ตอนที่ 20 สังหารหมู่
นึกถึงเจ้าคนชั่วช้านั่นแล้วก็น่าโมโหเป็นอย่างยิ่ง คนทรยศทิ้งพี่ทิ้งน้องร่วมสาบานขึ้นครองบัลลังก์ ทั้งยังสั่งทหารให้ตามล่าสังหารผู้ที่เคยร่วมสุขทุกข์อย่างไม่ปราณี คนเช่นนี้ไม่ควรได้เสวยสุขอยู่ในวังหลวง!
จ้าวเยว่ฉินหัวเราะในลำคอ แม้จะยืนอยู่ท่ามกลางคมดาบที่พร้อมพุ่งเสียบตลอดเวลา แต่เขาก็หาได้หวั่นเกรงไม่ กลุ่มกบฏไม่พอใจนักที่ชายหนุ่มทำราวกับว่าคำพูดหัวหน้าพวกมันเป็นเรื่องขบขัน หนึ่งในนั้นพุ่งตัวเข้ามาหมายสังหารแม่ทัพหนุ่มให้สิ้นชีพ แต่ทว่ากลับต้องล้มลงเพราะปลายแหลมของธนูที่แหวกอากาศ พุ่งเข้ามาปักขาทั้งสองข้าง เสียงร้องโอดดอยดังขึ้นก่อนที่ทุกคนจะเริ่มหวาดระแวงจากสิ่งที่มองไม่เห็น
ผู้ที่คิดว่าตนเองอยู่เหนือแม่ทัพหนุ่ม ยามนี้เริ่มวิตกกังวลขึ้นมา
“ความคิดข้าคงตื้นเขินนัก แต่คงไม่เท่าเจ้าหรอก”
เขาเป็นแม่ทัพมากี่ปี ผ่านสนามรบมามากมายเท่าใด แผนการโง่เง่าเกลากลวงเช่นนี้มีหร
