รัก...ร้าย
2521 คำ
สาวใช้ของเหอซ่างเซี่ยน คุกเข่าข้วางทางไว้ หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีเรื่องสำคัญที่นายหญิงชายาเอกไม่กล้าบอกกับท่าน”
หวาเซียงอ๋องทรุดกายลงกับเก้าอี้นั่งบัดนี้เขารู้แล้วว่าซ่างเซี่ยนรักเขาหวังดีกับเขาเพียงใดเมื่อฟัง ที่สาวใช้พูดจบลง
“เจ้ากลับไปดูแลพระชายาให้ดี ห่มผ้าให้นาง อย่าให้ต้องไอเย็น”
“ท่านอ๋องอย่าบอกนะว่าท่านจะยังคงไปหาชายารองอีก”
“ข้าเพียงแค่อยากนั่งอยู่ที่นี่อีกสักพัก”แววตาเศร้าสร้อย ค่ำคืนนี้อีกยาวนานเขาจะข่มตาหลับได้อย่างไรยกสุราขึ้น กระดกจนหมดเหยือกก่อนจะปามันลงกับพื้น
“เสี่ยวกุนยกสุรามาอีก”เสี่ยวกุนยกไหสุรามาวางตรงหน้า
“ท่านอ๋องท่านมีเรื่องใดเป็นกังวล”โบกมือว่าเขายังอยากจะพูดถึงมัน
“ท่านอ่องอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี”
“ช่างมัน ข้าอยากจะตายไปเสียตอนนี้เลยยิ่งดี”ยกสุราขึ้นดื่ม
“ยกไหสุรามาอีกเสี่ยวกุน”เสี่ยวกุนส่ายหน้าไปมา รีบไปยกสุรามาอีก
“บางอย่างทิ้งมันไว้ข้างหลังแล้วเดินหน้าต่อจึงจะดี บางอย่างหากจมอยู่กับมันยิ่งทำให้ทดท้อ”ลุกขึ้นจากแท่นนั่งเดินโซเซ เสี่ยวกุนมาพยุงแต่เขากับปัดมือเสี่ยวกุนออกเดินไปที่ห้องของเหอซ่างเซี่ยน เปิดประตูออกยืนนิ่งมองใบหน้างดงามทว่าซีดขาวของเหอซ่างเซี่ยนที่หลับตานอนนิ่ง บางครั้งก็ไอถี่ๆ สองสามครั้งบางครั้งก็หอบเหนื่อย หวาเซียงอ๋องสอดกายไปในผ้าห่ม นอนตะแคงกอดร่างบางเย็นชืดไว้แนบอก
“ท่านพี่ท่านไปหานางมาแล้วใช่ไหม”หวาเซียงอ๋องพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะกอดรวบร่างบางแนบอกแน่นกว่าเดิม
“ข้าไม่ได้ต้องการนาง”เหอซ่างเซี่ยนยิ้ม
“ท่านยังไม่ได้ให้นางอุ่นเตียงใช่ไหม ข้านึกแล้วเชียว ท่านเอาเข้าจริงก็ไม่กล้า”ยิ้ม สว่างสดใส หวาเซียงอ๋องยิ้มตาม ทว่ากลับหันหน้าซ่อนหยาดน้ำตาไว้
“เจ้าต้องคอยช่วยข้า อย่าเพิ่งถอดใจเสียล่ะคงใช้เวลานานหน่อยกว่าข้า...จะชอบนาง”กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอช้าๆ
“ท่านอ๋องต้องเปิดใจ ข้าจะทำให้ดีที่สุดต่อจากนี้”ไอถี่ๆ หวาเซียงอ๋องหลับตาไล่หยาดน้ำตา
ร่างสูง ก้าวเข้าไปในห้องของอู่หงถิงกระซากแขนให้ลุกขึ้นจากแท่นนอน
“ข้าให้โอกาสเจ้ามาหลายวันแล้วยังฆ่าหวาเซียงอ๋องไม่ได้อีกหรือ”อู่หงถิงยกมือขึ้นประนมตรงหน้าส่งภาษามือบอกว่าตัวเองพยายามแล้ว
