“ทะ…จะทำอะไรอยู่ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”
พอจะตั้งสติขึ้นมาได้ก็เอ่ยปากถาม ขณะที่นกยูงเลิกคิ้วสูงข้างหนึ่ง ท่าทางยังคงโดนรุมเราดูมึนเมาอยู่ไม่ใช่น้อย
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้”
“แน่ใจนะว่าเรา ไม่น่าเชื่อเลย”
“รู้สิ รู้จริงๆ”
เตมินทร์หรี่ตาลง ให้เธออมพระทั้งโบสถ์มาพูด เขาก็ไม่เชื่อหรอก
เอาอะไรมารู้ตัว ถ้ารู้ตัวจะทำถึงขนาดนี้เหรอ
“คุณเมามากแล้ว ผมว่ารีบแต่งตัวแล้วไปนอนดีกว่า”
เขาตัดบทอีกครั้ง พยายามควบคุมอารมณ์ประมาณที่พลุ่งพล่านไปทั่วทั้งกายอย่างเต็มที่ ดึงทึ้งมือของหญิงสาวที่ก่อกวนอยู่บนร่างกายของเขาออกอีกด้วย แม้ว่าการกระทำนั้นจะไม่ได้เป็นไปอย่างเต็มที่ก็ตามที่
“เมาอะไรกัน ไม่เมาหรอก”
“เห็นอยู่ทนโท่ว่าเมา ยังจะเถียงอีก”
“ไม่เมาจริงๆ น้องแค่แกล้ง”
“แกล้งอะไร อ้วกออกมาขนาดนั้น”
“เดี๋ยวมันไม่สมบทบาท แต่น้องไม่เมาจริงๆ นะ”
นกยูงหยักยิ้ม ท่อนแขนตวัดมาคล้องรอบลำคอของเขาอีกครั้ง เตมินทร์ชักส
