ไม่ใช่ความเงียบสงบที่ทำให้เขาได้หลับเต็มตื่น แต่เป็นเพราะอะไรบางอย่างที่พุ่งเข้ามากระแทกหน้ามากกว่าที่ทำเอาเขาหลงอยู่ในห้วงนิทราชนิดที่ว่าเกือบลืมตื่นเลยทีเดียว
เตมินทร์ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา กะพริบตาถี่ๆ จนสายตาปรับกับแสงภายในห้องจนเข้าที่ก็พบว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอนภายในบ้านพักตากอากาศของเพื่อน
บรรยากาศที่คุ้นเคยทำเอาเขาอุ่นใจว่าไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่กลิ่นหอมจางๆ ที่ลอยมาเตะจมูกนั้นเป็นความไม่คุ้นเคยบางอย่างที่เรียกให้สายตาเขาต้องเหลือบไปมองยังต้นทางของกลิ่นหอมนั้นเพื่อดูว่ามาจากไหน
“ฟื้นแล้วเหรอเจ้า?”
แล้วเขาต้องย่นคิ้วยู่ทันทีที่พบกับเจ้าของดวงหน้าจิ้มลิ้มที่นั่งยอบตัวอยู่ข้างเตียง เอาคางเท้าแขนของตัวเอง จ้องมองหน้าเขาใกล้เพียงคืบชนิดที่ว่าอีกนิดเดียวก็จะเข้าสิงเขาอยู่แล้ว
“ฟื้นแล้ว...”
เขาผละถอยหลังออกมาเล็กน้อย ถึงมันจะช่วยไม่ได้มากเพราะตอนนี้เขายังคงนอนแบ็บอยู่บนเตียงอ