“เจ้าใช้แจกันทุบหัวเขาบางทีเขาอาจตาย หากเจ้าออกมาแรงมากอีกหน่อยข้าจะถือว่าเจ้าพยายามแล้ว แม่กับน้องของเจ้าตอนนี้ปลอดภัยดี ข้าเบื่อจะดูแลแล้ว”อู่หงถิงส่ายหน้าไปมาส่งภาษามือว่าอย่าเพิ่งทำอะไรพวกเขา
“อยู่ที่ความสามารถของเจ้า หาหลักฐานในมือของหวาเซียงอ๋องเรื่อง หวาจิ้งอ๋องยักยอกเงินในคลัง มาให้ข้าอีกสามวันข้าจะมารับไป หากข้าไม่มาเจ้าออกไปที่นี่”อู่หงถิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งภาษามือว่าแล้วจะปล่อยแม่กับน้องไหม
“เจ้ายังฆ่าหวาเซียงอ๋องไม่ได้ ข้าก็คงปล่อยแม่กับน้องของเจ้าไม่ได้”อู่หงถิงคุกเข่าลงกับพื้น ส่งภาษามือให้เขา เมตตาแม่กับน้อง
“555 ข้านะหรือใบหน้าข้าไม่เหมาะแก่การเมตตาผู้ใด..จำไว้ทำงานไม่สำเร็จเช่นไรจึงกล้ามาต่อรอง”อู่หงถิง ก้มศรีษะลงกับพื้นช้ำๆ
“ข้ายังไม่ฆ่าพวกเขา รอดูผลงานของเจ้ามีเจ้าเป็นไส้ศึกอยู่ในนี้ก็ดีไม่น้อย”ทะยานขึ้นไปบนหลังคาจากไปทันที
เช้าสดใสอากาศอุ่นขึ้นเล็กน้อย อู่หงถิงไม่ได้สวมเสื้อคลุมนั่งสางผมอยู่บนเก้าอี้
“นายหญิง นายหญิงชายาเอกให้ท่านร่วมเสวยกับท่านอ๋องที่ศาลาริมน้ำ”อู่หงถิงส่ายหน้าไปมาปฏิเสธทันที
“ไปเถอะเจ้าค่ะ ท่านอ๋องคงหายโกรธแล้วหลายวันมานี้ไม่มายุ่งเกี่ยวกับนายหญิงคงไม่ถือสาเรื่องที่นายหญิงทำ”อู่หงถิงยังส่ายหน้า ฟางหลุนยิ้มดึงมือให้นั่งลงเลือกอาภรณ์มาเปลี่ยนให้ สีแดงกับขาวตัดกับผิวสีชมพูของอู๋หงถิงไม่ว่าจะมองทางไหนก็งดงามจน ฟางฟลุนอดที่จะยิ้มเสียไม่ได้
“นายหญิงสวยที่สุด นี่ขนาดเพิ่งจะโตเป็นสาวหากมีเนื้อมีหนังกว่านี้อีกหน่อย คงจะงามล่มเมืองแน่” จูงมือให้เดินบนระเบียงทอดยาวสู่ ศาลาริมน้ำที่นั่นเหอซ่างเซี่ยนกับหวาเซียงอ๋องนั่งอยู่ก่อนแล้ว สายตาคมกริบจ้องมองมาไม่วางตา เหอซ่างเซี่ยนมองตามสายตาของหวาเซียงอ๋อง ในเมื่อเห็นเหมือนกันว่าวันนี้อู่หงถิงช่างสง่างามเกินหญิงอายุ15
“น้องหญิงนั่งลงข้างๆ ท่านอ๋องเสีย”เหอซ่างเซี่ยน พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าอูุ่หงถิง
ส่ายหน้าไปมา
ซ่างเซี่ยนขยับกายลุกขึ้นอย่างอยากเย็น หวาเซียงอ๋องถอนหายใจยาวเมื่อเหอซ่างเซี่ยนจูงมืออู่หงถิงให้ไปข้างๆ หวาเซียงอ๋องกดตัวให้นั่งลงข้างๆ
“ท่านพี่ น้องหญิงผอมบางไปหน่อยท่านพี่ ตักเครื่องเสวยให้นางจะดีไหม นางจะได้กินเยอะๆ ”หวาเซียงอ๋องเลือกตักเครื่องเสวยวางบนถ้วยข้าวให้กับอู่หงถิง อู่หงถิงเพียงแค่เหลือบตามอง
“น้องหญิงต้องขอบคุณ”อู่หงถิงนั่งนิ่ง หวาเซียงอ๋องวางตะเกียบสีหน้าขุ่นมัว
