24
ผู้เป็นมารดาร่ำไห้แทบขาดใจมองโอรสที่สิ้นใจคาอ้อมแขนน้ำตาเม็ดใสร่วงหล่นบนใบหน้าหมดจด
"เริ่นเอ๋อร์! อย่าทิ้งแม่ไป!"
องค์ฮ่องเต้แม้มิได้มีความผูกพันธ์กับโอรสองค์โตมากนักเเต่เมื่อเห็นเขาจากไปต่อหน้าต่อตาก็มิอาจฝืนยืนมั่นคงได้ นับแต่เล็กจนโตเหยียนเริ่นโตขึ้นมาในความดูแลของหนิวฮองเฮาซึ่งแต่เดิมเป็นเพียงสนมเล็กๆแต่เพราะบิดานั้นมีความดีความชอบทำประโยชน์ครั้งใหญ่แก่ราชสำนักลำดับขั้นนางจึงเลื่อนขึ้นมาจนกระทั่งได้ยืนหยัดเป็นมารดาแผ่นดินนานหลายปี และเหยียนเริ่นซึ่งเป็นโอรสคนแรกจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท
"...เหยียนเริ่นลูกแม่" นางยังคงกอดร่างไร้วิญญาณของบุตรชายพึมพำแววตาเหม่อลอยคล้ายสติเลอะเลือนหลุดหาย เหยียนเป่ายืนนิ่งไร้เรี่ยวแรงก้มมองด้ามกระบี่ของตนที่ยังคาอยู่กลางลำตัวพี่ชายด้วยความรู้สึกเสียใจสิ้นหวังที่ยืดยื้อชีวิตที่ดับสลายให้กลับคืนมา
คุกหลวงในยามนี้คับคั่งไปด้วยสายเลือดสกุลห
