปได้สักประมาณสิบห้านาทีได้ค่ะ ฉันคิดว่าวาคีนเขาน่าจะหลับแล้วฉันก็เลยเตรียมผ้าขนหนูเปิดประตูออกไปหมายจะอาบน้ำ
"อ้าว ยะ ยังไม่นอนเหรอ"
- ผู้เขียน
