บทที่ 07 เมียกู
1486 คำ
"เอมมีอะไรหรือเปล่า เรื่องที่จะคุยกับบอสซีเรียสขนาดนั้นเลยเหรอ" บอสถามฉัน คงเห็นว่าฉันหน้านิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่หยอกล้อเหมือนปกติ
"แล้วบอสไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าล่ะ" เย็นไว้ชะเอม ฉันพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้ใจเย็นๆ
"ไม่มี เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด" บอสเงียบสักพักแล้วค่อยตอบคำถามฉัน ไม่ยอมรับง่ายๆสินะ
"บอสมีอะไรจะบอกเค้าหรือเปล่า" ฉันพูดเปิดโอกาสให้บอสพูดสิ่งที่ฉันเห็นเมื่อคืนมา ฉันอยากให้บอสยอมรับเองมากกว่า
"ไม่มีนะ ทำไมเอมถามเค้าแปลกๆจัง" บอสหลบสายตาฉัน แล้วพูดประโยคนั้นออกมา ถึงขนาดนี้ยังไม่ยอมรับสินะ มีใครบ้างที่ทำแล้วยอมรับความผิดของตัวเอง ถึงจะมีแต่คงไม่ใช่บอส "หรือว่าเอมโกรธที่เค้าไม่รับสายเมื่อคืนเหรอ เค้าขอโทษนะ เค้าทำรายงานจริงๆ" ผู้ชายคนนี้ใช้คำว่าขอโทษเปลืองมากจริงๆ ขอโทษๆๆๆ แต่ไม่เคยปรับปรุงตัวสักครั้ง ไม่เคยทำอะไรเพื่อฉันสักครั้งเลย ทุกครั้งก็จะเป็นฉันที่โทรหา นัดเจอ ช่วยเหลือ แต่ฉันไม่เคยได้รับมันเลย
"ปกติเอมเคยโกรธบอสเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ" ฉันถามบอสเพราะทุกครั้งฉันจะเข้าใจบอสตลอด ฉันแค่น้อยใจกับตัวเองแค่นั้นแต่ฉันไม่เคยแสดงออกไป
บอสเงียบแล้วหลบตาฉันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
"นานแค่ไหนแล้ว" ฉันถามอีกเพื่อให้บอสยอมรับความจริง
"อะไรวะเอม เค้าไม่เข้าใจ" เริ่มหงุดหงิดแล้ว ตอบคำถามฉันไม่ได้ถึงต้องหงุดหงิดกลบเกลื่อน เก่งจริงๆผู้ชายคนนี้
"เมื่อคืนเค้าไปผับพ่อจ๋ามา บอสรู้จักผับนั้นมั้ย" เจอประโยคนี้ของฉันเข้าไปแล้ว ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายคนนี้จะยังหน้าด้านทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกมั้ย
"รู้จักสิ ทำไม" เหอะะะะ! ! ! ยังไม่พูดออกมาอีก ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
"บอกมาเถอะ เค้าเห็นหมดแล้วว่าบอสทำอะไรกับเค้าบ้าง" ฉันทนไม่ไหวแล้วในเมื่อบอสไม่พูดฉันก็จะพูดเอง "นานแค่ไหนแล้ว" ฉันถามต่ออย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าบอสเงียบ ฉันพยายามนิ่งและใจเย็น
"ตั้งแต่เข้ามหาลัย" ตั้งแต่แยกกันแล้วสินะ เจ็บดีหนิ ฉันเชื่อแล้วว่าระยะทางพิสูจน์ความรัก ประโยคนี้มันคือเรื่องจริง
