EP.8 งานเต้นรำ
1117 คำ
EP.8 งานเต้นรำ
“อย่ามาปากดีหน่อยเลย ไม่มีน้ำยาก็บอกมาเถอะว่ะ” ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับไปยังจุดเดิม เป็นอันว่าคำพูดของธัญธรณ์เป็นแค่เพียงราคาคุยเท่านั้น เพื่อนคนอื่นๆ ก็พากันหัวเราะแล้วเดินกลับไป ธัญธรณ์หมดสนุก ปาร์ตี้ไฮโซที่ทำให้เขาขายหน้าตั้งแต่เพิ่งเริ่มงานแบบนี้ เขาไม่คิดอยู่ต่อให้อับอายยิ่งขึ้นไปอีกหรอก
“เพชรไพลิน ฉันอยากรู้นักว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ร่ำรวยมาจากไหนกันถึงได้เย่อหยิ่งนัก” ผู้ไม่เคยแพ้ถึงกับผูกใจเจ็บ เหลียวมองร่างบางที่เต้นรำกับชีคหนุ่มอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ เธอกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งงานเพราะได้เต้นรำกับชีคหนุ่ม เจ้าของงานปาร์ตี้แล้วยังเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้อีกด้วย
“ขอบคุณนะคะท่านชีค” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเขาแผ่วเบา เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ เมื่อมือหนาข้างหนึ่งโอบกระชับเอวบางเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างกุมมือของเธอแนบแน่น นับเป็นครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดผู้ชายถึงขนาดแตะเนื้อต้องตัว ทั้งยังใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย
“ขอบคุณฉันเรื่องอะไรกัน” เขาย้อนถามกลับไป ขณะที่มือหนากระชับเอวบางเข้าหาเขา
เพชรไพลินมิได้ขัดขืน ยามนี้เธอกลายเป็นเพียงตุ๊กตาชักใย ด้วยไร้เรี่ยวแรงที่จะทัดทานเสน่ห์อันเหลือร้ายของชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำผึ้งผู้นี้
“ก็...” หญิงสาวกระดากอายที่พูดออกไป เพราะหากเขาไม่ได้เข้ามาช่วยเธอจากธัญธรณ์ จะกลายเป็นว่าเธอคิดเข้าข้างตัวเอง
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพราะฉันจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนได้ใกล้ชิดเธอทั้งนั้น...เพชรไพลิน” ดวงตาคมมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่ช้อนมองเขาด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าชีคหนุ่มจะพูดออกมาเช่นนั้น
“ถ้าทำได้ ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนคุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ อยากให้คืนนี้เป็นคืนที่มีเพียงฉันกับเธอเท่านั้น เธอจะว่าอย่างไรเพชรไพลิน อยากเต้นรำกับฉันทั้งคืนหรือเปล่า” ชายหนุ่มโน้มหน้าลงมาใกล้ อีกไม่ถึงคืบปลายจมูกโด่งของชีคหนุ่มก็จะสัมผัสกับปลายจมูกของเธอ
หญิงสาวหลุบตาลงต่ำเหลือบมองริมฝีปากหนาหยักได้รูป คางตัดมีหนวดเคราขึ้นช่วยเสริมให้ใบหน้าของเขาดูคมเข้ม ไม่แปลกเลย...ว่าทำไมสาวๆ ค่อนประเทศถึงใจละลายกับผู้ชายคนนี้
“รองเท้าส้นสูงมาก ดิฉันคงเต้นรำทั้งคืนไม่ไหวหรอกค่ะ”
คำตอบของหญิงสาวทำให้ชีคหนุ่มทำหน้าอึ้งไปหลายอึดใจก่อนจะหัวเราะออกมาในที่สุด เธอแสนซื่อหรือว่ามีอารมณ์ขันกันแน่ แต่ถ้าให้เขาเดา เขาเห็นว่าจะเป็นอย่างแรกอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะคนตัวเล็กกำลังมองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“ขำอะไรหรือคะท่านชีค” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจ กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นแรง ผู้ชายตรงหน้ายิ้มและหัวเราะได้อย่างมีเสน่ห์ แต่เหตุใดเขาจึงชอบทำหน้าเคร่งขรึมอยู่เป็นนิจ