“ข้ากำลังจะชวนเจ้า เซี่ยนเซี่ยนไปชมดอกไม้สูดอากาศบริสุทธิ์เผื่อเจ้าจะหายจากอาการเจ็บป่วย เช่นนั้นให้นางนั่งกินอะไรรอที่นี่”
“ท่านพี่…รอให้เจ้าหรูกินเสร็จเราค่อยไปพร้อมกัน”เอื้อมมือไปกุมมือเหอซ่างเซี่ยน
“ข้าอยากใช้เวลากับเจ้า กับนางข้าหาต้องการไม่ แค่เพียงทำตามใจเจ้าก็เท่านั้น หากเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการและพอใจข้ายินดีทำแต่ ข้าพูดตามตรงว่าข้าอยากใช้เวลากับเจ้าเพียงผู้เดียว”อู่หงถิงคีบเครื่องเสวยเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนไม่ได้ยินที่หวาเซียงอ๋องพูด
“ท่านพี่”ดึงมือของเหอซ่างเซี่ยนขึ้นมาจุมพิตเบาๆ เหอซ่างเซี่ยนรีบดึงมือตัวเองออกจากมืออุ่น
“ไปกันเถอะ”ดึงมือเหอซ่างเซี่ยนให้ลุกขึ้นประคองแนบออกพาเดินออกไปทั้งๆ ที่เหอซ่างเซี่ยนหันหน้าหันหลังด้วยเป็นห่วงความรู้สึกของอู่หงถิง แต่หากจะมองให้ถ้วนถี่อู่หงถิงไม่ได้สนใจคำพูดมากกว่าอาหารตรงหน้า
ดอกไม้นานพรรณงดงามสองข้างทางเดินที่ปูด้วยก้อนกรวดสีขาวสะอาดตา หวาเซียง กุมมือเหอซ่างเซี่ยนไว้ไม่ห่าง
“หวางเฟย หน้าหนาวปีนี้ ข้าให้คนสร้างห้องพักให้เจ้าเสียใหม่ มิดชิดอบอุ่นกว่าเดิม อีกทั้งทำเตาพิงไว้ด้านในมีอ่างน้ำอุ่น กับห้องเครื่องเจ้าจะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกมาเสวยกับข้าข้างนอกต้องไอเย็น”
“ท่านพี่ เช่นนั้นท่านพี่ต้องให้เจ้าหรูมาเสวยด้วยทุกเช้าทุกเย็นจะได้ทำความคุ้นเคยกันไว้”หวาเซียงพยักหน้ายิ้มเศร้าๆ
“หากเจ้าพอใจเช่นกันข้าพร้อมจะตามใจเจ้า หากมันทำให้เจ้าสบายใจ”เหอซ่างเซี่ยนกลืนน้ำลายของคอยากเย็น จะสบายใจได้อย่างไรในเมื่อไม่มีหญิงคนไหนอยากให้สามีรักคนอื่นมากกว่าแต่ซ่างเซี่ยนรักหวาเซียงอ๋องเสียจนยอมได้ทุกอย่าง เมื่อคิดว่าวันใดที่เขา จะต้องโดดเดี่ยวลำพังเมื่อซ่างเซี่ยนไม่อยู่แล้ว
“ท่านพี่ แค่... มีคนคอยปรนนิบัติและเป็นเพื่อนคุยแก้เหงา เซี่ยนเซี่ยนก็สบายใจเกินพอแล้วเรื่องอื่นไม่ปรารถนา” ฟางหลุนดึงแขน อู่หงถิงให้ลุกขึ้นจากโต๊ะเสวยเมื่อเห็นว่า ทำท่าทางกินไม่ยอมอิ่มเสียทีเหมือนถ่วงเวลา
“นายหญิงลุกขึ้นเจาค่ะตามไปที่สวนดอกไม้กัน”อู่หงถิงส่ายหน้าเร็วรี่