"ทำไมไม่บอกฉัน ทำไมต้องให้ฉันรู้เอง สนุกเหรอปั่นหัวฉันขนาดนี้ เห็นฉันเป็นอะไรอะ ของตายเหรอที่ทำอะไรฉันก็ได้แต่ฉันก็ไม่ไปไหนยังโง่อยู่กับนายตลอด ฉันพยายามมากแค่ไหนที่จะประคองความรักของเราให้มันรอด แต่นายทำมันพัง นายมันเฮงซวย" ฉันร่ายยาวพูดทุกอย่างที่ฉันอยากถาม พร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามที่มันควรเลิกใช้ไปตั้งนานแล้ว ฉันไม่ร้องไห้แล้วนะ ที่ฉันร้องไห้เมื่อคืนฉันว่าฉันพอแล้วกับผู้ชายคนนี้
"ก็ไม่ได้บอกให้พยายามหนิ" โอโห ไม่น่าเชื่อว่าประโยคนี้จะออกมาจากปากที่ผู้ชายที่ฉันรักมาก คนที่ฉันทุ่มเท เหมือนเอามีดมาแทงฉันเลย เจ็บดีนะ ฉันยิ้มให้กับผู้ชายเฮงซวยคนนี้ ยิ้มที่ตัวเองเห็นทาสแท้ของมัน ฉันทนคบกับมันมาได้ยังไงตั้ง 4 ปี 4 ปีที่ฉันพยายามอยู่คนเดียว ฉันช่วยมันทุกอย่าง นี่เหรอผลตอบแทนของฉัน
"บอสสส ออกมาไม่บอกเนตรเลย เนตรว่าแล้วว่าบอสต้องมาที่นี้ อ้าวแฟนเก่าบอสหนิ อืมมม จืดชืดเหมือนที่บอสบอกจริงด้วย" ผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกับกอดแขนบอสไว้ แล้วมองฉันด้วยสายตายเหยียดๆ รู้ว่าเขามีแฟนแล้วก็ยังจะคบ หึ หน้าด้านทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง เหมาะสมกันแล้วแหละ
"เหมาะสมกันดีหนิ" ฉันพูดแล้วยิ้มมุมปาก มองด้วยสายตาเหยียดกลับให้ทั้งสองคน
"กรี๊ดดดดดด แกทำบ้าอะไรเนี้ยยย" ยัยผีเนตรกรี๊ดเมื่อฉันเอาน้ำเปล่าสาดใส่ทั้งสองคน
"ล้างความเน่าออกจากร่างกายบ้าง แต่ฉันว่าน้ำแค่นี้คงไม่พอหรอก หึ" ฉันพูดพร้อมกับส่งเสียงหึ ในลำคอด้วยท่าทีที่เหนือกว่า จังหวะนี้ชะเอมไม่กลัวอะไรแล้ว คนแบบมันสองคนต้องโดนแบบนี้แหละ
"มันไม่เกินไปหน่อยเหรอวะ" บอสพูดพร้อมเดินเข้ามาหาฉัน ผลักฉันด้วยอารมณ์โมโหสุดฤทธิ์ แต่ฉันโชคดีที่มีคนรับฉันไว้ทัน
"มึงทำอะไร" คนที่ช่วยฉันพูดขึ้นมา ฉันจึงเงยหน้ามองคนที่ช่วยฉันไว้ ถึงกับต้องตกใจเพราะคนที่มาช่วยฉันคือ
"พี่เอิร์ธ" ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ ใช่ เขาช่วยฉันไม่ให้ล้ม เขามาได้ยังไง เขามาตอนไหน พี่เอิร์ธประคองให้ฉันยืนทรงตัวให้ตรงแล้วหันกลับไปมองบอส
"กูถามว่ามึงทำเหี้ยไร" พี่เอิร์ธพูดกับบอสด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งๆ น่ากลัวชะมัดเลย
"แล้วมึงเป็นใคร เสือกอะไรด้วย" บอสตอบพี่เอิร์ธพร้อมกันมองหน้ากัน เหมือนกำลังเล่นสงครามประสาทกัน ฉันได้แต่มองสองคนนิ่งๆ
"เอมเป็นเมียกู ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้" เดี่ยวนะ ฉันถึงกับตาโตกับประโยคที่พี่เอิร์ธพูดออกมา อะไรของเขาเนี้ย ฉันไปเป็นเมียเขาเมื่อไหร่
