ชมพู่ยืนนิ่งให้ปฐพีกอดอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่จะดิ้นหนีก็สู้แรงไม่ได้ พูดจนปากเปียกปากแฉะว่าให้ปล่อยก็ไม่ได้ผล
เปรี้ยง!!
คนตัวโตสะดุ้ง กอดคนตัวเล็กแน่นเหมือนหาที่พึ่ง ชมพู่กรอกตามองบน นี่อายุจะยี่สิบห้าหรือห้าขวบ
ฝนข้างนอกยังคงตกไม่ลืมหูลืมตา ฟ้าร้องเสียงดังและผ่าเป็นระยะ ๆ ไฟฟ้าก็ยังคงดับสนิท ปฐพีก็เอาแต่กอดเธอไม่ปล่อย
"ฮ้าวววว"
หญิงสาวปิดปากหาว เธอง่วงเพราะเลยเวลานอนมามากแล้ว แต่คุณชายคนนี้ยังกอดเธอเป็นลูกลิงอยู่ได้
"คุณ ฉันง่วงแล้ว ฉันอยากนอน"
"งั้นฉันนอนด้วย"
"จะบ้าเหรอ!"
หญิงสาวถลึงตาใส่
"หญิงชายที่ไม่ใช่ญาติหรือผัวเมียนอนด้วยกันไม่ได้ มันผิดผี"
"ผีอะไร ฉันกลัวผี"
"โอ้ย!"
ชมพู่ปวดหัวตุ๊บ ๆ เหนื่อยใจกับคุณชายเมืองกรุงเหลือเกิน ขี้ขลาดตาขาวอะไรขนาดนี้
สุดท้ายชมพู่ก็ไม่เหลือทางเลือก เธอยอมให้ปฐพีนอนร่วมเตียงด้วยกัน ถือซะว่าถ้าไม่มีใครรู้ก็ถือว่าไม่ผิดผี
สองร่างต่างขน
