หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา

ตอนที่ 8

8

“แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใครล่ะ?” เทพกานต์ถามกลับ ดวงตาคมกริบเป็นประกายสะท้อนกับแสงไฟนีออนค่อยๆ ไล่มองไปทั่ววงหน้าขาวนวลสวยที่กำลังตื่นตระหนกแล้วก็ยิ่งถูกใจ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นตรงมุมปากด้านหนึ่ง

“ถ้าฉันไม่ออกไป เธอจะทำอะไรล่ะ?” ชายหนุ่มถามกลับ และสาวเท้าแข็งแกร่งไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้า แต่เหมือนกับราชสีห์กำลังตะครุบเหยื่อสาวแสนสวยและน่าจะหวานฉ่ำเหมือนกับได้ลิ้มรสน้ำผึ้งจากสรวงสวรรค์

“คะ...คุณจะทำอะไรคะ ถะ...ถอยออกไปนะ” เท้าเรียวยาวก้าวถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่เพราะสถานที่นั่งนั้นอยู่ชิดกับกระจกแต่งหน้า ซึ่งมีแก้วหนายื่นออกมา ไหนยังจะมีเก้าอี้ตัวใหญ่อีกตัวขวางอยู่ทำให้ถอยไปไหนไม่ได้ แต่เพราะความคุ้นเคยกับห้องแต่งตัวซึ่งใช้งานมาเกือบจะสองอาทิตย์แล้ว นลินจึงพาตัวเลี่ยงไปทางด้านซ้าย ซึ่งมีที่ว่างให้สามารถพาร่างโปร่งบางถอยหนีไปได้

ร่างโปร่งบางสะดุดกึกเมื่อแขนใหญ่ยื่นไปกางกั้นไว้ อีกทั้งมือใหญ่อีกข้างหนึ่งยื่นไปจับปลายคางมน แต่หญิงสาวกลับเบี่ยงหนี

“หยุดนะ คุณจะทำอะไรกันแน่ ถอยไปนะคนเลว” มือเรียวยกขึ้นยันแผ่นอกกว้าง น้ำเสียงที่เคยติดอ่างกลับกลายเป็นเกรี้ยวกราดและขุ่นเขียว ดวงตากลมโตซึ่งตกแต่งอย่างสวยงามค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ลมหายใจหอบแรงจนสองบัวตูมที่มีเปลือกสีสวยห่อหุ้มอยู่เพียงเล็กน้อยเกือบจะหล่นออกมา

“ทำไมฉันต้องถอยด้วยล่ะแม่สาวน้อย” เทพกานต์พูดด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ มือใหญ่จับรั้งปลายคางมนและกดลงไปแรงๆ เมื่อเธอขัดขืนด้วยการดึงใบหน้าหนีน้ำตาอุ่นร้อนเอ่อล้นในขอบตาคู่สวยเพราะเจ็บที่เขามองยังไงก็ยิ่งน่าปรารถนา

ปลายนิ้วยาวไล้บนปลายคางมน พลางโน้มใบหน้าคมคร้ามลงไปอย่างเชื่องช้า จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดระหว่างหน้าผากกว้างและดั้งจมูกโด่งเป็นสัน

“จะหนีไปไหนล่ะแม่ตัวดี เธอเป็นคนยั่วให้ฉันต้องตามมาถึงห้องนี้เองไม่ใช่หรือ ถ้าไปพบฉันที่โต๊ะ เรื่องมันอาจไม่เป็นแบบนี้ก็ได้นี่นา”

นลินถึงกับกัดฟันเสียงดังกรอดๆ กับคำพูดเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ของชายหนุ่มตรงหน้า มือเรียวควานหาอุปกรณ์ทุ่นแรงที่คิดว่าน่าจะพอมีอยู่บ้าง เพื่อจะเอามาฟาดปากสุนัขๆ ให้ไอ้คนเอาแต่ใจได้รู้เสียบ้าง การกล่าวหาเพศแม่อย่างเธอนั้นไม่สมควรจะทำ คนเราไม่ว่าจะทำงานอะไรอาชีพอะไร ก็มีเกียรติมีศักดิ์ศรีในตัวทั้งสิ้น ขอเพียงแค่อาชีพที่ทำไม่ผิดกฎหมายและทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนเท่านั้นเอง หญิงสาวได้แต่หงุดหงิดในหัวใจร้อนเหมือนกับมีเปลวเพลิงกำลังลุกไหม้ เพราะหาเครื่องทุ่นแรงไม่ได้สักชิ้น

