Namploy says…
‘พวกเราคงไปกันต่อไม่ได้แล้วแหละ…’ ร่างสูงเอ่ยก่อนจะมองหน้าฉันด้วยนัยน์ตาที่อ่านไม่ออก ฉันนิ่งไปชั่วครู่รู้สึกเหมือนกำลังถูกกระชากสติดำดิ่งลงไปในหลุมมืดมิด ฉัน…
ฉันจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยย!!!
ฮือๆๆๆ ฉันขยำเส้นผมอย่างบ้าคลั่งก่อนจะซบใบหน้าลงกับแป้นพิมพ์แล็ปท็อป ตอนนี้ฉันกำลังนั่งปั่นต้นฉบับถึงฉากดราม่า พระนางกำลังจะพลัดพรากจากกันแต่ฉันไม่มีอารมณ์เลยอ่ะ มีแต่หน้าไอ้บ้าแว๊นลอยเข้ามาพร้อมกับคำพูดป่วนประสาทชวนสับสนนั่นแหละ คบอะไรเล่า บ้าหรือไง! ประสาทกลับไปแล้วใช่มั้ย! ไม่คบโว้ยยยยย!
ไม่ๆๆๆๆ เอ๊ะ หรือจะคบดี ฮืออออออ สับสนไปเพื่อใคร ตอบ!
ถึงเรื่องจะผ่านมาหลายวัน แต่ใบหน้านั่นก็ยังวนเวียนอยู่ ตอนที่แว๊นถามฉันเงียบก่อนจะวิ่งเตลิดออกจากห้องและพยายามหลบหน้าเขาตั้งแต่วันนั้น แต่มันจะหลบไปได้สักแค่ไหนกันเชียว บ้านแม่งเสือกอยู่หลังเดียวกันไง
ที่น่าหงุดหงิดที่สุดคือ อีพวกชอบเสี้ยม! ต