“นายหญิง”สายตาดุดุของฟางหลุน ทำเอาอู่หงถิงย่นจมูกทั้งลากทั้งจูงเหมือนเคย อู่หงถิง ยืนนิ่งตะลึงกับภาพตรงหน้าดอกไม้นานาพันธ์บานสะพรั่งสวยสดจนเหมือนกับ อยู่บนสรวงสวรรค์ วิ่งเข้าไปที่ต้นดอกฉาฮวาที่งดงาม กลีบดอกเรียงซ้อนกันเป็นระเบียบ อีกทั้งสีแดงที่สะดุดตา อู่หงถิงก้มลงช้าๆ สูดดมกลิ่นหอมรัญจวนใจ (ดอกคาร์มิเลียสีแดงกลิ่นจะหอมกว่าสีอื่น) ของฉาฮวา หวาเซียงฮ๋องยืนตะลึงมองภาพอู่หงถิงที่กำลังดอมดมดอกฉาฮวาสีแดงสดใส รับกับอาภรณ์สีขาวขลิบแดงราวกับภาพฝันตรงหน้า เหอซ่างเซี่ยนดึงมือตัวเองออกช้าๆ เมื่อเห็นว่าหวาเซียงอ๋อง ไม่เกาะกุมมือของตัวเองไว้แน่นเหมือนเคย รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฏที่ริมฝีปากมองตามสายตาของหวาเซียงอ๋องที่พบว่า ความงดงามตรงหน้าแม้แต่เหอซ่างเซี่ยนที่เป็นหญิงด้วยกันยังยากจะปฏิเสธ
ดรุณีวัยแรกรุ่นงดงามผุดผาดริมฝีปากสีแดง กับปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ข้างดอกฉาฮวาสีแดงสด อกอวบอิ่มกับอาภรณ์ที่อวดผิวเนียน อยากจะมองให้ลึกไปถึงประทุมถัน ใครกันจะสามารถละสายตาจากนางไปได้ อีกทั้งรอยยิ้มโลกสว่างยามเผลอไผลของอู่หงถิง เมื่อยามชื่นชมฉาฮวานั่นอีก ช่างงดงามติดตราตรึงใจ
มือใหญ่ของใครบางคนเด็ดดอกฉาฮวาดอกนั้นไปครอบครอง หวาซงอ๋องผู้องอาจนั่นเอง
“หากไม่ถือสาฉาฮวาดอกนี้ข้าขอเด็ดไปเชยชม”อู่หงถิงหุบยิ้มกว้างเหลือเพียงรอยยิ้มบางเบา
“เจ้าชอบดอกไม้ ตำหนักบูรพาของข้างดงามกว่านี้หลายเท่า หากเจ้าไม่รังเกียจ ตำหนักบูรพาไร้คู่ของข้าที่นั่น ยัง...ยินดีต้อนรับเสมอ”หวาเซียงอ๋องคว้ามือเหอซ่างเซี่ยนเดินออกจากตรงนั้นไปทันที
อู่หงถิงส่งภาษามือ แสดงความขอบคุณแต่ก็เดินเลี่ยงออกมาเช่นกันหวาซง ตะโกนตามหลัง
“ข้ายังรออยู่ที่ตำหนักบูรพา หวังว่าชายารองน้องสามจะแวะไปที่นั่น”อู่หงถิง เดินหลบออกไปฟางหลุนรีบเข้าประคองไว้ เหมือนดังแม่งูจงอางหวงไข่
“นายหญิงเจ้าขา อากาศยิ่งสายยิ่งหนาว ฟางหลุนไปยกชาอุ่นๆ ในห้องเครื่องมาให้ นายหญิงเข้าไปข้างในหาเสื้อคลุมใส่เสียให้เรียบร้อย”ออกคำสั่งเสียเอง เมื่อเห็นว่าอู่หงถิงเอามือสองข้างถูกันไปมาด้วยความหนาว อู่หงถิงพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเข้าไปข้างใน
หวาเซียงอ๋องยืนเอามือไพล่หลังมองด้วยสายตาดุดัน
“ชู้รัก ไปแล้วหรือไร เหตุใดจึงไม่หาที่อื่นที่เหมาะกว่านี้ ทำไมต้องมาใช้จวนของข้าเป็นที่พบปะกัน”
อู่หงถิงเลิกคิ้วสูงไม่เข้าใจเรื่องที่หวาเซียงอ๋องพูด ถูมือสองข้างไปมาด้วยความหนาวเดินไปหยิบเสืื้อคุลมมาคลุมตัวตามคำสั่งของฟางหลุนยังไม่ทันที่จะถึง ราวแขวนเสื้อคลุมก็ถูกกระชากจนร่างเล็กเซเข้าซบอกกว้างของอีกคน