"ที่แท้ที่ไม่ยอมกู ก็เพราะแบบนี้นี่เอง หึ เธอมันก็ไม่ต่างจากฉันหรอก" ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นแฟนของฉันพูดประโยคที่น่ารังเกียจออกมาด้วยสายตาเหยียดฉัน แล้วมองมาทางฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่เอิร์ธ
พลั๊กก จบประโยคที่น่ารังเกียจนั้นพี่เอิร์ธก็ต่อยบอสไปอีกครั้ง "อย่าเอาเอมไปเทียบกับมึง แล้วก็เลิกยุ่งกับเมียกู อย่าหาว่ากูไม่เตือน" จากนั้นก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของยัยผีเนตรตามมา พี่เอิร์ธพูดจบก็จับมือฉันลากออกมาจากร้าน
"พี่ทำบ้าอะไรของพี่เนี้ย เมียอะไรของพี่ ปล่อยเอมนะ" ฉันสะบัดแขนออกจากมือพี่เอิร์ธเมื่อออกมาจากร้าน ยังเคืองกับคำว่าเมียไม่หายเลย
"เธอพูดกับคนที่ช่วยเธอไว้แบบนี้เหรอ" ช่วยก็ส่วนช่วยสิ แต่ก็ไม่เห็นต้องบอกว่าฉันเป็นเมียเขาเลย
"ขอบคุณ แต่พี่ไม่เห็นต้องบอกว่าเอมเป็นเมียพี่นี่ เหตุผลอื่นไม่มีแล้วหรือไง" ฉันขอบคุณพี่เขาแบบไม่เต็มใจ พลางทำหน้าดุใส่พี่เขา พี่เอิร์ธยักไหล่แล้วเดินออกยิ้มออกไปเลย อะไรวะคิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป คนหรือผีเนี้ย
Part Earth
สวัสดีครับทุกคน ได้คุยกันสักทีนะครับ ผมเอิร์ธ พงพัฒน์ ไพบูลย์ศาล รูปหล่อ พ่อรวย xวยใหญ่ ผมไม่ได้พูดเองนะครับ เพื่อนผมมันพูดให้ผมฟังอีกที นิสัยผมเป็นคนเงียบๆ พูดเท่าที่จำเป็น บ้านผมรวยครับมีธุรกิจหลายอย่าง แต่ผมยังเรียนไม่จบป๊าเลยให้ผมดูแลแค่ผับอย่างเดียวไปก่อนตอนนี้
เหตุการณ์เมื่อกี้จะว่าบังเอิญก็ไม่ใช่สะทุกอย่างหรอกครับ ผมมาที่นี่เพราะพ่อกับแม่ผมพักอยู่จังหวัดนี้ ช่วงปิดเทอมผมเลยมาเยี่ยมท่าน ผมแวะจอดแถวนี้เพราะจะเดินไปซื้อของฝากให้ท่าน แต่บังเอิญไปเห็นชะเอมเดินผ่านผมจะเข้าไปที่ร้าน aaa ผมเลยเดินตามเธอ เพื่อจะดูให้แน่ใจว่าใช่เธอมั้ย แล้วมันก็ใช่จริงครับ สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
เธอเข้าไปนั่งสักพักก็มีผู้ชายคนนึงหน้าตางั้นๆแหละ เดินมานั่งตรงข้ามเธอ นี้สินะแฟนของเธอ ผมว่าผมหล่อกว่าเยอะ เห็นเธอคุยอะไรไม่รู้ หน้าตาซีเรียส ผมไม่ได้ฟังนะครับผมมีมารยาทพอ ผมที่กำลังจะเดินออกไปเพราะมันคิดได้ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับผมแต่ดันไปเห็นผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปหาชะเอมเหมือนจะทำอะไรเธอ ผมเลยวิ่งเข้าไปช่วยไว้ ก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นเลยครับที่ผมพูดว่าเมีย
เพราะการที่คนนึงเข้าไปขัดแบบนั้นถ้าผมบอกว่าคนรู้จักผมก็โดนด่าว่าเสือกเรื่องเขาสิครับ เหตุผลผมพอใช้ได้มั้ยครับ ฮ่าาาๆ
- ผู้เขียน
