บทที่ 2
1196 คำ
“นารากลับไปอยุธยาฯ ได้แล้ว ไม่ต้องมาสนใจปัญหาของพี่หรอก พี่จะแก้ไขปัญหาของพี่เอง บางที...บางที...พี่อาจจะทำแท้ง...”
นาราภัทรรู้สึกราวกับถูกทุบหัวด้วยค้อนอันใหญ่โตกับคำพูดในประโยคท้ายของพี่สาว หญิงสาวเบิกตาโตจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ทวนคำพูดเสียงดังลั่นห้อง
“ทำแท้ง!”
นิลนาราสะอื้นฮักจนตัวสั่นโยน พยักหน้ารับคำ แล้วจึงเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา “ใช่...นาราเป็นคนสุดท้ายที่จะช่วยพี่ได้ แต่ถ้านาราใจจืดใจดำ ไม่ยอมช่วยพี่...พี่ก็คงจะต้องทำแท้ง”
“อะไรกันคะ นารางงไปหมดแล้ว” นาราภัทรผุดลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปเดินมาอยู่หน้ามารดากับพี่สาว ก่อนจะออกคำสั่งกับพี่สาวผู้อ่อนแอต่อ
“พี่เพิร์ล! เล่ามาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมๆ พี่ถึงท้อง” คนเป็นน้องมึนงงอย่างหนัก จนตั้งคำถามโง่ๆ กับพี่สาว
นิลนาราลอบมองมารดาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยใบหน้าที่นองไปด้วยหยาดน้ำตามองดูน้องสาว แล้วขอคำสัญญาจากอีกฝ่าย
“รับปากกับพี่ก่อน ว่าจะช่วยพี่ แล้วพี่จะเล่าความจริงให้นาราฟังทั้งหมด”
“ก็ได้ค่ะ นารารับปากว่าจะช่วยพี่เพิร์ล คราวนี้พี่เพิร์ลจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้นาราฟังได้หรือยังคะ”
นาราภัทรจำต้องรับปากกับพี่สาวในที่สุด ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าตนเองจะสามารถช่วยพี่สาวได้หรือเปล่า ขณะเดียวกันก็รู้สึกเป็นกังวลอยู่ลึกๆ เพราะกลัวว่าเรื่องที่พี่สาวกำลังจะเอ่ยปากขอร้องนั้น จะเหลือบ่ากว่าแรงที่เธอจะช่วยได้
หากนาราภัทรก็จำต้องละทิ้งความกังวลใจไปชั่วครู่ อีกทั้งยังสังเกตและคอยจับจ้องใบหน้าของคนเป็นพี่ดีๆ หญิงสาวจะเห็นว่ามีรอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปาก ขณะที่เธอได้ตกปากรับคำว่าจะช่วยเหลือ
นิลนารายกมือปาดน้ำตาให้เหือดแห้ง ทว่ายังคงเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาขณะขอความเห็นใจและขอความช่วยเหลือจากน้องสาว
“นาราจำตอนที่พี่ไปเรียนต่อโทที่อิตาลีได้ไหมจ้ะ”
“ค่ะ นาราจำได้ค่ะ พี่เพิร์ลเพิ่งกลับมาจากอิตาลีได้ไม่ถึงปี แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับที่พี่เพิร์ล เอ่อ...ทะ...ท้องล่ะคะ” นาราภัทรเอ่ยถามไม่เต็มเสียงนักในท้ายประโยค เพราะเกรงว่าคำถามของเธอจะทำให้พี่สาวโกรธเคืองและกระทบกระเทือนจิตใจ
นิลนาราสูดสะอื้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยพูดต่อด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เช่นเคย “ตอนเรียนอยู่ที่อิตาลี มีผู้ชายคนหนึ่งมาตามตื้อพี่ คอยตอแยพี่ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น”
“พี่เพิร์ลไม่ได้รักเขาหรือคะ”
“ไม่จ้ะ พี่ไม่เคยรักเขา แต่เขารักพี่มาก คอยตามตื้อเช้าเย็น จะพาพี่ออกไปกินข้าว ไปดูหนังให้ได้ พี่ไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขา จึงต้องพยายามหลบหน้า บางวันเขาก็มาเฝ้าถึงหอพัก ทำให้พี่ต้องอดข้าวเพราะออกจากหอพักไม่ได้”
