คุณชาย&จอมแก่น - บทนำ
673 คำ
"อ๋อ ถูกส่งมาดัดสันดาน"
เพี๊ยะ!!!
"โอ้ย!!! แม่! ตีหนูทำไมอะ!"
"ฉันจะดีดปากแกด้วย ตอนเกิดผีเจาะปากหรือไง พ่นออกมาแต่ละคำ มันน่าหยิกให้เขียวนัก"
"แม่อะ!"
สมรถอนหายใจ ไม่มีวันไหนที่จะไม่เหนื่อยใจเพราะลูกคนนี้
มีลูกคนเดียวแต่เหมือนเลี้ยงลิงสิบตัว
ชมพู่ สาวน้อยตัวเล็กจิ๊ด หน้าหวานผิวขาวเพราะเป็นสาวเหนือโดยแท้ ผมยาวถึงกลางหลังดำขลับ ดวงตากลมโต จมูกโด่งรั้น แก้มป่องสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากสดสีเหมือนทาลิปสติกตลอดเวลา
เห็นแค่หน้า ใคร ๆ เห็นก็พาเอ็นดูมัน
แต่อย่าให้รู้นิสัยเชียว
"มาดัดสันดาน....เอ้ย! มาปรับพฤติกรรม แล้วทำไมต้องให้หนูไปดูแลล่ะ คุณเขาพิการหรือไงแม่"
ดูมัน ปากดีไม่มีใครเกิน สมรนึกอยากจะบีบปากแดง ๆ นั่นสักครั้ง แต่ก็ทำไม่ลง
เพราะหน้าตาน่ารัก ๆ นั่นแหละ เฮ้อ...
"คุณหญิงท่านมีบุญคุณกับแม่ กับแกด้วย ลูกชายเขาต้องมาอยู่ที่นี่หลายเดือน จะให้ปล่อยตามยถากรรมได้ยังไง"
"แม่ไม่กลัวเขาปล้ำหนูหรือ ให้หนูไปอยู่ใกล้ผู้ชายแบบนั้น"
สมรกวาดตามองลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ถ้ามองภายนอกก็กลัวอยู่หรอก แต่แม่ที่รู้นิสัยลูกตัวเองดีกลับส่ายหน้ารัว ๆ
"แม่กลัวแกปล้ำเขามากกว่า"
"แม่!!!"
.
.
สุดท้ายชมพูก็เถียงสู้แม่ไม่ได้ ถึงจะมีพ่อช่วยพูดเพราะหวงลูกสาวยิ่งกว่าใคร แต่อำนาจสูงสุดก็อยู่ที่แม่อยู่ดี
ไม่แฟร์เลย!
ชมพูขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดที่บ้านหลังใหญ่ เธอชะเง้อคอสำรวจอย่างสนอกสนใจ เพิ่งเคยเห็นบ้านใหญ่ขนาดนี้ในอำเภอเล็ก ๆ แบบนี้
ชิ! รวยขนาดนี้ ถึงจะถูกส่งมาดัดสันดานก็สบายอยู่ดี
"สวัสดี"
สาวน้อยตะโกนทักทาย แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา ดวงตากลมกวาดมองรอบบ้าน เห็นรถยนต์คันหรูจอดนิ่งอยู่ไม่ไกล
แปลว่าอยู่บ้าน แต่ทำไมเงียบ
ไม่ใช่ตรอมใจไปแล้วเร๊อะ!
สาวน้อยผู้ไม่เคยกลัวอะไรก้าวขึ้นบนบ้าน ขาเรียวเดินจ้ำ ๆ อย่างไม่หวาดเกรง แม้จะรู้ว่าบ้านหลังนี้มีผู้ชายวัยเจริญพันธุ์อาศัยอยู่ก็ตาม
ลองทำอะไรเธอสิ แม่จะเตะให้เป็นหมันเลยคอยดู
ร่างเล็กจิ๋วเดินดุ้ม ๆ เข้าไปในตัวบ้านไม้สัก ทั้งบ้านเงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ ชมพู่ถือวิสาสะเปิดดูตามห้องต่าง ๆ แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาลูกชายอดีตเจ้านายแม่ สาวน้อยเกือบจะหนีกลับแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงของใครอีกคนตะโกนขึ้นมาดังลั่น
"โจร!!"
"ไหนโจร!!"
ชมพู่ตั้งท่า เตรียมพร้อมต่อสู้กับโจรที่ริอ่านบุกรุกบ้านที่เธอเหยียบอยู่
รู้จักชมพู่น้อยไปแล้ว!
"เธอนั่นแหละโจร!"
อ้าว...
ชมพู่ถอนหายใจสุดเซ็ง นอกจากจะต้องมาดูแลใครก็ไม่รู้แบบนี้แล้ว ยังถูกยัดข้อหาว่าเป็นโจรอีก
"ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!"
"คุณ!!!"
ร่างเล็กกระโดดทีเดียวก็เข้าประชิดตัวชายหนุ่ม มือเล็กพยายามปิดปากที่ร้องตะโกนไม่หยุด ถ้าขืนปล่อยไว้ข้างบ้านคงเรียกตำรวจมาจับเธอแน่ ๆ
"ฉันไม่ใช่โจร"
"อ่อย!!"
"ไม่ได้มาอ่อยคุณด้วย!!"
"อ่อย ๆ ๆ ๆ"
ร่างใหญ่ดิ้นขลุกขลัก แรงที่มีมากกว่าทำให้หลุดจากคนตัวเล็กอย่างง่ายดาย เขาไม่คิดสนใจโจรสาว ตั้งท่าได้ก็เตรียมวิ่งหนี
ชมพู่ทำอะไรไม่ถูก เธอรู้แค่ว่าถ้าปล่อยไอ้บ้านี่ไปต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ๆ ไวกว่าความคิด ชมพู่เอื้อมมือไปดึงชายหนุ่มไว้ แต่เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวอีกฝ่ายมีแค่ผ้าขนหนู สิ่งที่สาวน้อยจับได้จึงมีแค่นั้น...
พรึ่บ!
"เฮ้ย!!"
"โอ้ววววว นั่นมัน...ช้างน้อย"
- ผู้เขียน
