มลชนกยังคงนั่งซึมอยู่ตรงที่เดิม แม้ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย แต่เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ถึงแม้จะปลอบใจตัวเองว่าการบอกรักครั้งนี้ไม่ได้คาดหวังก็เถอะ มันก็ต้องหวังอยู่แล้วนั่นแหละ เธอคงต้องกลับมาคิดทบทวนตัวเองใหม่เสียแล้ว ว่าต้องทำอย่างไร หากได้จากกันไป ความรักที่มีอาจจะลืมเลือนได้ แต่ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายนัก ขังเธอไว้ ทั้งๆที่หัวใจของเขาไม่มีเธอเลยสักน้อยนิดน่ะหรือ? เห็นแก่ตัวเกินไปแล้วนะ เฟอร์ดาโร่
“อะแฮ่ม มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับคุณ มอลลี่”
มลชนกไม่ได้เหม่อเลยเกินเหตุพอที่จะไม่ทราบว่ามีคนเดินเข้ามาหาเธอ เธอได้ยินเสียงฝีเท้า หรือแม้แต่กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นเอาเสียเลย ซ้ำยังปนกับกลิ่นเหล้าและบุหรี่โชยมาขนาดนี้
“ถ้าจะชอบโผล่มาให้ฉันตกใจแบบนี้ละก็ ฉันจะไม่กลัวแล้วนะ” มลชนกหันขวับไปมองพอลด้วยสายตาจริงจัง เมื่อพอลโผล่หน้าเข้าใกล้ใบหน้าเธอจนแก้มเกือบจะชนกันแล้ว
“โอเคๆ งั้นผมจะไม่กวนประสาทแล