ดวงตากลมโตเป็นประกายแวววาวเหมือนดวงตาเสือตัวเมียยามกำลังกางปีกปกป้องลูกตัวน้อยให้พ้นภัย มือเล็กเรียวยกขึ้นวางบนนิ้วมือใหญ่ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นตรงริมฝีปากด้านหนึ่ง

“คุณจะถอยไปดีๆ หรือว่าจะให้ฉันเรียกพนักงานมาไล่ออกไป” หญิงสาวเอ่ยถามมือก็ลูบไล้ปลายนิ้วเล็กๆ ที่เคลื่อนไหวอยู่บริเวณปลายคางอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล หูก็รอคอยฟังว่าชายหนุ่มจะตอบกลับมาอย่างไร

“โอ๊ย!! ฤทธิ์มากใช่เล่นเลยนะคุณนี่” เทพกานต์ต่อว่าเมื่อโดนเธอหักนิ้วเอา ใบหน้าคมคร้ามแย้มยิ้ม ดวงตาคมกริบเป็นประกายแวววาวระยับ รู้สึกสนุกที่จะต่อปากต่อคำกับแม่สาวสวย มือใหญ่จับบิดพลิกเพียงแค่นิดเดียวมือเล็กเรียวก็ตกอยู่ในมือใหญ่

“แต่แบบนี้ก็ดีนะ ทำให้เรื่องระหว่างเรามีรสมีชาติมากขึ้น” ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไปบนใบหน้าขาวสวยและจับรั้งปลายคางมนให้ขยับเคลื่อนเข้าหา

นลินรีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ใบหน้าขาวสวยค่อยแย้มยิ้มทีละน้อยๆ จนเต็มทั้งใบหน้าและดวงตา ค่อยๆ ดึงเอาแขนเรียวยาวออกจากมือใหญ่อย่างช้าๆ และเคลื่อนไปลากไล้บนอกกว้าง จิกทึ้งไกล่เกลี่ยกระดุมเสื้อชายหนุ่มเล่น

“แหม...คุณนี่อารมณ์ร้อนจริงๆ นะคะ หลินก็แค่...”

เพียงแค่ได้ยินหญิงสาวเรียกตัวเองว่าหลินเทพกานต์ถึงกับสะดุ้ง แม้เวลาจะเนิ่นนานผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกผิดที่ทำไว้กับรมย์นลินก็ยังคงเกาะอยู่ในใจและคอยกัดกร่อนความรู้สึกทุกครั้งที่มีใครเอ่ยชื่อหรือพูดคุยสิ่งใดที่พาดพิงไปถึงหญิงสาว

ร่างหนาใหญ่ค่อยๆ ขยับเคลื่อนตัวออกห่าง หวังจะมองดูใบหน้าขาวสวยให้ชัดเจนอีกครั้ง จะเหมือนหรือคล้ายคลึงกับรมย์นลินบ้างหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวเองก็รู้เลยบดเบียดเรือนกายนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นจากกลิ่นเนื้อสาวและกลิ่นน้ำหอมที่ใช้หันเหความสนใจของเขาแทน

รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากด้านหนึ่งของเรียวปากสวย “คุณเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ รังเกียจหลินแล้วหรือคะถึงได้ขยับตัวหนีแบบนี้” นลินแสร้งถามเสียงหวานนุ่ม ปลายนิ้วเล็กๆ ขยับเคลื่อนไหวตามแผ่นอกกว้าง และค่อยๆ เคลื่อนไปตามลำคอแกร่ง สิ้นสุดบนใบหน้าคมคร้าม

“เปล่าๆ ” เทพกานต์รีบตอบปฏิเสธอย่างเร็วไว

ปลายนิ้วยาวเรียวไล้ไปตามกลีบปากหนาและนุ่ม “ถ้าไม่รังเกียจ ทำไมถึงได้ขยับตัวหนีล่ะคะ หรือว่าโกรธที่หลินไม่ไปพบ พอเจอหน้าก็ยังทำรังเกียจและตื่นกลัวด้วย”

‘รู้ไว้ด้วยนะนายเทพกานต์ อรุณสนิทชัยวงศ์ ฉันทั้งรังเกียจและเกลียดนายเป็นที่สุด ในชีวิตนี้นอกจากไอ้อาสารเลวที่จ้องจะงาบฉันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแล้ว นายคือคนที่สองที่ฉันเกลียด!’

ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับและแข็งกร้าว เมื่อนึกถึงอาหนุ่มปากว่ามือถึงที่จ้องจะงาบเธอหลังอาหารเช้า กลางวันและเย็น ปลอดคนเป็นไม่ได้คอยแต่จะลวนลามเอาท่าเดียว ดีว่าเธอมีเพื่อนแสนดีและเก่งอย่างแพรพนัส ที่สามารถช่วยเหลือจนเอาตัวหนีรอดจากเงื้อมมือหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์มาได้อย่างหวุดหวิดเกือบจะเสียโฉมและเสียตัว

ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน ผ่อนเอาลมหายใจร้อนผ่าวในอกออกมาอย่างเชื่องช้าและระมัดระวัง พร้อมพยายามปรับเปลี่ยนอารมณ์แห่งความโกรธเกรี้ยวให้เป็นอ่อนหวาน ออดอ้อนและช่างยั่วเหมือนนางหมาป่าเจ้าเสน่ห์ ใบหน้าขาวสวยค่อยๆ แหงนหงายขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานฉ่ำเชื่อม ดวงตากลมโตเป็นประกายอ่อนหวานระคนออดอ้อนและเว้าวอน

“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าหลินเพิ่งโดนลวนลามด้วยสายตาและการกระทำ รวมถึงพูดจาดูถูกหยามเหยียดต่างๆ นานาเมื่อไม่ยอมไปกับเขานะคะ”

เทพกานต์ที่สามารถปรับอารมณ์ให้คืนกลับมาได้เลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตาคมกริบสบกับดวงตากลมโตที่เป็นประกายสะท้อนกับแสงไฟ ตอนแรกไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและหวาดกลัว เพลิงโทสะในกายก็พุ่งขึ้นมา ในหัวใจเหมือนกับปรอทที่ได้รับความร้อนจัด ขบกัดฟันกรามจนนูนเด่น

“คะ...คุณโกรธหลินหรือคะ?” นลินแสร้งถามออกไป ขอบตาร้อนผ่าวและในดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า ใบหน้าขาวสวยซีดเผือด ริมฝีปากขบเม้มเหมือนกำลังสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“เปล่าหรอกหลิน ฉันโกรธผู้ชายคนนั้นที่กล้าทำร้ายผู้หญิงสวยๆ อย่างเธอต่างหากล่ะ” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงนุ่ม ปลายนิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นมาลากไล้บนใบหน้าขาวนวลสวย

เสียดายค่ำคืนนี้หญิงสาวแต่งหน้าค่อนไปทางจัดจ้าน ทำให้มองไม่เห็นผิวเนื้อแท้จริง แต่คิดว่าผิวแก้มคงจะนวลเนียนนุ่ม ขาวและใสจนเห็นเส้นเลือดฝาด ใบหน้าคมคร้ามแย้มยิ้มอย่างถูกอกถูกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดวงตาคมกริบค่อยๆ ไล่มองไปเรื่องๆ อย่างพินิจพิเคราะห์

ท่าทางของหญิงสาวที่ดูเหมือนเก่งกล้าและจัดจ้าน แต่ภายในใจเขากลับสัมผัสได้ถึงความไม่ประสา และรับรู้ด้วยสัญชาตญาณของชายหนุ่มผู้รู้จักผู้หญิงเป็นอย่างดี ทำให้รู้ว่าเธอพยายามปรุงแต่งนิสัยให้เป็นคนกล้าและช่างยั่วเย้า แต่ไม่ว่าจะอยู่ในลักษณะใดก็ยังเรียกร้องและดึงรั้งให้อารมณ์เขากระเจิดกระเจิงจนกู่แทบไม่กลับแล้ว ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไปอย่างเชื่องช้า