“แบบนี้เขาไม่เรียกว่าหลงรักแล้วค่ะ เขาเรียกว่าคลั่งรักมากกว่า” นาราภัทรตำหนิผู้ชายคนที่เธอไม่เคยเห็นหน้า ไม่แม้แต่รู้จักชื่อของอีกฝ่ายด้วยซ้ำไป
นิลนาราพยักหน้า ตีหน้าเศร้า ขณะบอกเล่าน้องสาวต่อ “พี่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะคลั่งพี่มาก พอมาหลังๆ เริ่มหนักกว่าเดิม เขาส่งลูกน้องคอยติดตามความเคลื่อนไหวของพี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าเห็นพี่เดินกับผู้ชายคนไหน เขาก็จะทำร้ายผู้ชายคนนั้นทันที”
“ป่าเถื่อนที่สุด ทำไมเขาต้องหึงหวงพี่เพิร์ลมากถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่พี่เพิร์ลไม่ได้เป็นแฟนกับเขาสักหน่อย”
นาราภัทรต่อว่าด้วยความโมโห ขณะเดียวกันก็นึกภาพของผู้ชายคนนี้อยู่ในใจว่า จะต้องมีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ถึงไม่มีคนรักจนต้องมาคอยตามตื้อขอความรักจากพี่สาวของเธอ
“ใช่แล้วนารา ริคคาร์โด้เป็นผู้ชายที่น่ากลัว และมีอำนาจมาก” นิลนาราเพิ่มความเกลียดชังที่มีต่อผู้ชายคนนี้ให้กับนาราภัทรมากกว่าเดิม
“อ้อ...ชื่อริคคาร์โด้”
นาราภัทรพยักหน้างึกๆ เรียกชื่อหนุ่มอัซซูรี (Azzurri) ด้วยน้ำเสียงเกลียดชังอย่างเต็มที่ และไม่ใช่แค่น้ำเสียงเท่านั้นที่เอ่ยเรียกอย่างจงชัง ดวงตากลมโตยังเผยความเกลียดชังให้เห็นอีกด้วย
“พอถูกตามตื้อมากๆ พี่เพิร์ลทำยังไงคะ เพื่อกันเขาออกไปจากชีวิตของพี่เพิร์ล”
“ริคคาร์โด้ขอหมั้นกับพี่ และพี่ก็รับหมั้นเขาจ้ะ นารา”
“ห๊า!” คำตอบของพี่สาว ทำเอานาราภัทรต้องร้องเสียงหลง รีบเอ่ยถามซ้ำราวกับได้ยินไม่ชัด “พี่เพิร์ลหมั้นกับนายริคคาร์โด้?”
“ใช่จ้ะนารา พี่รับหมั้นกับริคคาร์โด้”
“โอ๊ย...อะไรกันคะ นารางงไปหมดแล้ว เมื่อสักครู่พี่เพิร์ลพูดเองนี่คะว่าไม่ชอบหมอนั่น แล้วจู่ๆ ทำไมถึงบอกกับนาราว่ารับหมั้นกับเขาล่ะคะ” นาราภัทรงุนงงยิ่งกว่าไก่ตาแตก
นิลนาราตีหน้าเศร้าๆ ยกมือปาดน้ำตา ต่อว่าตัวเองที่แสนโง่เขลากับการตัดสินใจทำเช่นนั้น
“พี่รำคาญที่ริคคาร์โด้คอยตามตื้อตลอดเวลา พี่เลยขอคุยกับเขาตรงๆ เขาเสนอเงื่อนไขว่าถ้ายอมไปกับกินข้าวกับเขาแค่วันละมื้อ และยอมรับหมั้น เขาจะเลิกส่งคนคอยติดตามและจะมาหาแค่วันละครั้งตอนมารับพี่ไปกินข้าวด้วยกันเท่านั้น พี่จึงตอบตกลงรับหมั้นกับเขา เพราะมันทำให้พี่มีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง และพี่คิดว่าอีกไม่เกินเดือนสองเดือน ริคคาร์โด้คงเลิกคลั่งพี่ พอพี่เรียนจบและกลับประเทศไทย เราก็คงจบกันแค่นั้น ไม่มีปัญหาอะไร แต่...แต่...”
พอพูดถึงตอนท้าย จู่ๆ น้ำเสียงก็ขาดหายไป นิลนาราก็สั่งให้น้ำตาร่วงเผาะเป็นเตาเผา สะอึกสะอื้นร้องไห้เสียงดัง ทำเอาผู้เป็นน้องสาวตกใจ รีบเอ่ยถามเสียงร้อนรน
“เกิดอะไรขึ้นคะ นายริคคาร์โด้ทำร้ายพี่เพิร์ลหรือคะ บอกนารามาเร็วๆ สิ”
“ก็ไม่เชิงทำร้ายหรอกนารา” นิลนาราแบ่งรับแบ่งสู้ พลางเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาให้น้องสาวฟัง “พี่กลับมาเมืองไทยเกือบปีแล้ว พี่คิดว่าป่านนี้ริคคาร์โด้คงมีผู้หญิงคนใหม่ คงแต่งงานมีลูกเป็นพรวน และก็ลืมเรื่องที่หมั้นกับพี่แล้ว แต่...ริคคาร์โด้ยังจำเรื่องการหมั้นได้เป็นอย่างดี เขาโทร.มาหาพี่เมื่อสองวันก่อน เตือนให้กลับไปอิตาลีเพื่อเป็นเมียน้อยของเขา...”
- ผู้เขียน