“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ที่เจ้าทำเป็นไม่พูดกับคนในจวนนี้ เพราะว่าเกรงว่าจะเผยความใน เรื่องที่แอบลักลอบพบปะกับหวาซงใช่ไหม”
อู่หงถิงส่ายหน้าไปมา ผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น อู่หงถิงลุกขึ้นยืน วิ่งเข้าผลักร่างใหญ่ของ หวาเซียงอ๋องเต็มแรงด้วยโทสะ ร่างสูงล้มลงบนแท่นนอน ดึงเอาอู่หงถิงล้มลงบนอกกว้างของเขา หวาเซียงอ๋องกอดรัดเอวบางไว้แน่นยิ้มยียวน
“แรงเยอะนักใช่ไหม โมโหข้าที่พูดความจริง หรือว่าโมโหที่ไม่ได้พลอดรักกับชู้รักของเจ้า”พลิกร่างบางลงใต้ร่างของเขา อู่หงถิงดิ้นรนสุดฤิทธิ์แต่ก็ไม่อาจต้านทาน ได้ในเมื่อร่างสูงใหญ่ของอีกคนตรึงร่างบางไว้แน่น
“#_#”ทั้งผลักทั้งยันก็ยังไม่ยอมปล่อย
“กับข้าแล้วทำห่วงตัว หวาซงอ๋องคงไปถึงไหนถึงไหนจึงกลัวว่าหากยอมข้า เขาจะตำหนิเอาได้ใช่ไหม”มือใหญ่รวบเอวบางแนบชิดโน้มตัวลงอีกครั้ง ประตูห้องถูกเปิดออก ฟางหลุนยืนถือถาดใส่กาน้ำชาตะลึงพึงเพริศ ยืนอยู่อย่างนั้น หวาเซียงอ๋องรีบลุกพรวดพราด ขยับเสื้อผ้าก่อนจะเดินออกไป กระแอมเบาๆ
ฟางหลุนอมยิ้ม วางถาดน้ำชาลง หันหน้ามองอู่หงถิงที่เขินอายแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“นายหญิงของฟางหลุน เสน่ห์แรงไม่เบา”อู่หงถิงส่งภาษามือบอกว่าเขากับอู่หงถิงไม่ได้ทำอะไรกันเสียหน่อย ฟางหลุนอมยิ้ม
“แน่นะเจ้าคะ”อู่หงถิงพยักหน้ารัวเร็ว
ค่ำคืนมืดมิด
สวมเสื้อคลุมสีดำสนิท เร้นกายออกจากห้องไปยังห้องทำงานของหวาเซียงอ๋อง เปิดประตูอย่างเบามือก่อนจะเร้นกายเข้าไปในนั้น ความมืดทำให้มองไม่เห็นร่างใหญ่ของหวาเซียงอ๋องที่นั่งอยู่ตรงนั้น
ตรงไปที่หีบไม้ใหญ่ด้านล่างโต๊ะเขียนหนังสือ แต่ร่างบางกับถูกรวบไว้แน่นดิ้นไม่หลุด อู่หงถิงตกใจอย่างที่สุด ลมหายใจร้อนผะผ่าวคลอเคลียที่หลังใบหูดิ้นรนปัดป้อง
“อดใจไม่ไหวถึงกลับตามข้า เข้ามาเชียวหรือ”ยิ้มหยันในหน้าจุดเทียนจนสว่างมองอู่หงถิง ที่ดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขนแต่ไร้ประโยชน์
“เข้ามาถึงนี่ แต่ดิ้นรนเสแสร้ง”ผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น
“ออกไปเสีย อย่าได้เข้ามาในนี้อีกเป็นอันขาดข้าไม่มีทางที่จะหลงมารยาเจ้า”ตวาดเสียงดังลั่น อู่หงถิงเม้มริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บกับคำดูถูกนั้น อย่างจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าหล่อเหลานั่นดูสักที แต่ในที่สุดก็รีบออกจากห้องไปทันที
- ผู้เขียน