“ไม่มีอะไรหรอก จริงอย่างที่เธอว่าให้เต้นรำทั้งคืนคงจะเหนื่อย ถ้าอย่างนั้นเราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหม” ชีคหนุ่มเอ่ยชวนหญิงสาวออกจากงานเลี้ยงเสียดื้อๆ ไม่ทันที่หญิงสาวจะคิดหาคำตอบเขาก็จูงมือเธอเดินออกจากฟลอร์เต้นรำเสียแล้ว
ชีคหนุ่มพูดเป็นภาษาอาหรับกับชายใส่สูทสีดำที่เดาว่าคงเป็นองครักษ์ของเขานั่นเอง ไม่นานรถมาเซราติคันหรูก็แล่นมาจอดหน้าโรงแรม หญิงสาวซึ่งยังยืนงงอยู่พอจะได้สติขึ้นมาบ้างจึงเอ่ยท้วงขึ้น
“ท่านชีคจะพาดิฉันไปไหนหรือคะ”
“ไปหาที่นั่งคุยกัน เธอจะได้ไม่เมื่อยเท้าอย่างไรล่ะ” เขาหันมาตอบเธอแล้วยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูง
เพชรไพลินหน้าแดงก่ำ จะปฏิเสธได้อย่างไรล่ะในเมื่อหัวใจของเธอมันวิ่งตามเข้าไปเสียแล้ว หญิงสาวขึ้นนั่งข้างคนขับ
ชีคมุซตาฮ์ซานขับรถด้วยตนเอง เขาขับไปช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบ พลางเหลือบตามองร่างบางที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง แทบไม่ยอมหันกลับมามองเขา จะด้วยเขินอาย หรือไม่ชอบหน้าเขา ชีคหนุ่มก็ยากที่จะหยั่งรู้
คนตัวเล็กนั่งนิ่ง ทว่าหัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าชีคมุซตาฮ์ซานทอดสายตามองเธอเป็นระยะ เขาใจร้ายมาก...นี่คิดว่าจะมองเธอให้ละลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟไปเลยหรืออย่างไรกัน
รถมาเซราติสีดำแล่นมาจอดที่ท่าน้ำติดแม่น้ำเจ้าพระยา ชีคหนุ่มลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้หญิงสาว เมื่อเธอลงจากรถแล้วจึงมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย มองลึกเข้าไปมีบ้านเดี่ยวหลังเล็กปิดไฟมืดไว้แสดงชัดว่าไม่มีคนอยู่ ทว่าสนามโล่งกลับบ่งชัดว่าที่นี่ไม่ได้ถูกปล่อยให้รกร้างแต่มีคนคอยดูแลอย่างเอาใจใส่
ชีคมุซตาฮ์ซานจูงมือหญิงสาวไปที่ศาลาสีขาวริมน้ำ เอื้อมมือไปกดสวิสต์ไฟที่ข้างเสา แสงไฟสีส้มดวงเล็กๆ สว่างขึ้นพร้อมๆ กันหลายจุดทำให้ศาลาที่ดูมืดทึบเมื่อครู่สว่างไสวขึ้น
“ฉันเพิ่งซื้อบ้านหลังนี้เอาไว้ เพราะเห็นว่ามันน่ารักดี แต่หลักๆ ที่ชอบก็คือศาลาริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศเงียบสงบที่แทบหาไม่ได้อีกแล้ว ฉันพาเธอมาที่นี่เพราะอยากชวนเธอมานั่งชมจันทร์ริมแม่น้ำ จะพาไปที่อื่นคนก็พลุกพล่านจนเกินไป ดูไม่เป็นส่วนตัว” เขาอธิบายด้วยท่วงท่าสบายๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาวที่สร้างติดกับศาลาริมน้ำ หญิงสาวไม่ได้นั่งแต่กลับมองหน้าชายหนุ่มอย่างจับผิด
ชีคหนุ่มอมยิ้ม สายตาหวาดระแวงของเธอทำให้เขาเดาได้โดยง่ายว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่ต้องกลัว ถึงแม้ว่าที่นี่จะค่อนข้างเปลี่ยว แต่ฉันสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่าจะไม่รังแกเธอ” ชีคหนุ่มยื่นมือไปให้หญิงสาว
- ผู้เขียน
